Column: GRUWEL

Hoe bedoel je dat? Oh, zo. Leuk. Doen! Ik denk, dat het op deze wijze is gegaan. Koffie erbij met een koekje. Lekker achterover leunen met de handen in de nek. De poten op tafel. Waarschijnlijk werd er ook pizza besteld met wat fris. Dit is de setting, zoals ik me dat voor me zie. Stropdas, maar dan los. Knus, maar dan toch ook weer zakelijk. Yuppen sfeer. Het lijkt heel wat, maar 't is dus niets.

Door Ronald Lamping

Volwassen mensen met een normaal verstand. Handelingsbekwaam en competent. Door de wol geverfd en vaardig. Die kun je om een boodschap sturen. Niet, dus. En zo kon het domweg gebeuren, dat we thuis getrakteerd werden op een portie snotter-tv van de goorste soort. Morsig, vulgair en banaal. Heel erg 2012. Dat dan weer wel.

Niet K3, maar A3 sloeg weer toe. U weet, dat de “A3”staat voor Aai drie. In willekeurige volgorde, Wendy van Dijk, Leontien Borsato en de onvermijdelijke bijvangst van Froger, Natasj. Het gerenommeerde knuffeltrio, dat zich al vleiend en strelend een weg baant door minder bedeeld Polderland van het RTL 4 en SBS type.

Natasja Froger presenteert het programma “Echt Scheiden”. Die kenden we nog niet. We ruilden puistige rebellerende pubers met een grote bek. Kneusjes uit verschillende milieus ondergingen een metamorfose, waarbij menige traan gelaten werd. Huisvrouwen begaven zich ook al in andere kringen en voor het gemak voegen we daar dan ook nog maar even de sukkels bij, die iets wilden verbouwen, maar die zelfs te onhandig waren om zelfstandig hun tanden te poetsen. Allemaal bagger.

De kijkcijfers zijn echter doorslaggevend. Niveau is onbelangrijk. De kijkdichtheid bepaalt de maat van de offerte aan rotzooi en platvloerse onbeschaafdheid. Nou, dan kom je automatisch uit bij Natasja Froger, die zelf in de privésfeer een expert is in het vroegtijdig beëindigen van een relatie.

Wat we voorgeschoteld krijgen tart elk bevattingsvermogen. Scheiden doet pijn. Daar is geen studie voor nodig. Het leed is voor de partners niet te bevatten. Voor de eventueel aanwezige kinderen kan het drama nauwelijks groter zijn. Zij zijn letterlijk het kind van de rekening. Duidelijker, zij krijgen die rekening gepresenteerd. Het maakt Natasj geen moer uit. Als het maar sentimenteel is. Tissue tv. Gepresenteerd door het duizend dingen doekje, dat je wat graag zou willen uitwringen.

Natasje heeft ook nog een grote bek. Of we allemaal achterlijk en geestesziek zijn. Ze zegt: “Het programma is echt en integer”. Waar ziet ze ons voor aan? Een pas ontdekte pygmeeënstam uit de binnenlanden van Papoua New Guinea? Simpele zielen voor het oog van de camera emotioneel strippen. Niet meer en niet minder. De totaal onthutste kinderen als kijkcijferkanon. Natasj levert, wat u haar vraagt. Geen wroeging, geen zelfverwijt. Ze kan die woorden niet eens schrijven.

Simpel Nederland wordt op het verkeerde been gezet, als de tranen Truus stoïcijns meldt: “Iedere week begeleid ik (!) samen met scheidingscoach, pedagoog en ervaringsdeskundige Yolande een stel dat uit elkaar gaat en hun kinderen”. Pedagoog en coach zijn termen, die op gewiekste wijze moeten verhullen, dat het om ranzig knoeiwerk gaat van het laagste allooi.

Het leed van ontredderde kinderen exploiteren. Dan deug je voor geen meter. Dan kun je aaien wat je wilt, dan ben je een trieste harteloze figuur. Toch ben ik de kwaadste niet. Ik heb nóg een format voor Natasj. Let op, meid. Nietsvermoedende kinderen uit twee gezinnen, die met listige vragen te weten moeten komen welke vader terminaal kanker heeft en binnenkort zal sterven. Is dat niet enig? Wat een spanning, consternatie en opwinding. Nee, beste lezers, ik weet het zeker! Dít wordt lachen!

Want geen beter vermaak, dan leedvermaak!

Tóch, Natasj?