Biecht-zetel

Kleuter pakt koekje. Verboden door mama. Wist de dreumes best. Moeder had het door. Zij veinsde boosheid en keek haar kleine indringend aan. “Wat zeg je dan?”, vraagt moeder gespeeld nors. Kleuter slikt laatste hapje door en prevelt: “Ikke nooit meer doen”. Zo klein en jong als we zijn krijgen we -als het goed is- mee wat correct of fout is. Dat heet, met een voor velen vreemd woord, opvoeden. Leren we om oprechte excuses te maken. Oprecht, al bleek het soms een sluw pardon om mogelijke straf te ontlopen. Zo groeiden velen op. Met een solide basis aan verantwoordelijkheid en stevige ruggengraat om eigen falen te herkennen en voorál te erkennen. Streven ouders naar. Móeten opvoeders naar streven.

Afgelopen week moesten wij naar winkelcentrum. Wij zeggen na ruim 40 jaren nog Leids. Vermoed, dat dit thuis nooit verandert. Had geen zin, kom er zelden, maar nu moesten we. U voelt hem komen. Met veel pijn en moeite de parkeerplaatsen bereikt. Bereikt, ja en toen….!

Nutteloos rondjes rijden in overdekte parkeerplaats. Naar volgende parkeerdek. Weer hortend en stotend rondjes rijden, hoofdschuddend naar achterlijke bakkies, die moeite hadden met éénrichtingsverkeer. Grote geïrriteerde puinhoop. Gevolg? Niks, parkeren. Naar huis.

Twee dagen later vanuit zuid naar de A4. Moet je vlak voor de tunnel toch echt het grote kruispunt oversteken. Mooi niet! Alle verkeer náár die tunnel, richting winkelcentrum stond vanuit Leidschenveen barstens vol. Slierten auto`s blokkeerden dat kruispunt. Gevolg? Toeterende, gebelgde chauffeurs, die geërgerd strandden, omdat ze niet op de A4 konden komen. Waaronder, ik! Heikele slalom volgde.

Smoesjes genoeg. Was herfstvakantie, nat weer. Mensen verveelden zich. Dus winkelcentrum. Lazer op! Dán is het weer vakantie, dán feestdagen, vervolgens weekend en dán weer dreigende moederdag. Neem jezelf in de maling.

Doorgestudeerde heren en lokale politici laten ons al twee jaren weten, dat het goed komt. Gratis OV en dat soort goedkope verkoop sprookjes. Ze monitoren (vreselijk woord!) alles en grijpen in. Ingrijpen? Pardon? Ingrijpen??? Dat mislukt dus wekelijks. Brengt ons terug bij die stoute kleuter. 

Hebben deze zelfbenoemde verkeersdeskundigen en lokale politici nooit opvoeding genoten? Zaten ze thuis nooit op de biechtstoel om een “stommiteit” te bekennen? Ontbreekt er zoveel moreel besef om als gekozen volksvertegenwoordiger te beamen: “Met ons huidige wegennet is zo`n winkelcentrum letterlijk totaal mis-plaatst!” 

Waarom niet eerlijk aan hun kiezers melden: “Komt nooit goed! Allemaal onderschat. Op deze locatie hoort géén mega winkelcentrum, sorry!” Kunnen betrokken partijen nou nooit opbiechten gefaald te hebben, waardoor trouwe kiezers permanent met overlast zitten en nu belazerd worden met gefingeerde zoethouders.

Volgend jaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Dan slijmen ze zich weer uw brein in. Voor een zetel, helaas geen biechtzetel. Met slogans als: “We zijn er voor u!” Ja, dag! Het is en blijft een file -en parkeerdrama. Geen biecht, wel een gebed zonder einde! En die gemeenteraadsverkiezing dan volgend jaar? Wat ik daar mee doe? Voor mij heel duidelijk.

Die parkeer ik voorlopig wél even!