Column: Problemen

Landen zijn in oorlog. Met alle gevolgen van dien. Op een ander deel van deze aarde is hongersnood en dient men kilometers te lopen om aan water te komen. Met een loodzware kruik op het hoofd onder de bloedhete zon. Sanitaire voorzieningen zijn voor meer dan een kwart van de wereldbevolking een utopie. Wassen en plassen in de rivier of in de vervuilde beek.

Door Ronald Lamping

Tel daarbij de ongekende gevolgen van natuurrampen en overige calamiteiten, zoals de ellende in Haïti en de tsunami met de nucleaire bedreigingen in Japan. Een onvolledige opsomming van misère en catastrofale beproevingen. Het leven is minder prettig als dat het lijkt. En als we dan alles hebben gehad, komt daar nog een diepe tragedie bij. Een aantal van ons kan even niet bellen en sms’en.

Het land is te klein. Wat een waanzin, wat een potsierlijke vertoning. Vodafone is getroffen door een brand bij de buren. Vervelend, dat wel. Ik begrijp echt wel, dat het zakelijk geld kan kosten. Het neemt niet weg, dat de reacties belachelijk, buitensporig en lachwekkend zijn. De doorsnee beller doet niets anders dan de tijd te verdoen met totaal overbodige babbeltjes. Gesprekken van nul en generlei waarde. Oudewijvenpraat en gebazel. Nietszeggende blabla en lariekoek. Het land is nu te klein. Dat geneuzel kan ineens niet meer. Te gek voor woorden.

Zelfs de politiek gaat zich ermee bemoeien. Geen enkele vorm van acceptatie of gelatenheid. De huidige techniek en mogelijkheden zijn ongekend groot, maar houden tevens in, dat het wel eens een moment kwetsbaar kan zijn. Men krijst om schadevergoedingen en huilt om de zekerheid, dat dit nóóit meer zal gebeuren. Idiote hysterie.

De huidige techniek zal altijd inhouden, dat het ook wel eens mis kan gaan. Dan is wellicht een claim om groot zakelijk verlies op zijn plaats. Dat geldt echter niet voor de modale beller. Ja, die is even niet bereikbaar. Oké, afspraken lopen iets stroever. Nou, en? Wat dan nog? Wanneer je je leven totaal afhankelijk hebt gemaakt van een stukje techniek van pakweg 4 bij 10 centimeter, kijk dan niet gek op, dat het wel eens even niet zo loopt als je verwacht.

Eigenlijk moet ik altijd lachen, als ik hoor dat het “de sociale media”worden genoemd. Sociaal, m'n tante! Als er iets niet meer sociaal is, dan blijkt dat wel het huidige straatbeeld te zijn. Het gros van de mensen op straat, in bus of in tram zit roerloos met gebogen hoofd naar het display te staren, terwijl de vingers in record tempo over de toetsen flitsen. Dat heet dan sociaal. Niemand kijkt meer op of om. Er is eigenlijk maar één grote winnaar. De fabrikant van Head and Shoulders. Het is nu duidelijker dan ooit te zien, dat menige kruin getooid is met roos.

Over dwaas en gestoord gesproken. Ik kom dan automatisch terecht bij Robert M. Enkele weken geleden gaf ik u al mijn mening over de goorlap. Nu is er de eis. Twintig jaar met TBS. Het maximum. Dat geeft me een goed gevoel. Onze rechters zijn niet zo sterk in het opleggen van substantiële straffen waar de gemiddelde burger zich in kan vinden. Onder het motto, dat hogere straffen toch niet helpen, gaat het gespuis rustig verder met het veroorzaken van ellende.

Lange straffen mogen dan niet helpen, kort straffen blijkt al jaren het uithangbord voor draaideurcrimineeltjes om rustig verder te gaan met hun loopbaan als delinquent. Robert M. wordt hopelijk levenslang opgesloten in de hoop, dat hij achter de tralies sterft, reïncarneert en terugkeert op onze aarde als luier, die door een baby wordt volgescheten.

De hysterische klanten van Vodafoon en de smeerlap Robert M. (“Ik kreeg een erectie van een baby van 19 dagen”) hebben tenslotte tóch nog iets gemeen. Ze hebben beiden last van hetzelfde. De een gelukkig wat minder dan de ander. Waarvan ze dan beiden last hebben?

Een ernstige kortsluiting in hun centrale!