Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

SPIEGELTJE

Column 456 keer gelezen

Aan iedere tolerantiegrens zit een einde. Kruik gaat net zo lang te water …….! U weet wel. Niets menselijks is ons vreemd. Oude clichés. Behoorlijk sleets, helaas immer van kracht.

Meldingen van huiselijk geweld lopen fataal op. Deze data even in juiste proporties plaatsen. Huiselijk geweld. Scheldpartijen, treiteren, driftbuien, duw –en trekwerk. Tenslotte een daadwerkelijk pak slaag en het ongecontroleerd inbeuken op kind of echtgenoot.

Agogen geven er weer hun zweverige simplistische tintje aan. Tonen vorm van begrip, want het is niet niks om maanden opgesloten te zitten. Deze vorm van detentie schijnt ergens in het brein iets los te maken, dat nauwelijks beheersbaar is. Dus geef je je vrouw een linkse hoek op de kaak. Begrijpelijk, toch?

Niet alleen mannen hebben schuld. Ook vrouwen kunnen buiten hun oevers van het betamelijk treden. Las over overspannen moedertjes die hun kinderen knijpen, opsluiten en via krijsende scheldpartijen hun kroost levenslang opzadelen met een onuitwisbaar angstsyndroom.

Bij ons thuis gelden kinderen als het voornaamste bezit dat je hebt. Niet de auto, niet de tv met een diagonale doorsnee van 2 meter en ook niet het 24 karaats gouden behang, dat om je nek en pols hangt. Kinderen nemen, vanaf hun geboorte, prominent de eerste plaats in binnen het gevormde gezin.

Daar ga je voor door het vuur. Ben je boos op om motiverende redenen. In de hoop dat je oprechte wrevel een substantieel deel van de opvoeding vormt. Om je kind ben je verdrietig als hij of zij buiten de boot valt en frequent gepest wordt. Dan kookt je bloed en wil je alle onredelijkheid te lijf. Vanuit de biologisch aangereikte affectie tussen ouder en kind. Die affectie is onvoorwaardelijk.

Hoe is het dan mogelijk dat je dit kind mishandelt? Enkel en alleen omdat een virus rondwaart, dat onze vrijheid beperkt. Hoe schakelen je hersens? Kinderen kunnen strontvervelend worden na weken van opsluiting. Maar dan je kind mishandelen? Zie je niet de angst in hun ogen? Dringt het huilen niet tot je door? Zijn je zintuigen zien, horen en voelen uitgeschakeld?

Weet u, wat ook absurd is? Kinderen zijn het product van hun genoten opvoeding. Tuurlijk hebben ze eigen inbreng en karakter. De grondbeginselen zijn hun al dan niet aangereikt door hun opvoeders. En die wetenschap is dus bizar.

Gezonde kinderen die geen enkele rem hebben. Schelden en vloeken. Een grote bek hebben en van brutaliteit een dagelijkse gewoonte maken. Die kinderen houden hun ouders een spiegel voor. Die spiegel zegt dat de opvoeding ernstige weeffouten vertoont en dat deze gemankeerde ouders zelf eens snel bij zichzelf te rade moeten gaan hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Je kinderen slaan en mishandelen. Dan heb ik het nog niet eens over seksueel misbruik. Het is volslagen misplaatst. Laten die schaamteloze ouders maar eens voor die spiegel gaan staan en vragen:

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de grootste schuldige met losse hand?”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant