COLUMN: CAMUZ

Moet Camuz blijven? Die vraag wordt nu vaak gesteld. Er hangen zelfs pamfletten en doeken. Er lijkt geen grijs gebied te bestaan. De voorstanders zeggen luidt: “Ja!” Een deel weet: “Maakt mij niet uit”. Een laatste groep bekijkt het breder en weet: “Er moet nu eenmaal ergens bezuinigd worden”.

Door Ronald Lamping

Zo gaat dat met alle bezuinigingen. Iedereen is er voor, totdat het snijden in eigen vlees dreigt te worden. Dan is het land te klein, deugen de politici niet en zijn het zakkenvullers. Primaire reacties, die soms wel begrijpelijk zijn, maar die nu niet direct getuigen van overzicht of een reële visie. Het is niet een ieder gegeven om over de eigen grenzen te kijken en zaken te plaatsen in breder perspectief.

Ik lees ingezonden brieven, die wél getuigen van oprechte betrokkenheid, maar verdrinken in een opsomming van triviale “B” feitjes. Het sluiten van Camuz wordt weggezet tegen de bouw van het Damcentrum in het algemeen en het Damplein en parkeergarage in het bijzonder. Dat scoort lekker, maar slaat de plank uiteraard tragisch mis.

Dit is het zoeken naar stokken om mee te meppen. Slecht onderbouwd en kortzichtig. Je zou op die manier wel honderd argumenten kunnen aandragen om sluiting van Camuz te voorkomen. Waarom subsidie aan die en waarom een bijdrage aan dat? Is Midvliet zo belangrijk? Vlietdagen? Het zijn povere pogingen om het gelijk te halen. In wezen gaat het natuurlijk om heel iets anders.

Mijn mening? Camuz moet blijven om duidelijke redenen. Motieven, die wél rechtstreeks slaan op het sluiten van Camuz. Ik draag geen drijfveren aan, die er helemaal niets mee te maken hebben, maar slechts goedkoop scoren om zodoende het gelijk te halen. Of, Zoals een briefschrijfster het eigenlijk wilde: “Geen vernieuwing van het centrum, maar wél een theater!” Oogkleppen mening, dus.

Ik draag twee overduidelijke, klare gronden aan. Camuz hoort een wezenlijk onderdeel te zijn ván dat vernieuwde centrum. Prachtig plein met aan de waterkant straks heerlijke terrassen en nieuwe, uitdagende winkels. Daar is een klein en vriendelijk theater op zijn plaats. Het voegt iets essentieels toe aan het aanbod, waarmee “we”Leidschendam permanent op de (toeristische) kaart willen zetten.

Belangrijker is echter de culturele basis. De culturele armoede, die ons dagelijks via de media als een fatale watersnood overspoelt, schreeuwt om een aanbieding van kwaliteit. (School) kinderen krijgen in Camuz al jaren iets anders voorgeschoteld dan de banale, inferieure misbaksels, die hen via de televisie dagelijks bereiken. Het aanbod in Camuz kan niet redden, wat er door alle troep wordt veroorzaakt. Het aanbod in Camuz kan wél een aangenaam tegenwicht bieden door opgroeiende kinderen te confronteren met kwaliteit en niveau.

De politiek heeft er moeilijk mee. Bezuinigingen. Het geld moet ergens vandaan komen. Niemand wil inleveren. Je trapt altijd op tenen. Camuz sluiten is echter precies de verkeerde keuze. Ten eerste is het voor veel burgers een aangenaam, kleinschalig verpozen. Een toneelgroep heeft daar haar onderkomen en Camuz biedt daarbij de intieme gelegenheid om iets te vieren of te organiseren.

Ik keer terug naar de jeugd. Heel veel kinderen blijven, door wat voor omstandigheden dan ook, permanent verstoken van enige culturele ontplooiing. Dat is een kaalslag in hun ontwikkeling. Het aanbod in Camuz kan dat natuurlijk niet redden. Daar is meer voor nodig. Het afnemen van deze spaarzame, betaalbare kennismaking met cultuur in verschillende vormen is echter opnieuw een klap in het gezicht van hen, die toch al op achterstand staan. Ouderen en jongeren.

Het woord is nu aan de politiek. Ik wil de dames en heren daarbij wijzen op een klassieke wijsheid. Betwijfel, of ze die kennen. Vandaar, deze oude doordenker in relatie tot Camuz:

“De politiek is een toneel waarop de souffleurs vaak harder spreken dan de acteurs”