Column: Mystiek

Wat een wonderlijke week weer. Mystiek is het juiste woord. Ik ga steeds meer aan mezelf twijfelen. Ligt het aan mij? Is het de leeftijd? Ik ben kritisch op mezelf. Daar heb ik niemand anders voor nodig. Ik bekijk de wereld heel anders dan –pakweg- 40 jaar geleden. Natuurlijk is dat normaal. Tóch vind ik de gang van zaken wonderlijk. Ik kan het gewoon niet meer plaatsen. Tóch te oud, dus?

Door Ronald Lamping

Niet duidelijk? Ik zal het uitleggen. Neem het alleszins redelijk AD. Een krant met een behoorlijke reputatie. Geen sensatie, maar nieuws met –soms- een supplementair sausje. Van de week even naar hun site gegaan. Wat lees ik? Dit: “Eén jaar later: het achterwerk van Pippa”. Pippa? Ja, Pippa!

Pippa staat voor Pippa Middleton, de zus van Kate, die met de William is getrouwd. Deze zus is hijgerig op zoek naar nóg meer aandacht dan Paris Hilton al krijgt. Koket kijkt ze in de camera's. Zich bewust van haar plotselinge status en de daarbij horende interesse van pers ratten. Het AD weet er wel raad mee. En zo zien we achttien (lees:18) foto's van haar bilpartij.

Het AD geeft er ook nog even commentaar bij, die ik u niet wil onthouden. Zo schrijven ze, letterlijk: “Op 29 april is het exact een jaar geleden dat de wereld kennismaakte met het achterwerk van Pippa Middleton. Volgende week zijn William en Kate dus al een jaar getrouwd. Haar billen hebben ondertussen een Facebookpagina met 242.800 fans. Reden genoeg om een aantal foto's op een rijtje te zetten”. Billen, die fans en volgers hebben. Dat denk ik: “Help!”

Begrijpt u mijn onrust. Ik vind dat helemaal niets. Achttien foto's van een achterwerk. De poeper en kont als trofee van knappe journalistieke research. Daar haak ik dus af. Kan het niet plaatsen. Wat moet ik er mee? De schoonzus van William heeft een bilpartij van Koninklijke klasse. Het AD laat ons de collectie zien en vindt die derrière “reden genoeg”voor publicatie. Dan snak ik dus even naar adem.

Er schijnt een jonge dame rond te lopen met de naam Britt Dekker. Ook zij blijkt groot nieuws te zijn. Ze reed namelijk “een dikke dame”aan. Dát haalt dan het nieuws. Britt Dekker heeft met haar fiets honderd kilo verzadigd vet van de weg gereden. Dat schijn ik dan te moeten weten.

Deze Britt krijgt ook nog zendtijd. Samen met een collega, die naar de naam Ymkes luistert. Ze reizen voor RTL 5 de hele wereld over om ons op de hoogte te brengen van de verschillende culturen. Drie ons hersens op pad. Dat zal wat worden. Ik wil u wel waarschuwen middels de volgende nauwgezette tekst. Op reis kreeg die Ymkes last van haar buik. Britt meldt ons alvast: “Ymke kan niet goed tegen vreemd eten. Elke ochtend ging zij naar een andere kamer (?) om te poepen! Dat was lachen, joh!” Binnenkort op uw Full HD scherm. Ik kan dit niet meer volgen.

De koning van Spanje is een erkende, notoire viespeuk. Aan iedere vinger een maîtresse. Dat is geen roddel, maar al decennia lang een feit. De mensen buigen voor hem en spreken hem aan met een overdosis aan titels. Ze staren naar hem met een beklemmende adoratie. Wat is dat dan toch? Gewoon een overspelige viespeuk. Ik kan ook dit niet volgen. Buigen voor zo'n smeerlap. Nooit van mijn leven. Is het mijn leeftijd? Ben ik anarchist?

Deze koning schiet ook nog onschuldige olifanten af en gaat daar triomfantelijk voor staan. Misselijkmakend en verachtelijk. Tenslotte prevelde hij slappe geveinsde excuses. Tóch blijven de mensen zo'n brok ellende vereren en strelen. Ik zou het niet kunnen. Niet bij Juan Carlos, niet bij Bernard of bij wie dan ook. Ik ben een roepende in de woestijn. Dat besef ik wel. Daarom zet ik er maar een punt achter deze week. Of om in de termen van de Spaanse koning te eindigen:

“Toen kwam er een olifant met een lange snuit,

En die blies dankzij Juan Carlos zijn laatste adem uit!|”