Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

 ZORG TRAGEDIE

Column 113 keer gelezen

Maanden voordat Hugo Borst in het AD de noodklok luidde, had ik al vlammende stukken geschreven over de zorg, of het ontbreken daarvan. Landelijke dagblad heeft groter bereik dan lokaal. Ik klaag niet, kwam via bladen, radio en tv genoeg aan bod. Mijn moeder (97) en schoonmoeder (91) wonen in een verzorgingshuis. Vrouw en dochter zijn werkzaam in de zorg. Ik weet veel. Met aantekening, dat mijn vrouw gastvrouw is en dagelijks te maken heeft met cliënten, die hulp behoeven, maar niet rechtstreeks 'aan het bed staat'.

Mijn nauwelijks te reguleren bitterheid betreft politici en hun beleidsmakers. Het organiseren van zorg vraagt om probate deskundigheid, om excessieve expertise. Mensen, die zorg behoeven zijn vaak kwetsbaar, broos en wanhopig. Door ouderdom of fatale levens wending. Geestelijk en/of fysiek. Ingrijpend en enorm afwijkend van wat normaal was. Op deze groep bezuinigde de politiek. Zorgzwaartepakketten (ZZP) werden negatief bijgesteld. Om in aanmerking te komen voor hulp hoor je bijkans niets meer te kunnen. Je levenslot bezegeld via het denigrerende keukentafelgesprek. (Welke idioot verzon die naam?) Keukentafelgesprek door een leek, die wat hokjes afvinkte.

Veel hulpbehoevenden zijn nu afhankelijk van omgeving of (bij gunstig afvinken) gedreven personeel, dat bij wijze van spreken mèt stopwatch hun werk doet. Nauwelijks tijd voor sociaal contact. Voor steunkousen staan twee minuten en tien seconden. Personeel in verpleeg– en verzorgingshuizen is vaak radeloos. Gebrek aan collega`s, tijd en mogelijkheid op wat intenser contact met kwetsbare cliënten. Van hogerhand zijn de mogelijkheden beperkt tot het minimum. Politici huilen liters krokodillentranen. Ze eisen verbeteringen voor de misstanden, die ze zelf hebben gecreëerd. Politici zijn tijdelijke zetbaasjes. Zitten hun tijd uit, roeren wat in het beleid en zijn na 4 jaar weer verdwenen. Geen consistent beleid, geen visie. Huilen mee (Van Rijn: "Het moet beter!"), maar zijn niet intrinsiek en oprecht betrokken. De Pavlov reactie is hun levensader.

Pavlov! Verantwoordelijken beginnen te kwijlen bij kritiek. Terwijl ze juist zijn aangesteld om kritiek te voorkomen met doordacht beleid. Met beslissingen, waar het werkveld om vraagt en beleid, waarin zowel cliënt als hulpverlener zich gehoord voelen. Integendeel. Ad hoc politiek. Ze passen op de zorgwinkel, terwijl gesmeekt wordt om toekomstvisie, om maatregelen, waarbij niet geld, maar beschaafdheid centraal staat. Natuurlijk, vergrijzing kost miljarden. Reden te meer om beleidsmakers aan te stellen, die verder kijken dan hun ambtsperiode lang is. Ik koester diepe haat voor politici en beleidmakers, die bij kritiek plots wel maatregelen nemen. Toonbeeld van zwakte, beperkt inzicht en vertwijfeling.

Mijn vrouw en dochter werken trouwens bij WZH. Van alle 12 WZH locaties kwamen er twee minder goed uit de inspectie. Natuurlijk gaat op de werkvloer niet altijd alles even goed. Mensenwerk. De kern van alle kritiek moet echter niet het empathische personeel treffen, maar de zich verschuilende verantwoordelijken, die fatsoenlijk werken 'onmogelijk' maken. Blijf met je poten van personeel af, dat de aan hen toevertrouwde cliënten, ondanks gruwelijk wanbeleid, zorgzaam tegemoet wil treden. Maar, het is duidelijk met politici en beleidsonbenullen.

Wat personeel en cliënt willen zal ze een zorg zijn!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant