Door: Ronald Lamping
Door: Ronald Lamping
COLUMN

SPELREGELS

Actueel 1.309 keer gelezen

Afgelopen zaterdag 12:50 uur overleed mijn moeder. Schreef eerder over haar leeftijd, 101 jaar. Mijn vrouw en ik zaten er rustig naast. Het definitief stokken van de adem was merkbaar. Ik luisterde en voelde. Een eeuw leven was ten einde gekomen.

Donderdagnacht was al alarmfase 1. Ken mijn moeder. Die geeft zich echt niet zomaar gewonnen. Vrijdagmiddag was duidelijk, dat zelfs een wonder geen soelaas kon bieden. Dus zaten we met z`n tweeën zaterdagochtend vroeg alweer aan haar bed in Verzorgingshuis 'Swaenesteyn'.

Wachten. Mijn vader overleed ooit totaal onverwacht. Dit verloop was duidelijk anders. Uren verstreken. Meelevend personeel liep in en uit. Koester grote bewondering voor dit personeel. Geduldig en op gepaste toon tegen mijn moeder en tegen ons, verrichten zij hun professionele werk.

Een arts stelde haar overlijden vast. Regels zijn regels. “Ik geef u geen hand”, zegt hij overbodig. Ik knik en bedank hem op intelligente lockdown-afstand. We kijken naar moeder. Rust straalt van haar gezicht. Ik probeer de licht beladen sfeer te doorbreken door tegen mijn vrouw te zeggen, dat mijn extraverte moeder nog nooit zo stil was geweest. Mijn vrouw kaatst meteen terug: “Doe normaal, jôh!”

In wezen ben ik zeer dankbaar dat mijn moeder zonder pijn en niet benauwd is ingeslapen. Is toch een zegen. Ook geen slachtoffer van coronavirus. Haar uiteindelijke heengaan was een kwestie van een lege levensaccu. Volledig leeg, tot op de bodem.

Nu moeten haar zoon en zijn vrouw alles regelen. Heb een zus, maar die vertoeft haar hele leven in het buitenland. Ik weet dat het niet gemakkelijk wordt. Het coronavirus kent onverbiddelijke spelregels. Of je je daar maar even aan wilt houden.

Uitvaartverzorgster Patricia uit de Damlaan doet uitstekend werk. Wel zo fijn. Ken natuurlijk niet precies de heersende mores rond die actuele spelregels. Ze loodst ons behendig en vol gevoel door de mogelijkheden. De basis van de corona-crematie is ons goed duidelijk, niet meer dan 30 personen , inclusief drie mensen vanuit de uitvaartzorg. Blijft voor ons over, 27.

Daar zit ook een professionele cameraman bij, die voor een livestream naar het buitenland gaat zorgen. Via een code kan de familie overzee alles live meebeleven. Corona staat vliegverkeer in de weg, vandaar.
Tja, 27 mensen. Nog even en we moeten lootjes trekken. Geen nazit, want dat kan dus niet. Komen en gaan. Het is niet anders. Patricia stelt ons nog even gerust: “Het wordt zo wel intiem, hoor”. Om nog even een extra punt te scoren met: “Dat is toch ook fijn?”

Muziek is geregeld. Zal, als enig aanwezig kind, wel even iets zeggen. Of ik daar tegenop zie? Welnee. Komt goed, zaterdag in Zoetermeer. We staan nu zwijgend bij moeder. Vanaf geboorte lag mijn lot als kind deels in haar handen. Dat ligt nu tikkie anders.

Bij vertrek kijk ik voor de allerlaatste keer naar mijn moeder en denk met milde glimlach:

“Ja, mam.

Nu is het echt mijn beurt!”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant