Het onzichtbare zichtbaar maken

Leidschendam - Ruud de Boer komt van origine uit Noord-Holland. Hij is geboren in Bakkum, een plaats die wij hier in Voorburg kennen als een plek waar we in de jaren 50 als kleine jongetjes in de zomervakantie naartoe gestuurd werden. 

Door Peter den Hollander

Ruud raakte geïnteresseerd in de allerkleinste deeltjes van de materie en studeerde natuur- en wiskunde. Bij het verdedigen van zijn proefschrift was zelfs Harry Mulisch aanwezig. Ruud had één van zijn stellingen aan diens boek ‘De toekomst van gisteren’ gewijd, waarover Mulisch ‘opponeerde’.

Na carrières bij de Universiteit, het internationale onderzoekscentrum CERN in Geneve en de Hoogovens, werkte hij uiteindelijk als ICT manager bij ABNAMRO. Zijn kennis van en interesse in de exacte vakken, stonden zijn creativiteit niet in de weg. Hij schrijft en hij tekent, musiceert en schildert. Er komt vaak bij hem een beeld ‘binnen’, naar aanleiding van een bepaalde emotie en dan volgt meestal een bijbehorende tekst. Soms kan ook muziek bij hem een beeld oproepen, waar hij dan een tekening of schilderij van maakt en een tekst bij schrijft.

De emoties zijn heel wisselend, van een geluksmoment tot een ergernis. Deze coronatijd geeft aanleiding tot een scala aan emoties, maar ook bezinning. Het inspireert hem tot tekenen en schrijven. De ‘schrijfsels’ zijn dan gedichten of stukjes proza. “Ik schrijf eigenlijk voor mijzelf, maar ik vind het wel leuk om mijn gedachten die ik verwoord met anderen te delen.”

Hij houdt van woordspelingen, de mooiste zijn waarin de dubbele betekenis van het woord gebruikt wordt. De woordspelingen komen bij hem via ingevingen, als hij aan het tekenen is en aan de tekst denkt. Een voorbeeld ‘de zee verkwikt’, enerzijds een verfrissende duik, anderzijds de vervuiling met o.a. zware metalen.

Als je een link wil vinden tussen zijn beroep op het terrein van de exacte vakken: natuur- en wiskunde en zijn schrijverschap, dan ligt die bij het onzichtbare zichtbaar maken. In CERN zoekt men met enorme deeltjesversnellers naar bouwstenen van materie, die zo ontzettend klein zijn dat je je er geen voorstelling van kunt maken, maar die alleen met heel geavanceerde technologie ‘zichtbaar’ zijn. En in zijn wat ik moderne emblemata noem, maakt Ruud het onzichtbare zichtbaar.

Met name in zijn bundel met emblemata over Leidschendam laat hij onze gemeente vanuit een bijzonder perspectief en aansprekende kleuren zien. Hij maakt het onzichtbare van Leidschendam zichtbaar. Zo schrijft hij bijvoorbeeld ook over de coronaperikelen met beeld en tekst, vanuit zijn emotie en vaak met een opvallende visie. Ruud heeft een aantal van deze moderne emblemata geschreven.

Op https://magdaenruudleidschendam.wordpress.com staan enkele voorbeelden van zijn gedichten en proza.