Nieuwkomersgezin Koja aan het woord

Leidschendam-Voorburg -  In Het Krantje van woensdag 19 februari stond het artikel 'Schoolmaatjes helpen nieuwkomersgezinnen'. De familie Koja kwam in het artikel niet aan het woord; zelf zijn ze daar ook eigenlijk te bescheiden voor. 

Vrijwilliger Christine Lommerse van Schoolmaatjes ONS heeft de familie gevraagd hoe zij naar het schoolmaatjesproject kijken. De familie Koja is vanwege de oorlog Syrisch Koerdistan ontvlucht. In 2015 kwam de vader, Khalil, in Nederland en een jaar later sloten zijn vrouw, Berivan, en hun 3 kinderen (Erivan, Shivan en Mherivan) zich bij hem aan. De kinderen waren toen 8, 6 en 3 jaar.

In 2017 leerde Christine het gezin kennen door het schoolmaatjesproject. Ook de Voorburgse Martine Los is in het begin als Schoolmaatje bij het gezin betrokken geweest. Khalil praat graag en vaak met veel humor. Hij vertelt hoe belangrijk het voor hem en zijn gezin is dat er een schoolmaatje kwam om hen te helpen in het contact met school. 

Ook belangrijk was dat Christine en Martine als vrijwilligers ondersteuning boden bij het huiswerk van de kinderen. “Ik kan ze niet helpen” legt hij daarbij uit. Beide ouders hebben moeite met de taal. Vooral het schrijven en lezen is voor hen een groot struikelblok. Ondertussen blijven ze wel oefenen en leren. De ouders vinden het heel belangrijk dat de kinderen goed leren lezen en schrijven, Khalil leest daarom ook ’s avonds voor het naar bed gaan met de twee jongsten. De Nederlandse taal spreken de kinderen zonder problemen, thuis en op school. Khalil: “Mherivan is bijna Nederlands; zij spreekt de taal zo goed!”

De moeder, Berivan, is vooral ook blij dat de kinderen het fijn vinden op school. Beide ouders hebben de steun van het schoolmaatje ook nodig bij de oudergesprekken op school: “Anders begrijp ik het niet,” volgens Khalil. Christine gaat mee naar ieder gesprek dat de ouders met de school voeren. Het moeilijkst vinden Khalil en Berivan de brieven die soms in ambtelijke taal geschreven zijn en daardoor onbegrijpelijk worden. Ook bij het invullen van formulieren van instanties, sportverenigingen en dergelijke vinden ze het fijn dat ze hulp krijgen.

Khalil vertelt dat ze Christine en haar familie beschouwen als familie. Hij prijst de Nederlandse open houding die het makkelijk maakt snel contact te leggen. Ze willen graag iets terugdoen. Die dankbaarheid uiten ze vaak in de vorm van zelfgemaakte hapjes. Berivan vindt bakken en koken fijn en dat kan ze goed. Ook de bejaarde buurman krijgt vaak een bordje met vooral Syrische gerechten, hij helpt hen soms ook met brieven lezen. 

Khalil is nu aan het werk als fietsenmaker en repareert de fiets van Christine als dat nodig is. Het gezin voelt zich, dankzij steun van buren en schoolmaatje, steeds meer thuis in Nederland waar ze 5 jaar geleden als nieuwkomers met een andere taal en verleden binnenkwamen. En de kinderen gaan, ieder op hun eigen niveau, met veel plezier naar school.