KNUFFELEN

Ben ik helemaal niet van. Sterker, vind ik totaal overbodig. Knuffelen gaat volledig tegen mijn natuur in. Als ik het nu goed bijhoud, lijk ik de enige, die knuffelen altijd al strikt vermeed.

De natie heeft nu de mond vol over knuffelen. Je kunt kranten niet openslaan of er begint iemand pruilend over het gebrek aan een dampende knuffel. Ook via tv wordt er driftig gestrooid met gedoe over schaarste op knuffelgebied. Lijkt nieuw format: “Heel Holland knuffelt!”.

Nooit gemerkt, dat wij zo`n knuffel country waren. Baby of peuter met knuffel, prima. Mag rond groep 6 of 7 wel over zijn. Brugklassers, die zich behaaglijk tegen een knuffel vlijen, mogen rechtstreeks langs de schoolarts. Geldt nog sterker voor volwassenen. Die moeten op de sofa bij zo`n softe zielenknijper. Die knuffelt de rekening.

Vind knuffelen niet horen bij onze cultuur. Verbleef vaak in Zuid-Europa. Daar is het elkaar beetpakken en zoenen gewoon. Kijkt niemand van op. Bij ons is dat anders. Al merk ik wel een verontrustende cultuuromslag. We drijven af naar een troetel thuisland.

Plots ging ons land al drie keer zoenen. Vreselijk. Hoezo drie keer? Waar is dat goed voor. Geen idee waar deze kleverige uiting van genegenheid zijn oorsprong vond. Ik doe er niet aan mee met gênante gevolgen.

Zo hapt mijn spaarzame bezoek met een zwevende wang in het luchtledige. Als een astmatische goudvis met COPD op het droge.

Nu blijkt knuffelen plots een nationale therapie. Dat dwangmatige is me altijd ontgaan. Ga niet spotten met de huidige narigheid, maar die 1,5 meter afstand is voor mij een zegen. Prima, zou zeggen, houden zo. Dan sterft de knuffel vanzelf uit.

Mensen zeggen nu rare dingen. De meest gehoorde zinsnede vindt de oorsprong bij het koekeloeren naar elkaar via een IPad of ander digitaal hulpmiddel. Dan zit zo`n gezin voor het oog van de camera te loeren naar oma, die ook maar half begrijpt, hoe dit allemaal mogelijk is. “Dag, oma”, blèrt de meute. Oma schrikt zich het lazarus.

Dan valt het kwartje en groet oma uitgelaten terug. Begrijpelijk in tijden, dat oma of opa opgesloten zitten en geen bezoek mogen ontvangen. Zal er niets over zeggen. Toch kan ik bepaalde acties slecht pruimen.

Voorbeeld? Zegt zo`n vader van pakweg 56 jaar op tv: “Wel handig, maar ik mis de knuffel met mijn moeder enorm!” Dat mag hij zeggen, maar ik krijg bultjes. Veel bultjes.

Knuffelen vind ik iets voor baby`s of kleine kinderen met ouders of grootouders. Heb het nooit echt nodig gevonden. Ligt volledig aan mij, onderken het. Toch is het deze tijd wel erg klef allemaal. Of verwaterde familiebanden plots een upgrade kregen. Uit nood geboren.

Ouders meppen hun kroost naar IPad om oma of opa te groeten. Nu maar hopen, dat dit enthousiasme beklijft. Want, ik vermoed, wat er later volgt als ze wel op bezoek mogen.

Ik hoor het, de nu plots empathische kleinkinderen, al zeggen. Wat precies?

Moet ik echt mee?