Emotionele ontmoeting na ruim 70 jaar

Leidschendam - John van den Broeke uit Canada -thans 91 jaar – moest na WO II als dienstplichtige voor 3 jaar naar het toenmalig Nederlands-Indië. Gelukkig niet ingedeeld in actieve velddienst maar in Semarang in een depot aan het werk voor het repareren en onderhoud van voertuigen e.d.

In de avonduren was er altijd veel vrije tijd, maar weinig te doen. Een Indische! familie trok zich het lot van deze jongens aan en zo kwam John met een paar collega's vaak in dat gezin met vijf opgroeiend kinderen. Bij de eerste kennismaking zei de vrouw des huizes: "Ik ben moessie en dat is pappie". Bij pianospel door één van de dochters werd er veel gezongen en zo was dat gezin als het ware een tweede thuis voor hem.

Terug in Holland waren er weinig mogelijkheden voor een passende baan. Vandaar dat hij ervoor koos om te emigreren naar Canada. In die tijd waren er weinig mogelijkheden voor contact met het gezin in Nederlands-Indië, dat na de overname door Soekarno -begrijpelijk – ook maar beter kon vertrekken. De familie kwam zo in Nederland terecht.

In 1960 heeft hij de ouders nog ontmoet. Toch bleef het verlangen om ook de andere kinderen weer eens te zien. Toen hij meer mogelijkheden had voor een verdere zoektocht lukte ook dat. Bij eerdere bezoeken in Nederland had hij al contact gehad met twee dochters in Amsterdam en in Rucphen. Maar waar was de jongste dochter van dat gezin en hoe was het met haar? Hij kon zich haar nog goed herinneren. Zij was toen ongeveer 10 jaar, vrolijk met altijd een lach op haar gezicht. Nu hij onlangs voor drie weken op bezoek was bij zijn broer was er meer tijd om nader contact met haar te zoeken. En zo was er zondag 3 juni, een dag vóór zijn terugkeer naar Canada, na 70 jaar de ontmoeting met Loes Eisenring-March in Leidschendam. Beiden waren gespannen. Kennen wij elkaar nog wel na 70 jaar?

De begroeting was een ontroerend moment. Bijzonder was het ook dat ook zij zich bepaalde details kon herinneringen. Zo werden soms nieuwe jeeps aangevoerd die eerst voorzichtig moesten worden ingereden. Soms gebeurde het dan dat enkele van die dochters even in de stad een rondje mochten meerijden.

Zeker voor John was het een emotionele ontmoeting; juist omdat al die herinneringen hem deden beseffen hoe de gastvrijheid van dat gezin hem heeft geholpen zich daar drie jaar staande te houden. Regelmatig moesten ze elkaar tijdens die gesprekken even aanraken. Het kon natuurlijk niet anders dat deze ontmoeting in stijl werd afgesloten. Met hulp van twee dochters van Loes werd een uitgebreide Indische maaltijd voorgezet. En John ging met een dankbaar gevoel en fijne herinneringen weer naar huis.