B-DIPLOMA

Oma`s en opa`s dragen soms een afmattende ballast. Huidige 65-plussers ogen niet als leeftijdgenoten uit grofweg 1977. Máár 65 blijft 65. Moderne oma`s en opa`s zijn multifunctionele duizendpoten, soms mankepoten. Multitaskende AOW'ers, waarbij de accu weinig kwik fit is.

Als hun lijf sluipend transformeert tot stramme strijkplank, worden toch arbeidsintensieve mirakels verwacht. In contrast met wat je, gezien hun leeftijd, nog kan verwachten. De natuurlijke ouders kleunen zich gedwongen zes slagen in de rondte als horigen van de hypotheekterreur.

Onder dat gesternte moest Dean afzwemmen voor zijn B-diploma. Daar hoor je als imitatie-ouders bij te zijn. `s Middag in zo`n gore chloorbak. Te midden van gespannen giechelende moedertjes, geagiteerde vaders en grootouders, die thuis doorgaans rond dat tijdstip een wegtrekker hebben.

Voel me daartussen niet zo thuis. Ben wel zijn opa, maar diep van binnen weigert mijn lijf zich druk te maken om een zwemdiplomaatje. Dean lijkt gelukkig een flink deel van mijn genen te bezitten. Heel content mee. Op mijn vraag of hij er zin in heeft, antwoordt hij binnen de seconde: "Nee!"

Kijk, dát is mijn jongen! Hij meent het ook nog. Zie bij hem geen spanning en al helemaal geen examenstress. Nog een kwartiertje. Dean kijkt eens om zich heen. Negeert de nerveuze meute, kijkt nogmaals en laat dan op eclatante wijze merken hoe intens hij bezig is met het nu snel naderende examen: "Ze hebben hier ook patat!"

Dit is voor mij al het hoogtepunt van deze middag. Leuker gaat het niet worden. In een samenscholing van jengelende kinderen, van hypertensie stuiterende ouders, vermoeid rondkijkende grootouders en een meurende chloordamp, denkt Dean niet aan de ingeslepen zwemorders, watertrappelen en duiken. Nee, Dean ziet smakelijker perspectieven om deze middag geslaagd af te sluiten. Patat!

Het begint. Ouders en grootouders raken haast in comateuze toestand van de spanning. Hun kandidaten wiebelen van ellende van het ene op het andere been. Het wachten is op de eerste huilbui. En onze Dean?

Geloof me wel of niet. Maakt mij niets uit. Terwijl zo`n chloorgoeroe met diepe basstem nog even uitlegt, wat de bedoeling is, leunt onze stamhouder nonchalant met zijn rechterelleboog op zo`n startblok, andere hand in zij, de benen gekruist. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Alsof hij aan de bar staat, in standje: "Twee bier, graag!"

Heel even kijkt hij me aan. Twee tellen, hoogstens. Ik steek mijn duim omhoog. Beetje lullig. Overbodig gebaar zonder intentie. Hij is pas zes jaar, maar ziet toch op zijn manier de betrekkelijkheid van dit hele gedoe. Hoe ik aan die wijsheid kom? Hij knipoogt naar me.

Hij haalt het moeiteloos. Weer iets om af te vinken. Hij komt met natte haren tevoorschijn. "Gefeliciteerd" zeggen we. "Ja, goed", mompelt hij. Om meteen dit verhitte gebeuren in het enige juiste perspectief te plaatsen: "Ik ga niet voor C, hoor!"

Aansluitend aan deze persverklaring voorziet hij zijn dogma nog even onverbloemd van een uitroepteken.

"Dat gaat écht niet gebeuren!"