TRAANROT

Weet nooit raad met publiekelijk rouw -en eerbetoon. Geen talent voor. Voel er niets bij. Correct of een hart van steen? Prangende vraag.

Philip is overleden, 99 jaar. Lekker geleefd, altijd privileges, nooit armoe. Het majesteitelijk korset neem je op de koop toe. Profijt wint het in dit achterhaalde sprookje dat koningshuizen heet.

Sprookje, want wát een triviale nonsens. Lopen Harry en William naast elkaar? Praten ze? Meghan keek thuis. Alleen! Tabloid niveau! En dan die kilo’s aan onduidelijke medailles bij die jongens. Ook op borst van tiener freak Andrew, die binnenkort ook de keerzijde van die medaille krijgt te zien. Zei het al, gedateerde sprookjes!

Vervolgens gebeuren er randzaken waarbij ik afhaak. Dat bloemen leggen. Snap ik niet. Waarom zou je? Uit eerbied? Hoezo? Is het een goede kennis? Vriend? Familie?

Blijkt vaak een zwaan-kleef-aan-effect te zijn. Een onbedwingbare attitude om er bij te horen. Die drang kunnen velen niet weerstaan. Rampspoed als magneet. Om empathie te tonen halen ze in de snel opgezette bloemenkiosken een bosje imitatie leed.

Dat leggen ze sereen neer tussen die duizend andere bosjes “Vergeet-me-niet-ik-doe-ook-mee”. Ziekte van de laatste decennia. Samen met belijdenissen als “Ik wil mijn respect tonen” en “het was een fijn mens”. Loze kreten zonder enige diepere betekenis. Het rolt even automatisch van de stembanden als Haribo machinaal zijn drop in zakjes laat glijden.

Wat me dwars zit? Weinig! Slechts, dat echte doorleefde emoties te niet worden gedaan door het veinzen van verdriet, ontluistering en meeloop compassie. Verdriet is onderhevig aan traanrot. Ergens perse aan mee willen doen is iets anders dan het ervaren van intense droefenis.

Leed, waarvan je fysiek onpasselijk wordt. Waarbij je niet kunt slapen en je geestelijk langzaamaan transformeert tot menselijk wrak. Een situatie waar je pas na jaren met vallen en opstaan misschien mee kunt leven.

Ik zie daar niets van terug bij de actuele manie om publiekelijk te tonen, dat ook jij iets erg vindt. Om in dat stadium te geraken doen volksstammen onduidelijke dingen. Leggen ze een bosje bloemen neer bij het huis, waar een vrouw weken dood lag, omdat niemand (….) ooit contact met haar had. Niemand!

Die zichzelf opgelegde vorm van barmhartigheid past zelden. Geen idee van oorsprong. Zie geen aanknopingspunten om het te duiden. Ik zal nooit van mijn leven ergens zomaar bloemen gaan leggen. Zou werkelijk niet weten waarom.

Ben ik dan een harde? Complete waanzin! Ik vind het gewoon niet nodig om je oprechte verbazing, ontluistering of compassie een uiterlijk tintje te geven. Voor wie? Hoezo? Verdriet moet je intrinsiek voelen. Het uiterlijk tonen van affectie blijkt helaas steeds vaker een door de maatschappij opgelegde vorm van sentiment.

Hou daar totaal niet van. Dan ben je niet hard, maar realist. Geen kritiekloze meeloper, maar nuchter. Een bosje bloemen kopen en op de grote hoop leggen is géén vorm van eerbied. Het is in de kern iets heel anders. Wat?

De ware intenties verbloemen!