Column: Leedvermaak

Nu, zondagmiddag, weet ik niet, wat u nu wél weet. Het lot van Oranje. Nee, ik ga het niet over voetballen hebben. Haak niet af. Het maakt ook niets uit hoe de zaken tegen Portugal gelopen zijn. Zelfs een 5-0 winst maakt mij niet enthousiast meer. Ik ben verzadigd. Heb het nu allemaal wel gezien en bovenal gehoord. De tolerantiegrens is bereikt.

Door Ronald Lamping

Praten over voetbal kan best leuk zijn. Belangrijk is het uiteraard nooit. Wat zich nu echter afspeelt tart elk normaal menselijk vermogen om nieuws te absorberen. Er zijn 22 mannen, verdeeld in 2 x 11, die de bal in het net tegenover hen moeten schieten. Doen ze dat het meest, dan hebben ze gewonnen. Daar is geen verzwaard VWO examen voor nodig met een gemiddeld examencijfer acht.

Ik schrijf niet over voetbal. Ik wil het hebben over mevrouw van der Vaart. Als voorbeeld. Ze vindt het afscheid nemen te midden van al die hijgerige journalisten niet fijn. Daarbij offert ze moeiteloos drie weken sex op voor de beker. (Lees: Centjes) Dát is tegenwoordig het nieuws, dat tot ons komt. Mevrouw van der Vaart vindt het aflikken van haar vertrekkende man niet proper met een camera in haar nek. Ik zou zeggen: “Doe dat dan lekker thuis, meissie!”

Ik moet nu avond na avond horen, hoe de koppies van de spelers staan. Een volwassen journalist met wellicht thuis twee kinderen, een hond, parkiet en een vrouw, laat ons weten, dat er op de training gedold werd. Ja, de spelers lachten veel vanmiddag. We moeten echter niet denken, dat alles in orde is. “Welnee”, laat de reporter slinks weten, “in de kleedkamer is de sfeer wel even anders!”

Avond na avond hetzelfde gezwets en gezanik. Weeïge teksten met een groot RTL Boulevard gehalte. Het kapsel van Ronaldo blijkt een item om drie dagen over te kletsen. Jawel, hij had in de rust wat gel in zijn haar gesmeerd. Nou, en? Robin van Persie stond na het verlies tegen Denemarken aan de rand van het veld te bellen. Het land bleek te klein.

Niemand vraagt zich af waarom hij daar stond. Belde hij met zijn jarige oma? Dat is slechts te prijzen. Was hij vergeten zijn inboedelverzekering te verlengen en belde hij met de klantenservice van de FBTO? Je weet dat dan weer niet. Misschien belde hij wel met de buren. Of ze even zijn brievenbus wilden legen en meteen de plantjes water wilden geven. Het zou toch zomaar kunnen?

Volwassen mannen, die weken achtereen zitten te dazen en te wauwelen over zaken, die niets met het voetbal te maken hebben. Het opvullen van leegtes met nietszeggende en ter zake doende weetjes van het kaliber Paay, Breukhoven en Brard. Ja, Bert van Marwijk is eerlijk. Nee, hij is niet eigenwijs. Ja, hij is wel trots. De trainer van een voetbalploegje wordt langs de meetlat gelegd van zichzelf benoemde huis, tuin en keuken psychologen. Wat het meest angstige is van deze gang van zaken? Dat driekwart van Nederland het kritiekloos slikt.

Nog zo'n nieuwtje. Daar moest ik wél enorm om lachen. Estelle Gullit heeft Ruud verlaten. Of zoals Estelle het zelf zegt: “Ruud heeft me weggegeven! Hij ging vaak vreemd!” Zonder leuk te willen zijn, zegt ze iets grappigs: “Ik stond ermee op en ging ermee naar bed!” Zijn derde huwelijk (“In voor –en tegenspoed”) en wéér zijn kinderen de dupe van het hengsten gedrag van pa.

Ik zie dat dan allemaal voor me. Ruud krijgt in de gaten, dat Estelle in dit nadeel wel een voordeel ziet. Ze is niet voor niets het volle nichtje van de enige Verlosser met een rugnummer. Estelle is namelijk de dochter van Henny, de broer van El Salvador. Ruud is woedend. Gooit met het servies, smijt de eettafel omver en gaat op pad om die gozer eens even lekker achter het behang te meppen. Dan belt Ruud verhit aan met zijn gebalde vuisten verkrampt van woede om de eerste dreun te verkopen. Wie er open doet? Kijk, dát is pas humor!

Kickbox kampioen Badr Hari!