AFSCHEID EN DAN…?

De zon schijnt. We zien de eerste activiteiten in de tuinen en op de balkons. Fietsbanden worden opgepompt. We gaan er op uit. Alles ziet er anders uit. We komen uit onze winterslaap. De winter heeft mooie kanten. Zon, blauwe lucht en warmte verdienen de voorkeur. Het leven lacht ons toe.

Door Ronald Lamping

Dit geldt niet voor Manuela, Robert en hun zoon Ayrton. Voor hen geen zon en zomer. Het zou hún tijd moeten zijn met een zaak in zonweringen en aanverwante producten. Dan bruist het van bestellingen, werk en installeren. Lente hoort een hoogtepunt te zijn. De mouwen opgestrookt en aan het werk. Niets van dat alles. Om hen heen vechten pijn en verdriet om de bittere zege.

Ik hoef het niemand uit te leggen. Hun dochter en zusje Ximena is er niet meer. Daar is alles over gezegd en geschreven. Dit gezin overkwam het leed, waar ieder gezin voor vreest. De mededeling uit het volkomen niets, dat het leven nooit meer zal worden, als het even daarvoor nog zo gewoon leek.

Het raakte ons heftig. We kennen Manuela en Robert. Daar wil ik het bij laten. Het is zeer ongepast om mee te liften op pijn. We waren van slag en het duizelde. Hoeveel pech kun je hebben? Het cliché van verkeerde tijd, plaats en persoon doet spijtig opgeld. Deze gebeurtenis en de gevolgen zijn onomkeerbaar en volstrekt definitief. Geen hoop op een ommekeer. Na regen komt zonneschijn, achter de wolken schijnt altijd de zon. Volkswaarheden. Die zon zal echter nooit meer voluit schijnen.

En dan? Dan gaat het leven rondom hen gewoon door. De warme blijken van medeleven worden gekoesterd, maar zullen geleidelijk aan afnemen in een snelle maatschappij, waarin iedereen weer zijn en haar weg zal gaan. Vaak telefoon. Maar ook dat zal afnemen. Begrijpelijk, maar een kille constatering voor het gezin, dat er voor vecht, dat hun Ximena nooit vergeten zal worden.

Realiteit. Robert zei het al. Klanten durven hem nauwelijks aan te kijken. Willen wel, maar kunnen de drempel maar moeilijk nemen. Diep leed bouwt onbewust een muur om de nabestaanden. Een muur, die moeilijk geslecht kan worden. Dit is ook het moment, dat het leed wordt ingehaald door die realiteit. Bij Manuela, Robert en Ayrton zal de schoorsteen namelijk ook moeten roken. Robert zei het zelf: “Geen werk is geen geld!” Werken, ook al staat je hoofd er totaal niet naar.

Verdriet en werkelijkheid gaan hand in hand. Het gezin zal zich tenslotte op moeten richten. Vallen en opstaan. We hebben het in onze vriendenkring helaas minuut voor minuut meegemaakt. De empathie en het inlevingsvermogen van de mensen heeft vaak een uiterste houdbaarheidsdatum. Peilloos diep leed wekt compassie, maar bij enkelen ook angst voor confrontatie en communicatie. Dat doet pijn.

Mogen we nog wel met de ouders spreken over Ximena? Moeten we dat juist vermijden om te voorkomen, dat de wond weer wordt opengereten? Dát dilemma is voor velen te groot. Natuurlijk mag dat! Het moet! Het zal de ouders juist goed doen om te merken, dat hún dochter, ook na jaren, niet is vergeten. Leed verdwijnt nooit. Het zal in de loop van de tijd wel dragelijker worden en soms zullen ook de ouders en broer wel weer een straaltje van de zon zien schijnen. Maar de naam Ximena omzeilen zal de ouders en broer altijd verdriet doen en diep treffen.

Tot die tijd zal het moeilijk worden. Ik hoop, dat u hen niet zal vergeten. Dat u de winkel van Lameko in de Damlaan zal (blijven) bezoeken en hen niet ontwijkt. Dit is pertinent geen reclame. Zeker niet! Dit is het overbrengen van mijn gevoel. In dit gezin zal het nooit meer écht goed komen. Laat het zakelijk dan in ieder geval wél lukken, want ik weet, dat ook dit zorgen geeft. Voor Manuela, Robert en Ayrton tenslotte deze gemeende woorden: “Elk afscheid is het begin van een herinnering”.

In jullie geval, een mooie herinnering aan Ximena!