Door Ronald Lamping
Door Ronald Lamping
COLUMN

CAPITOOL

Column 319 keer gelezen

Vóór 9/11 stond ons gezin voor het Capitool. Tegen de avond. Het was zwoel. Het Capitool kleurde fraai in de ondergaande zon. De sfeer was ontspannen. Een uniek moment volgde.

Op de linker trappen van het Capitool stond een koor in uniform opgesteld. Waarschijnlijk Marine. Wij stonden onderaan die trap en keken gebiologeerd. Plots verhief de dirigent zijn armen en zette dat koor het volkslied in. Onvergetelijk feeëriek moment.

Alles registreerden we met onze camera. Gelukkig, maar! Toen het koor klaar was met repeteren, bleven we tegen 19:00 uur vrijwel alleen achter. Je blijft toerist. We konden het niet laten. Wat?

Onze dochter plaatste zich op het bordes, waar presidenten worden ingezworen. Haar hand omhoog en onze zoon ‘nam haar de eed af’. Ik filmen. Kinderachtig, weet het. Maar hoeveel Nederlanders hebben daar mogen staan? Op die specifieke vierkante meter. Ander hoogtepunt moest nog volgen.

We slenterden naar de zijkant en liepen zo het Capitool in. Geen bewaking, geen hekken, helemaal niets. U gelooft me niet? Jammer. Geheel naar waarheid en alles op gevoelige plaat. We struinden door de gangen. Doodstil. Niemand (!) te zien.

We passeerden tientallen schilderijen, gingen trappen op en kwamen in een hal. Daar zat wel een beveiliger, die ons vriendelijk toeknikte. Of we het Huis van Afgevaardigden in mochten? Hij wees op mijn cameratas, die ik moest inleveren. Wij naar binnen. Leuk om de ruimte te zien, die zo bekend was van alle journaals. De vergadering werd slechts gevolgd door een handjevol onbekende leden.

Ná 9/11 waren we opnieuw bij het Capitool. Kort samengevat: toen kon en mocht niets meer. Het terrorisme had alle mogelijke vakantielolletjes de das om gedaan. Als we toen zouden trachten door te dringen tot het inauguratieplatform, zaten we nu in oranje overall te balen in Guantánamo Bay.

U begrijpt dat we met ontzetting keken naar de onlusten van de afgelopen week. De serene atmosfeer bij het horen van het prachtig gezongen volkslied versus de horde opgefokte gekkies, die aangestuurd door de machtigste idioot van de wereld, de boel kort en klein sloegen.

En zo zorgden opgenaaide, getarte relschoppers voor het demasqué van wat eens het beloofde land was. Niets kan meer en niets mag meer. Je vraagt je af, of dit niet erger dan wel even erg is als de doorsnee terrorist. Rebellie en agressie vanuit de eigen kleingeestige onderdanen. Even eng als angstaanjagend.

Kan ook in Nederland. Zolang er verdwaalde mafkezen vrij rondlopen als die geborneerde Willem Engel (“Reken op 35 zetels”) is alles mogelijk.

Ook blijkt een schrikbarend deel van ons volk niet bijster snugger te zijn. Die roepen naar Hugo de Jonge: “Smerige pedofiel!” Vermoed, dat ze pedofiel als ‘peedooviel’ schrijven. Eigenlijk nóg best redelijk als je bovenkamer structureel leeg staat.

Treurig, dat het bij bijzondere reisherinneringen lijkt te blijven. Ook sneu om daardoor te vervallen in een belegen cliché. U voelt welke.

Gelukkig hebben we de foto`s nog.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant