Nieuwe Haven wil water

Voorburg - Terwijl de gewone huizen in Voorburg allang waren aangesloten op het waterleidingnet, was dat voor boten aan de Nieuwe Haven niet het geval. Niet alleen de vrachtschepen die tijdelijk aanmeerden, maar ook enkele woonboten zaten zonder aansluiting. In 1957 waren de schippers het beu.

Door: F.J.A.M. van der Helm

Schippers raakten qua voorzieningen vaak letterlijk tussen wal en schip. De meeste schepen hadden een waterreservoir, doch dat moest wel geregeld gevuld worden. De Voorburgse autoriteiten waren niet actief in de leverantie van water aan de voorbijgaande schippers. Ook de woonboten moesten het zonder waterleiding doen. In omliggende gemeenten als Rijswijk en Den Haag, was dat beter geregeld. In de Haagse Laakhaven voer een waterboot, waar je tegen betaling water kon kopen.

Verschillende schippers verenigden zich en schreven een brief aan de burgemeester, waarin ze erop wezen dat al in 1945 was toegezegd, dat er een tappunt zou komen of in ieder geval verbetering van de waterleverantie. Nu was bij de Nieuwe Haven het gebouw en terrein van Gemeentewerken gelegen en daar was het mogelijk om al die tijd gratis water te halen. Nadeel was de hoeveelheid in te nemen water; die ging met emmertjes tegelijk. Een afsluitbare kraan aan de openbare straat zou voor veel verspilling zorgen, was de houding van de gemeente. Ook vernieling uit baldadigheid van de jeugd lag voor de hand.

Ideaal zou zijn als de boten een aansluiting hadden op de kade. De waterleverantie vanaf Gemeentewerken was weliswaar gratis voor de schippers, maar het bedrag zat wel verrekend in het liggeld. De heer Th. Nikerk nam het op voor de schippers. Zelf lag hij met zijn woonboot ‘Heemskerk’ in de Nieuwe Haven en kampte met hetzelfde probleem. Voorburg gaf mede als reden de toekomstige ontwikkeling van de haven. Het was totaal nog niet duidelijk of die daar zou blijven en zo ja, in welke vorm.

In 1961 werd er geopperd om een drukpompje neer te zetten, zoals op de boulevard op Scheveningen en zo water te tappen. Wat daar mogelijk was, moest ook in Voorburg kunnen. Maar de waterleiding vond dat een slecht plan, daar het doorlaatvermogen te gering was. Het zou zeker een uur duren voordat het reservoir van een schip was gevuld. Het waterleidingbedrijf zag wel andere mogelijkheden.

Naar oud vaderlands gebruik werd in 1961 een heuse commissie in het leven geroepen die de noodzaak van waterleverantie aan de schippers moest onderzoeken. Na ter plaatse te hebben gekeken en schippers te hebben gehoord, kwam de commissie met een goede raad. Aanbevolen werd om een openbare, vrij toegankelijke watervoorziening te plaatsen bij Gemeentewerken. De waterleiding bleef hameren op de te kleine capaciteit en gekozen werd uiteindelijk voor een ¾ tapkraan met slangwartel, die ’s avonds werd afgesloten. De aansluiting van de schepen op het waterleidingnet bleef uit.

Reacties naar helmhuis@ziggo.nl.