In memoriam: Hendrik Brouwer Schut

Leidschendam - Het was een hele aparte gewaarwording en een grote shock. Nietsvermoedend startte ik donderdag thuis in Westland rond het middaguur mijn computer op om te kijken of er nog sportnieuws en achtergronden te vinden waren voor mijn wekelijkse bijdragen aan de sportpagina van Het Krantje. Op nu.nl las ik dat een tribunedak van de Grolsch Veste, de thuishaven van FC Twente, was ingestort. Dat bericht werd echter totaal overschaduwd toen ik op HaaglandenVoetbal.nl het overlijdensbericht van Henk (voluit: Hendrik) Brouwer Schut las. Op de clubwebsite van zijn en mijn voetbalclub SEV las ik de rouwkaart. Henk is zaterdag 2 juli op 58 jarige leeftijd overleden. Hij had kanker.

Alexander Wagener

Ik had die donderdag met mijn zoon en pleegzoon in hun schoolvakantie gepland om te gaan zwemmen. De condoleancebezoekmogelijkheden waren al geweest, maar gelukkig was ik niet te laat om de uitvaart van Henk bij te kunnen wonen. De kinderen bij opa en oma gebracht en met de auto van opa naar de Noortheylaan in Leidschendam. Verschillende gedachten aan Henk gingen door mij heen. Voetballen, scheidsrechter, geschiedschrijver, partner van Els, hun prachtige monumentale huis met grote tuin in de ‘Groene Corridor’ (hoe toepasselijk voor een natuurliefhebber als hij) aan de Veursestraatweg in Leidschendam. De uitvaart was mooi en waardig. De woorden van zijn vrouw Els, zijn dochters Carla en Carina, een collega- buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand van Leidschendam-Voorburg, zijn laatste leidinggevende bij Rijkswaterstaat en de voorzitter van SEV schetsten een goed beeld van de mens Henk. Wie kende Henk niet?

Zijn dubbele achternaam dankt Henk aan een naamswijziging. Schut is zijn vadersnaam; Brouwer zijn moedersnaam. Toen zijn vader op jonge leeftijd overleed vroeg en kreeg het gezin bij wet de naam Brouwer Schut. Henk werd vooral bekend door zijn kennis over de natuur en de plaatselijke geschiedenis van Leidschendam. Hij verzorgde regelmatig film- en dia-avonden over oud-Leidschendam en bracht boeken en publicaties in dag- en weekbladen uit. Aan het boek 'Over, door en om de Leijtsche Dam: Geschiedenis van een Gouden Gemeente' (1988) schreef hij mee. ‘Een terugblik op 40 jaar Groen-Wit SEV Sport en Vriendschap 1962-2002’(2002) en het fotoboek 'Van landelijk Stompwijk, Veur en Wilsveen naar een verstedelijkt Leidschendam: 1940-1980' (2003) maakte hij zelf. In het programma WeekendKompas van de lokale radiozender Midvliet FM had Hendrik lange tijd een vaste rubriek over de natuur en de geschiedenis van Leidschendam. Het is dat Henk geen romans schreef, anders had je hem gerust de ‘Jan Wolkers van Leidschendam’ kunnen noemen. Een Midvliet TV natuurprogramma van Henk uit eigen tuin, zoals Wolkers dat destijds vanaf Texel voor de VARA maakte, had mij prachtig geleken.

Ik kende Henk eigenlijk niet zo goed. Els wel, want wij waren collega’s bij Het Krantje. Toch heb ik een dierbare herinnering aan de voetballer Henk. Henk kon namelijk heel goed voetballen. In het seizoen 1983-1984 speelde ik met hem samen in SEV8. We werden kampioen! Mijn eerste en laatste kampioenschap. Onlangs in mei werd Henk nog Lid van Verdienste van SEV. Samen met Els, die inmiddels bardienst draait bij Henks club, werd Henk in het zonnetje gezet wegens zijn 40-jarig lidmaatschap van de club, waarvoor hij voetbalde, floot, wedstrijdcommissielid en geschiedschrijver was. Een eerste elftal speler werd hij nooit, maar Henk voetbalde wel ooit in de betaalde jeugd van (toen nog) PEC Zwolle, in welke stad het gezin Schut enkele jaren woonde.

Ik speelde net in de senioren, toen aanvoerder Herman van der Heiden, die ik als leraar Engels van het Veurs College kende, mij vroeg om in SEV 8 (later SUF 7) te komen voetballen. Ik was absoluut geen begenadigd voetballer, haalde ooit alleen het eerste pupillenelftal omdat mijn vriendjes van de openbare lagere school Koningin Juliana in dat nu D1 geheten elftal speelden, maar ik ‘zag’ het spelletje wel, al zeg ik het zelf. Aan de elftalfoto (uit: ‘Een terugblik op 40 jaar Groen-Wit’ blz. 127) is te zien dat bijna iedereen een verschillend shirt draagt. De tijd van de huidige glanzende polyester shirts was nog niet tot volle wasdom gekomen. Groene veel of weinig gewassen vale oude en nieuwe Jansen & Tilanus shirts en verschillende ultrakorte broeken. Henk had wellicht het oudste shirt aan. Hij onderscheidde zich van zijn medespelers met een zeer vaal groen shirt met wit randen om de nek en aan de mouwen. Zijn karakteristieke brilletje, baardje en snorretje zwoor hij later (op de bril na) af. Henk was voorstopper. Het was heerlijk om met Henk te mogen voetballen. Stoïcijns, onverschrokken, robuust, bescheiden, meedogenloos, fair, een gave traptechniek, spelinzicht zijn de woorden die bij de voetbalkwaliteiten van Henk hoorden.

Dat bewuste seizoen verloren we de eerste competitiewedstrijd thuis op toen nog sportpark De Heuvel met 0-5 van Takdier Boys 2, het huidige TAC’90. We werden op die hete nazomerdag werkelijk helemaal zoek gespeeld door de zeer technische Hindoestaanse individualisten. Rond de winterstop, het was zeker 20 graden koeler, speelden we de uitwedstrijd op een bevroren grasmat ergens op Duinzigt. Het werd 1-3. Henk werd de wedstrijd uit geslagen. Bij een duel om de bal kreeg hij ‘per ongeluk expres’ (?) een elleboog in zijn gezicht. Zijn reactie was gelaten; geen gevloek en geblaat. Hij vertrok spoorslags zelf naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis Bronovo. Nog voor het einde van de wedstrijd was hij terug. “Een gebroken neus”, zei hij. “Wij hebben gewonnen, Henk.”. Een lach verscheen op zijn gezicht. Wat een leuk elftal hadden we! Op de laatste speeldag van die competitie kwam Takdier Boys niet opdagen bij een inhaalwedstrijd, die bij 2-0 in hun nadeel nog moest worden uitgespeeld, waardoor wij kampioen werden. Een kampioenschap, dat voor een groot deel op het conto van Henk mag worden geschreven. Hij zorgde er met laatste man Jeroen Disco en de backs Hans van Wijk en Theo Tetteroo jr. voor dat keeper Herman van der Heiden niet gepasseerd hoefde te worden, want we wisten allemaal dat Herman eigenlijk niet kon keepen (sorry Herman!). Frank den Hartog, invaller Gip van der Meer, Arjen de Waal, Joop van der Kleij, Pierre Larrocque, Oscar Doorduijn, Hans van Grootel, vlaggenist Henk de Gier (een vriend van Herman en Pierre) en ik deden de rest. Henk bedankt voor dat onvergetelijke seizoen!