Wie is...Marianne de Wit?

Leidschendam - Je kunt Marianne de Wit wel omschrijven als een supervrijwilliger. Niet alleen steekt ze zelf veelvuldig de handen uit de mouwen, de Leidschendamse is ook actief in diverse bestuursfuncties (of geweest).

Marianne de Wit-Becker-Hoff werd in 1949 geboren in de Herenstraat in Voorburg. "Mijn vader was groenteboer en had een winkel tegenover de Wielemakersslop", vertelt Marianne. "Daar heb ik jaren in geholpen. Veel mensen in Voorburg kennen mij nog wel als meisje Becker-Hoff." Tot 1971 woonde zij in Voorburg en verhuisde toen naar Mariahoeve. In 1980 kwam het gezin weer terug deze kant op en ging aan de Koningin Wilhelminalaan in Leidschendam wonen. Inmiddels wonen Marianne en haar man Chris echter alweer 25 jaar in de Leidschendamse wijk De Rietvink.

Veel van haar vrijwilligerswerk is bij, of via de kerk tot stand gekomen. Ze is zo'n beetje 30 voorzitter geweest van het EMSO-koor van de Jozef Opifexkerk. Toen deze kerk werd gesloten, verlegde zij haar activiteiten naar de Petrus en Pauluskerk, tegenwoordig de Trinitas Parochie. Zo doet zij al zo'n 15 jaar kinderwoorddiensten, avondwakes en gebedsdiensten.

"Ik regel veel uitvaarten. Heb door de jaren heen van sommige families in de parochie ook wel 6 of 7 mensen weggebracht. En ook naderhand ga ik vaak nog op bezoek bij familie van overledenen. " Verder doet zij maandelijks de oecumenische viering in Rustoord. "Er zijn demente ouderen die misschien niet zoveel meer begrijpen, maar ze neuriën vaak wel de liedjes mee en als ik die blije koppies zie, is mijn dag weer goed", aldus Marianne.

In de jaren '80 en '90 heeft Marianne een jaar of 9 Poolse weeskinderen opgehaald in Polen voor een vakantie in Nederland. Het bleef echter niet bij ophalen en de kinderen een leuke vakantie bezorgen. Tijdens de bezoeken aan weeshuizen in Polen zag Marianne schrijnende zaken. "Zoals een weeshuis met één toilet voor 56 kinderen", vertelt zij. Dus werd er weer geregeld dat daar betere sanitaire voorzieningen kwamen. Marianne ging ook nooit met lege handen. Vooraf werd kleding ingezameld voor de kinderen en ze weet ook nog wel dat ze een keer met 300.000 vitaminepillen, geregeld via een bevriende apotheker, afreisde naar Polen. Zowel voor Polen als voor Tsjechië heeft Marianne bijna 20 jaar kleding ingezameld.

Inmiddels is zij ook al 15 jaar vrijwilliger bij het hospice. "Daar ondersteun ik het verplegend personeel. Je ontmoet er mensen op zijn kwetsbaarst en ik ben dankbaar dat ik er voor hen mag zijn. Je moet er met open hart instappen. Je hebt altijd te maken met verdriet en emotie, maar als je het aankan, zou ik het zeker aanraden. Ik wil het in ieder geval nog jaren blijven doen."

Op sportgebied is Marianne eveneens lange tijd actief geweest. "Ik heb gehandbald tot mijn 52^e. Eerst bij Tonegido, toen bij Wilhelmus en daarna heel lang bij EHC. Heb daar in 30 jaar wel zo'n beetje alle vrijwilligersbaantjes gehad, van kascommissie tot kantinecommissie. Ik heb er ook het damesrecreantenteam opgericht."

Zes jaar geleden heeft zij Viswijvenkoor De Vlietgrieten opgericht en is daar voorzitter van. Ze zingt zelf en is soms ook dirigent van het shantykoor. Begonnen met een paar vrouwen en 1.500 euro, is het koor inmiddels uitgegroeid tot een gezelschap van 90 Vlietgrieten en vijf muzikanten. "We hebben een waanzinnig mooi koor", vindt Marianne.

Ongelofelijk wat deze vrouw allemaal doet. En daarnaast wordt er ook nog een dag per week op de kleinkinderen gepast.

"Vrijwilligerswerk levert geen salaris op, maar iets anders; geluk en tevredenheid. Besef wat je zelf hebt. Dat heb ik van huis uit meegekregen. Mijn vader had misschien rijk kunnen zijn. maar die gaf ook te veel weg. Ik hoef geen tweede auto of dure kleding. Geluk zit meer in andere dingen", zegt Marianne tot slot.