MINACHTING

Moeilijkheden stapelen zich op. Milieu, woningnood, asielbeleid en desastreuze (financiële) gevolgen door coronavirus. Beschamende toeslagenaffaire. Tata Steel met kankerverwekkende uitstoot. Lijst blijkt veel langer.

Maanden geleden gingen politieke partijen de straat op. Beperkt, want Corona. Verkiezingen naderden. Dan treden politici uit hun comfortzone. Doen ze ludieke spelletjes. Gaan ze ons doen geloven, dat ze er voor ons zijn. Maken ze op straat een praatje. Met gezicht naar de camera, dat wel.

Via media beloven ze ons persoonlijk het paradijs. Binnenhof wordt een soort Temptation Island met politici als bedenkelijke verleiders. Poseren voor een selfie, acteren tijd en veinzen interesse.

Er bestaan landgenoten, die daar intrappen. Blind en naïef. Kiezers, die denken dat politici er voor hen zijn. Politici van hun problemen wakker liggen. Politici geen hap door hun kelen kunnen wringen door hun heikele knelpunten. Politici naar adem happen als ze geconfronteerd worden met hun laakbare quasi oplossingen en betwistbare beleid.

Trouw gingen velen, na jaren dubieus beleid door verschillende regeringen en hopeloos falende oppositie, richting stembus. Tegen beter weten in. Toen stembussen sloten waren kandidaten ons allang vergeten. Zaten thuis. Uitgewoond van al dat gelieg en bedrieg in het publieke territorium. 

Met uitzonderingen als Pieter Omtzigt en Renske Leijten is het politieke partijen breed, ellende. Er ontkomt geen partij aan. Allemaal maken ze zich schuldig aan het maken van geveinsde belangstelling. Wij zijn er voor u. Van links tot midden tot uiterst rechts. 

Gevolg? Dat we na al die huichelarij en arglist nog steeds zonder regering zitten. Allang zijn wij, trouwe kiezers, op een zijspoor gezet. Hangen er als Piet Snot bij. De dames en heren uit Den Haag zijn slechts bezig met zichzelf te profileren. Zichzelf zo goed mogelijk uit de heersende sores te redden. Wij zijn er voor u. Plat Haags zeg ik: “Belazer je grootje!”

Niets is over van beloftes en ons aangesmeerde toezeggingen. Ze kibbelen als kleuters op het schoolplein. Maken elkaar voor rotte vis uit, maar kijken als happy engeltjes in de camera. Dag in dag uit hetzelfde weerzinwekkende Binnenhof tafereel. Wij, de gepaaide kiezers (“U gaat toch stemmen?”) kijken ernaar en weten het na weken roddel en wederzijdse laster zeker! We werden tijdens de aanloop van de verkiezingen massaal bedonderd. 

Daarbij verlaten bewindslieden het zinkend schip, ondanks eedaflegging, waarin het woord “betrouwbaar” staat en ze “niets doen om het aanzien van het ambt te schaden”. (…) Medisch ongemak is legaal, máár beter betaalde banen zijn onkies, onbetrouwbaar en staatsrechtelijk verwerpelijk. Zo`n vertrek stinkt uitsluitend naar eigen belang. Doei, trouwe kiezers!

Wat nu? Betrokkenen graven zich in. Denken slechts aan zichzelf en de positie van hun partij. Wij zijn de overbodige appendix. Na verkiezingen een niet noodzakelijk wormvormig aanhangsel.

Vilein ontdekte ik nog, dat het prostitutiebeleid ook stilligt. Komisch en toepasselijk. Want, ik zie plots de overeenkomst tussen de belazerde kiezer, politicus en prostitué. Welke?

Dat ze er geen van allen een gat meer in zien!