Column: TEAM LIJDERS

Op maandag 08:45 uur zat ik in de zon op het terras van hotel Spier aan de rand van het Drentse Dwingelderveld. Koffie in de hand, onderuitgezakt en een warm Zwitserleven gevoel. Binnen knipoogde een ontbijtbuffet naar me.

Ronald Lamping

Op de parkeerplaats stopten auto's. Uit de auto's stapten mannen met een map. Ook een dame. Maandagochtend, ik ben geen medium, maar van afstand zag ik de weerzin van de tronies druipen. Er hing chagrijn in de lucht. Niet te wijten aan de maandagochtend. Dit was ongezonde tegenzin. Er kon geen lachje van af.

Ze werden ontvangen. Het was me duidelijk. Vergaderen of cursus. Inclusief lunch. Ik keek om. De stoelen stonden in beproefd gelid. Richting projectiescherm. De beamer draaide warm. Op de tafels lagen de traditionele map en pen. Ik kon hun weerzin feilloos plaatsen.

Ik mag met pensioen zijn, ik ben nog niet dood. Deze uithuizige vergaderingen of cursussen blijven onverbeterlijk op het menu staan van organisaties en scholen. Een ziekte, waar men geen medicijn tegen weet te vinden. In tijden van diepe crisis en een schrijnend te kort aan contanten blijft men volharden in het peperdure buitenshuis leuteren. Geld, dat binnen bedrijf of school vele malen beter besteed kan worden! Moet worden!

Enerzijds wil ik de verspilling van “het buiten de deur bijeenkomen” noemen, anderzijds de nutteloosheid en het ontbreken van een batig saldo aan kennis na zo'n zinloze dag. Veel geschreeuw, weinig wol in een geconstrueerde ambiance. Mits je er kritisch doorheen kan prikken en niet stom blèrt: “Gezellig, hè! Heb je al een kroketje?”

Organisaties laten zich willoos meevoeren met de waan van de dag. Cursus en vergadering moeten met regelmaat buiten de deur, omdat je dan “even weg bent” uit de reguliere omgeving. Waanzin! Een kostbaar plaatje, dat slechts opgeroepen wordt door gewiekste lieden, die misbruik maken van de argeloze beleidsmakers en beperkte teamleiders om er zelf vette bedragen aan over te houden.

Collega's Jan of Joke verhogen hun bescheiden inbreng ècht niet wanneer zij zich in een andere omgeving bevinden. Die lariekoek kun je meteen vergeten. De teamleiders willen het graag zo zien, maar ik zeg u: “Het behang is wellicht anders, bijdrage, inzicht en aard van de vakgenoten blijven exact dezelfde.”

Ik noem bestaande mogelijkheden om nader tot elkaar te komen. Wie die nonsens gelooft is toe aan de huisarts. Foefjes om geld te verdienen. Op de eigen werkvloer is het de volgende dag weer gewoon, zoals het altijd was. Wie denkt, dat een dagje uit, de verhoudingen dusdanig verandert, dat je plots een andere team hebt, hangt tegen een dwangbuis aan.

U kunt met bedrijf, school of kantoor naar kookstudio's, fabrieken, boerderijen, kastelen of landhuizen. U kunt kiezen uit stijlen, zoals beach, country, glamour, historisch of luxury. Tenslotte de keus voor bos, landelijk, stad, water of zee. Na zo'n dag draait het team stukken beter en was dit het te besteden bedrag meer dan waard. Wanneer u dit gelooft, lopen bij u tijdens het verhaal van Roodkapje waarschijnlijk de tranen over uw wangen.

Peperdure dagen buiten de deur met luxe lunches en uitgebreide diners. Buitensporig en grotesk. Crisistijd leent zich daar niet voor en ook al ís er geld, die dagen leveren niets op. Het is een schijn succes, dat de teamleider graag op zijn conto wil bijschrijven. Kritiekloos en kortzichtig.

Later bij de lunch ga ik eerst naar het toilet. Er staan twee vergader slachtoffers, waarvan ik er een treffend hoor verzuchten:

“Nog 4 uurtjes!”