Linda Kemperman krijgt maar geen genoeg van het spelletje

Leidschendam-Voorburg - Voor Linda Kemperman (36) uit Voorburg was het destijds niet de vraag of ze ging voetballen maar wanneer. De karaktervoetballer van RKAVV Vrouwen 1 vindt het nog altijd ‘gewoon super leuk’. Bij RKAVV Vrouwen overwon ze veel fysieke tegenslagen. Maar ze denkt nog lang niet aan stoppen. De routinier is een echte liefhebber van het spelletje.

Kemperman woonde met haar ouders en 8 jaar oudere broer in Winterswijk. “We voetbalden in onze grote tuin of zelfs in de woonkamer. De ene deur was het doel van mijn broer en de andere dat van mij. We waren altijd met voetbal in de weer. Toen ik 7 was ging ik op v.v. Ratum, de lokale voetbalvereniging. Dat was toen de minimale leeftijd dat je in clubverband mocht gaan voetballen. Dat ik op een club ging was voor mij vanzelfsprekend, maar ik was wel zo’n beetje het enige meisje.”

Ze speelde aanvankelijk dus in jongensteams. “Vanaf mijn 12e kwam ik in een meidenelftal; de MO16; vanaf mijn 14e bij de vrouwen in de zondag 3e klasse. Ik was 12 jaar lid van Ratum, dat nu FC Trias heet. Tussen mijn 11e en 16e zat ik ook in de jeugdselectie van KNVB District Oost.”

Erna voetbalde ze nog 5 seizoenen bij zondag eersteklasser VIOS Beltrum. “En toen ik in Zwolle woonde meldde ik me bij zaterdag hoofdklasser Be Quick’28 aan. Dat was destijds het hoogste vrouwenvoetbalniveau van Nederland. Om in het 2e elftal in de 1e klasse te gaan spelen hoor; het 1e elftal was zeker te hoog gegrepen. Maar ik ging naar Belfast. Ik voetbalde vier keer in de week. Die frequentie is er in mijn leven wel zo’n beetje ingebleven. Andere sporten deed ik niet.”

Haar drijfveer om te voetballen is onveranderd gebleven. “Ik vind voetbal eigenlijk nog steeds gewoon superleuk. Er zijn wel drijfveren bijgekomen. Mijn wil om te winnen wordt ieder seizoen groter, wat voor mij echt niet altijd een voordeel is. Ik voel me steeds meer verantwoordelijk voor het team en haar individuele meiden. Ook als ik niet speel, wat me de laatste jaren door blessures vaak overkwam.”

Hielspoor hield Kemperman twee jaar geleden bijna driekwart seizoen van het veld. “En ik heb erg korte spieren, altijd veel last van mijn rug, en daardoor ook allerlei andere spierblessures. Ik draag sinds enige tijd aangepaste voetbalschoenen met een door de TU Delft ontwikkelde op maat gemaakte en 3D-geprinte EXO-L enkelbrace. De pech is dat ik bloedfanatiek ben en niet onder wil doen voor mijn medespelers die gemiddeld 10 jaar jonger zijn.”

Ze leeft nog altijd voor die zaterdag. “Ik heb nog altijd die wedstrijdspanning en ben nog altijd enorm chagrijnig als we niet winnen. Het zou goed voor me zijn om meer core stability-, kracht- en flexibiliteit training te doen, maar naast het voetballen past dat gewoon niet. Ik twijfel al een tijdje om met voetballen een stapje terug te doen, maar ik vind het bij RKAVV Vrouwen 1 voetballen gewoon nog altijd zo leuk en gezellig. Een alternatief dat me genoeg voldoening geeft heb ik nog niet gevonden.”

Naast voetballen werkt Kemperman bij UNICEF als business consultant. “Ik vind het geweldig om, weliswaar indirect, te kunnen bijdragen aan het helpen van kinderen over de hele wereld. Met passie, gedrevenheid, creativiteit en flexibiliteit zetten we met alle collega’s alles op alles om kinderen juist in deze wereldwijd moeilijke tijden een beter leven te geven.”

Als expat woonde en werkte ze in Noord-Ierland en Canada. “Voetbal verbindt en hielp me te integreren. In Noord-Ierland voetbalde ik in een vrouwen- en mannenteam; in Canada in een vrouwen veld-, vrouwen indoorkunstgras- en Coed Soccer team. Genderneutraal voetbal, wat daar heel normaal is. Tijdens de zomerstop voetbal ik in Voorburg met de expats van Wilhelmus mee. Daar blijf ik dan meteen fit van.”

In Noord-Ierland werd ze door iemand die ze al uit Nederland kende geïntroduceerd in het lokale voetbal. “Op mijn eerste avond in Belfast nam hij mij mee naar een zaalvoetbaltraining. Via via kwam ik daar in contact met een mannenveldvoetbalteam, waar ik wekelijks mee ging trainen Dub FC. Ongevraagd werd ik voor de competitie ingeschreven. De manager kreeg zelfs nog een telefoontje van de Belfast Summer Sunday Premier League (BSPL) of het inderdaad klopte dat hij een vrouw had ingeschreven. Die bond had geen regels opgesteld dat dit niet mocht, dus deed ik mee. Het team was beter dan de meeste anderen. We wonnen regelmatig met enkele doelpunten verschil. Ik mocht dan een kwartier voor tijd invallen. Voetballend kon ik wel mee, maar fysiek was dat natuurlijk een ander verhaal.”

Tijdens een training van Dub FC zag Saint Matthews Ladies FC, een vrouwenteam uit Belfast dat nu niet meer bestaat, Kemperman spelen. “Ik werd gevraagd om ook voor hen te spelen. Op een gegeven moment was ik zelfs aanvoerder, toen mij in de kleedkamer werd gevraagd of we de 1e helft uphill of downhill wilden spelen. Pas op het veld begreep ik wat ze met bergop of bergaf bedoelden. Dat heb je in het platte Nederland gelukkig niet. Met beide teams ben ik kampioen en bekerwinnaar geworden. In beide competities werd ik ‘player of the year’; met Dub FC ‘female player of the year’ natuurlijk; ik was de enige.”

In Belfast hebben amateurclubs geen eigen accommodatie; een aparte ervaring voor Kemperman. “Je speelt er op gemeentelijke accommodaties met kleedruimtes maar 9 van de 10 keer zonder kantine. Het waren knotsgekke wedstrijden en 3e helften, waar ik mooie herinneringen aan bewaar. Ik ben vorig jaar naar de Dub FC Reunion geweest. Ik mocht meteen weer een partijtje mee doen.”

In Canada is het voetbal anders georganiseerd. “Daar kennen ze geen amateurvoetbalclubs zoals hier in Nederland. Via een internetadvertentie op de marktplaats van Toronto kwam ik dus aan 2 vrouwenteams en een mixteam. Een Coed Soccer Team bestaat uit 5 spelers, waarbij minimaal 2 vrouwen tegelijkertijd in het veld moeten staan. Een compleet nieuwe en heel leuke ervaring. Verder speelde ik op het veld bij FC Athletic. En op indoorkunstgras 7 tegen 7 bij de Lady Puma’s. Werd ik topscorer met 21 doelpunten en won ik de Golden Boot! Dat geloven ze bij RKAVV nooit! Allemaal geen officiële clubs trouwens hoor. Teams bedenken zelf een naam.”

Na 3 jaar keerde ze terug naar Nederland. “Ik wilde niet meer terug naar Oost-Nederland. Van mijn lieve broer mocht ik tijdelijk bij hem in Voorburg wonen. Geen sociale contacten in de buurt, geen geld, geen woning. Zo begon ik. Dankzij mijn broer heb ik in Voorburg een bestaan kunnen opbouwen en woon ik inmiddels op mezelf.”

Naast werk, niet haar huidige overigens, ging Kemperman uiteraard meteen op zoek naar een voetbalclub. “Dat werden 2 jaren bij VUC met een kampioenschap en een jaar zondag 2e klasse; nu al weer 6 jaar bij RKAVV in de zaterdag 2e klasse. Ook nog een jaar bij VUC en een paar jaar bij RKAVV gezaalvoetbald, maar nu niet meer.”

De voetballoze maand komt Kemperman ook wel door. “Omdat ik mijn ouders, broer, schoonzus en 2 jonge nichtjes wil blijven zien ben ik uiterst voorzichtig met het zien van mensen en het me begeven in publieke ruimtes. Nu we thuiswerken, geen wedstrijden meer mogen voetballen en alleen in groepjes van 4 op anderhalve meter afstand van elkaar mogen trainen is dat, hoe gek het ook klinkt, weer veiliger om te doen. En als de lockdown nog langer duurt ga ik misschien wel naar mijn ouders in de Achterhoek. Ze wonen midden in het bos, dus er is heerlijk veel ruimte. Een voetbalwedstrijd zal ik in ieder geval niet missen.”