TACTIEK

EK is begonnen. Zware tijden. Voor mijn vrouw, dus. Die geeft even veel om voetbal als ik om een vegetarische frikandel. Laat ik het nog even duidelijker stellen. Ik word nog liever belijdend veganist, dan dat zij iets geeft om voetbal. Frank de Boer stippelt een tactiek uit. Ik ook. Als ik wil overleven.

Mevrouw Lamping haat voetbal niet. Erger. Het zegt haar namelijk helemáál niets. Wanneer je over iets de pest hebt of iets haat, betekent het dat je er hoe dan ook emoties bij voelt. Die vindt je bij mevrouw Lamping nergens. Nog niet met een vergrootglas.

Dat ik (soms) kijk vindt ze niet erg. Al zou ik alles kijken. Daar begint mijn tactiek. Ik moet haar rustig haar gang laten gaan. Is er niets aan de hand. Weet dat al jaren.

Daarbij kijk ik lang niet alles, zelfs weinig. Heb voetbal wel een beetje gehad. Te poenerig en te verwend in jaren Cruyff! Dan loop je niet zo snel warm voor het huidige potentieel.

Tactisch ben ik wel sterk. Is ook raadzaam. Weet wat dodelijk is bij mijn vrouw. Als zij lekker zit te lezen en ik dan enthousiast roep: “Moet je kijken!” Om dat te benadrukken met een opgetogen: “Nee, zonder gekheid. Kijk nou even!” Oorlog!

Dan raak ik bij mijn vrouw een open zenuw. Zuchtend kijkt ze dan naar het scherm. Bal vliegt in de kruising. Wereldgoal. Zegt mijn vrouw niets. Bal in kruising. Lekker boeiend dan.

Vervolgens klinkt het messcherp: “Jíj kijkt voetbal en ík lees een boek! Zullen we dat even afspreken?” Ze kijkt er bij of ze me à la Snollebollekes van links naar rechts en van rechts naar links wil meppen. En dat dan een keer of tien.

Of Nederland kampioen wordt of er in de eerste ronde uitvliegt. Zal mijn vrouw anderhalve meter worst wezen. Soms lijkt het er op, dat ze enigszins betrokken is bij “onze jongens”. Lijkt, want ze heeft geen enkele mening over prestaties. Net de drie aapjes van horen, zien en zwijgen. Alleen is haar mening over voetbal “laat me, kop dicht en kijk lekker”.

Mijn vrouw heeft echter wel een mening over tattoos. Als ze per ongeluk kijkt ziet ze de rug van Depay. Ze kijkt en sneert vol walging: “Wat heeft die gozer nou op z`n rug?” Ik zeg: “Een leeuw”. “Leuk”, schampt ze vilein, “wat zal dat beest er uit zien als die gast tachtig is”. Om daarna nog even te willen scoren met: “De leeuw, koning der bejaarden”. Dan lacht ze om zichzelf.

Geen idee hoe dit toernooi verloopt na eerste zege. Maakt haar niets uit. Toch gaat ze een beetje zitten zieken. Of ik ook niet zo`n cape wil om seniel door de kamer te rennen met mijn vuist vooruit?

In het journaal ziet ze volwassen mannen met gezin en vaste baan in oranje tenue voor de tv zitten. Inclusief oranje hoofddeksel met daaronder een oranje pruik. In eigen huiskamer. Vindt mevrouw Lamping raar.

Ook ziet ze volwassen vaders op de tribune. In oranje met onder het shirt een volgepropte boezempartij. Ik zie haar meewarig “nee” schudden. Ze kijkt nogmaals naar die kunsttieten. En dan weet ze te scoren.

“Die cup is binnen!”