Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

VIETNAM VERZET(JE)

Column 234 keer gelezen

Afgelopen drie weken in Vietnam geweest. Noord tot zuid. Boeiend, oogverblindend én ontluisterend. Inclusief kater bij thuiskomst.

Bij mijn generatie staat Vietnam in de memorie top drie. Zagen jarenlang bloedige journaals, partijdige Hollywoodproducties en groeiende aversie. Heb nu een completer beeld.

Vietnamezen gaan praktisch om met hun noodlottig verleden. Uit een catastrofale strijd, bouwden ze een ongeëvenaarde 'attractie'. Klinkt cynisch, het benadert de waarheid.

Nooit zo confronterend ingepakt door originele resten van de morbide strijd. Bezochten de authentieke Vietcong tunnels. Slopen erdoor. Moeizaam buigend, hijgend en klam. Verscholen tunnels met onvindbare in- en uitgangen. Daar ziet zelfs de leek, Amerikanen waren op de grond kansloos.

Gidsen wezen op valkuilen met akelige speerpunten, wrede boobytraps en Dead Falls. Grote bol met metalen punten, die bij aanraking, uit een boom zwiepte. Amerikanen waren geen partij voor de snelle Vietnamezen. Hoe bezopen Rambo was, zie je hier.

Onmacht resulteerde in onwaarschijnlijke kwaadaardigheden als bij het dorp My Lai, dat we bezochten. Doorgeslagen en gedrogeerde soldaten joegen vrouwen en kinderen een greppel in om ze vervolgens af te knallen, terwijl de mannen uit vissen waren.

We kregen de ontluisterende foto`s en films te zien en staan even later bij die bewuste greppel. Stil en nietig staar je vol onbegrip naar beneden. Vietnamezen herdenken ingetogen en waardig deze en andere slachtpartijen.

Leven gaat echter verder met een nieuwe generatie. Dus maken ze van de nood, een deugd. Verschrikkingen zijn 'attracties' geworden. Lokt toeristen zoals wij. Zien we ook in Hanoi, waar we lang in de rij staan om langs het lichaam van hun grote leider Hó Chi Minh te schuifelen.

Voorafgegaan door honderden basis (!) schoolkinderen, die strak in zowel uniform als rij een lading burgerzin te slikken krijgen. Geen pretpark of dierentuin. Ze defileren kaarsrecht langs het opgebaarde lichaam, waar we heimelijk naar loeren.

Oorlogattracties. Zeker bij het napalmmeisje Kim Phúc. Er is niemand van mijn generatie, die de iconische foto niet kent van het naakte meisje met haar broer in wit overhemd, dat net geraakt is door napalm in Trang Bang.

Plots staan we op de brug, waar de fotograaf stond, terwijl we kijken naar de weg, waar Kim en broertje gillend aan kwamen rennen. Een weg als (pak `m beet) de Veursestraatweg. Echter zo op ons netvlies gebrand, dat we minutenlang gebiologeerd naar het asfalt staren. Ook hier praktisch denken, want even later eten we soep bij de schoonzus van Kim, die van het ouderlijk huis een restaurantje heeft gebouwd en nu toeristen ontvangt, terwijl we op haar tv de napalm aanval én Kim met broertje zien verschijnen. Broertje, de man dus van deze uitbaatster. Loer naar haar, ze gunt de tv geen blik waardig.

Ongekend indrukwekkend. Thuis, de krant. Linda wil afvallen. Humberto pist buiten de pot. Wat een mager nieuws over Linda. En glibberige Tan, die altijd koketteerde met zijn gezin? Hij bijt: "Ik zeg niets meer. Helemaal niets!" Kunnen we dat notarieel vastleggen?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant