Assistent-scheidsrechter Tjaard de Vries: “ Vlaggen is veel moeilijker dan fluiten”

Leidschendam - Ridderkerker Tjaard de Vries (62) woont met vrouw en (later) gezin al weer 43 jaar in Leidschendam aan de rand van het voormalige ziekenhuisterrein Schakenbosch. De sociaal psychiatrisch verpleegkundige werkt er nog steeds bij het huidige Rivierduinen. In zijn vrije tijd is de voormalige voetballer van de Ridderkerkse Voetbal Vereniging Hercules (RVVH) ‘fluiter & vlagger’. 

De Vries voetbalde van zijn 8e tot 22e bij RVVH. “Ik had bij deze zaterdagamateurvereniging heerlijke voetbaljaren. Op mijn 16e debuteerde ik er in het eerste elftal, dat toen nog op het hoogste zaterdagniveau speelde. Ik was een snelle centrale verdediger, die de harde duels niet schuwde, maar ik kwam technisch tekort tegen tegenstanders als IJsselmeervogels, Noordwijk, DOVO Veenendaal, Quick Boys en Harkemase Boys. Met RVVH 2 speelde ik ook op het hoogste landelijke niveau. Vanwege mijn fysieke spel was ik in de senioren regelmatig geschorst.” Hij speelde er nog een paar jaar door toen hij al in Leidschendam woonde. “Werk en opleiding in de geestelijke gezondheidszorg brachten mij op mijn 19e naar Leidschendam. Ik startte toentertijd in het Algemeen Psychiatrisch Ziekenhuis Schakenbosch.” Op zijn 22e stopte De Vries met (selectie)voetbal. “In 1980 verleende de KNVB mij geen tussentijdse overschrijving naar SEV. Opleiding, werk en 3x per week voetballen in Ridderkerk waren niet te combineren, waarop ik ben gestopt. Later voetbalde ik nog 2 seizoenen in een heel leuk vriendenteam bij DEVJO, het huidige Forum Sport, 4 seizoenen in de veteranen bij SEV en heb ik tussendoor ook nog gezaalvoetbald. Een knieblessure en een gebroken voet dwongen me definitief te stoppen.” Toen zijn zoon Maarten ging voetballen deed ook hij zijn intrede bij SEV. “Zoals dat gaat rol je dan al snel vanzelf een vereniging in. Ik was elftalleider, (keepers)trainer, jeugdcommissielid, korte tijd hoofdbestuurslid, clubscheidsrechter en clubgrensrechter, en vond het allemaal heel leuk.

Door zware knieblessures stopte Maarten al jong met voetballen. “Hij speelde maar een paar jaar in SEV 1, óók als verdienstelijk verdediger. Voetbal is zijn lust en leven. Het is uiteraard vooral zuur voor hem; voor mij ook wel een beetje. De band met SEV is gelukkig nog nauw.” Op zijn 12e was De Vries al met fluiten begonnen. “Ik ben bij de KNVB District Rotterdam opgeleid, maar ben nooit KNVB-scheidsrechter geweest. Al mijn tijd en energie zat aanvankelijk in zelf voetballen. Fluiten is veel leuker dan vlaggen. Vlaggen is veel moeilijker en ook ondankbaarder. Door een goed ontwikkelde stoïcijnse houding ben ik Oost-Indisch doof voor al het commentaar dat je krijgt.

Neutraal vlaggen is ook minder ingewikkeld dan clubgrensrechter zijn. Heel stiekem en onuitgesproken wordt toch enige partijdigheid van je verwacht. En dat wil ik niet! Als scheidsrechter heb ik een aversie tegen ‘puntenpakkers’. Puntenpakkers zijn niet goed voor het voetbal en druisen tegen alle sportiviteit in. Het is maar voetbal hè.” De vlagger De Vries is autodidact. “Ik ben het gewoon gaan doen en ik vind het hartstikke leuk. Het is een kwestie van goed opletten, luisteren en afkijken, leren van anderen en leren van je fouten. Een beetje voetbalgevoel doet de rest. De regioclubs weten mij te vinden voor fluiten en vlaggen. Eersteklasser Forum Sport hielp ik een tijdje toen hun vaste vlagger stopte. Ik zeg zelfs geregeld ‘nee’, want ik doe nog andere dingen.” Hij stopte enkele jaren geleden met vlaggen bij SEV. “De combinatie ‘s ochtends fluiten en ‘s middags vlaggen werd te veel. Jay van der Heiden nam het over. Welke vierdeklasser kan zeggen dat het een jonge en talentvolle KNVB-scheidsrechter langs de lijn heeft staan? Ik vind het mooi dat een kleine club daar groot in kan zijn.”