Personeel Neherlab vertelt

Leidschendam - Zelden zijn er zoveel reacties bij me binnengekomen als na mijn historische artikel over het voormalige Dr. Neherlaboratorium in Leidschendam. Het artikel voorzag duidelijk in de behoefte van oud-personeelsleden om hun stem te laten horen en te vertellen over hun geliefde voormalige bedrijf.

Door: F.J.A.M. van der Helm

Het laboratorium werd gebouwd in de jaren '50 toen er nog een heel andere wind waaide in Nederland. Den Haag was nog volop ambtenarenstad en op het hoofdkantoor der PTT kwam steeds meer behoefte aan een heus laboratorium om de toekomst voor het staatsbedrijf veilig te stellen. Het was een tijd van rangen en standen, weet Arie de Jong (werkzaam op het lab van 1952 tot 1987) nog wel. "Een stoel met of zonder armleuning was bepalend voor de hoogte van je rang". Vanzelfsprekend werd iedereen met u en de achternaam aangesproken. De sfeer was formeel en stug, maar zo was dat gebruikelijk in Nederland in de omgang met andere collega's. Hoe anders zou dat allemaal worden en hoe vrij en direct werden de Nederlanders in luttele jaren tijd!
Het kersverse laboratorium stond midden tussen de weilanden. De Damlaan was de drukke winkelstraat van Leidschendam en Leidsenhage was nog verre toekomstmuziek. Ambtenaren die een rondje liepen, kwamen op de Damlaan terecht, waar Van Haastrecht op de hoek zijn rijwielwinkel had. Aan de Veursestraatweg zat de slagerij van Jaap Schuit: een grote zware man, die amicaal was en voortreffelijk voor zijn klanten zorgde met zijn overheerlijke balletjes gehakt, zo laat Arthur Friederizi weten. Daaraan toevoegend dat hij ook leverde aan de kantine van het lab.

Over de geweldige sfeervolle kantine zijn alle briefschrijvers het roerend eens. Dat moet het Walhalla zijn geweest en zijn tijd ver vooruit. Collega's troffen elkaar daar en Hans Wallin, die van 1962 tot 1991 bij het lab had gewerkt, kwam zelfs na zijn pensionering terug om geregeld tijdens de lunch piano te spelen en daarmee het eten nog meer veraangenaamde! Maar in de lunchpauze werd er ook vaak driftig tafeltennis gespeeld, laat Leo van Schie ons weten. Zijn oom, smid Mooijman van de Delftsekade, was trouwens verantwoordelijk voor het gesmede hekwerk boven op de toren van het laboratorium. Leo's vader, de eierboer, vervoerde het grote hekwerk met zijn Chevrolet naar de toren.

Roel Bergsma (werkzaam 1954-1967) eindigde op het Radiolab. Cees Batenburg was import en genoot ontzettend van de landelijke woonomgeving. Arie de Jong vertelde uitgebreid over de hallen waarin de diverse onderzoekgroepen waren gevestigd. "Ze waren feitelijk ongeschikt voor researchwerk, doordat ze onderling geluidsoverlast gaven". Daarnaast was de klimaatbeheersing onvoldoende, maar het ergste werd toch wel de inkijk van bovenaf en de zijkanten gevonden. Dat kwam de concentratie niet bepaald ten goede. Het was de tijd dat de Blauwe Tram nog reed en menig personeelslid maakte er dankbaar gebruik van!

Mail voor reacties naar helmhuis@ziggo.nl.