Clubtopscorer Nick Ammerlaan kan selectievoetbal nog niet missen

Stompwijk - Nick Ammerlaan (29) voetbalt al heel lang Stompwijk’92 1. Sinds de komst van Patrick Kamperveen veranderde er veel bij de markante dorpsclub. Nick Ammerlaan is blij met de nieuwe hoofdtrainer. De laatste speler uit een voorbije lichting jeugdspelers is dan ook nog lang niet van plan om met selectievoetbal te stoppen.

Ammerlaan maakte zijn eerste elftal debuut in seizoen 2008-2009. “Dat was in april 2009 uit bij MMO in Hoogmade, nadat ik met mijn eigen A1-elftal op zaterdag had gespeeld. Ik was 18 jaar, nog A-jeugdspeler en niet de eerste van mijn lichting die met het eerste elftal mee mocht doen. De uitslag weet ik niet meer, maar wel dat het spannend was. Ik viel 20 minuten voor tijd in en heb twee ballen geraakt. Nee, niet gescoord.” Van zijn lichting maakt niemand thans nog deel uit van het eerste elftal. “Martijn Plugge, Marco Westerman, Dick van der Salm en Donny van Marwijk zijn van mijn lichting en allemaal gestopt. Donny is de laatste. Hij heeft dit korte seizoen nog gespeeld.”

Stompwijk’92 wekt de indruk een ‘slapende reus’ te zijn. Sinds de komst van spelers uit Zoetermeer is de weg omhoog weer ingezet. Ammerlaan beaamt het eerste en zet het tweede in een ander perspectief. “De komst van spelers uit Zoetermeer is 20 jaar geleden al ingezet. Velen spelen al vanaf de F-jeugd bij ons, anderen kwamen naar onze dorpsclub toen ze al 16 of 17 waren. Patrick Kamperveen maakt daar nu een mooie nieuwe lichting eerste elftalspelers van.” Hoogtepunt in zijn loopbaan was absoluut de promotie naar de 2e klasse in juni 2018, toen de nacompetitiefinale bij en van HVV gewonnen werd. “Ik was al eerder gepromoveerd, had 2x de KNVB-beker in onze categorie gewonnen en prijzen gepakt met het gelegenheidselftal Onder 23 jaar, maar die promotie met al dat publiek in Den Haag zal ik nooit vergeten.” Scoren is zijn handelsmerk. Dat kon hij in het verleden bij andere clubs gaan doen. “De belangstelling is er nog steeds, maar niet heel schokkend. FC Boshuizen en Voorschoten’97 vragen me ieder jaar wel. Toen ik 25 zou ik serieus naar Voorschoten gaan, maar 3 dagen na mijn toezegging belde ik toch af.”

De grillige rafelrandjes in zijn voetbalgedrag zijn zo’n beetje weg. “Ik ben ouder en wijzer geworden, en ben ook slimmer gaan spelen. Ik heb wel minder energie, en nog steeds moeite met slechte velden, fysieke tegenstanders en luchtduels. Het spelen van de lange bal is niet mijn stijl.”

Ammerlaan diende onder de trainers Ron de Roode, wijlen Ted van Berkel, Erik van Manen en Patrick Kamperveen. “Met allen heb ik weleens overhoop gelegen, alleen met Patrick nog niet. Dat lag overigens ook en vooral aan mezelf. Ron hield zelf meer afstand, maar wanneer ik hem nu tegenkom is het altijd gezellig. Met Ted heb ik tot kort voor zijn overlijden veel telefoongesprekken gevoerd voordat hij stierf. Met Erik kon ik heel goed botsen, maar ook heel gezellig een lekker biertje drinken. Zo hoort het toch? Met Patrick werk ik heel veel samen. Hoe hij wil spelen past goed bij mij. Hij weet wat van deze spelersgroep te maken.”

Veel credits van Ammerlaan gaan ook uit naar assistent-trainer Rob van Benten. “Hij is het cement van de club en doet een hele hoop voor ons. Zijn gemopper went, maar als hij moppert is dat vaak terecht. Ik ben niet het grootste trainingsbeest dat er is en ga ook niet altijd met heel veel plezier naar de training, maar ik kan het selectievoetbal nog niet missen en wil nog wat bereiken voordat ik lager ga voetballen.”