COLUMN: De Vloek

Columns 100 keer gelezen

Toetanchamon is in het land. Een impressie over hem in A'dam. Ik ril, want ik had ervaringen, die ik nimmer vergeet. Ik wil ze met u delen. Wél een waarschuwing. Wanneer u verder leest, is dat op eigen risico. U kunt geen aanspraak maken op mijn wa-polis! Het waarom wordt u snel duidelijk.

Door Ronald Lamping

Wij waren in Caïro. Om de schatten van Toetanchamon te bewonderen. Een ervaring apart. Een etage vol goud. Het ging mij om iets anders. Ik was uit op het bekendste dodenmasker uit de geschiedenis. Zoveel over gelezen, zo vaak op tv gezien. Ik was er nu vlak bij. Een trap scheidde mij van 11 kilo puur goud!

Na een seintje aan mijn vrouw, begaf ik me snel naar boven om de stroom toeristen voor te zijn. Zo stond ik, strak van opwinding, voor de zaal met het dodenmasker. Ik naar binnen. Het was aarde donker. Slechts het dodenmasker achter glas werd prachtig verlicht.

Ik zag niemand en net toen ik stiekem een verboden foto wilde maken, klonk uit het duister: “No!” Ik schrik niet snel. Nu hapte ik naar adem. Met een rode kop keek ik langs het masker in de richting, waarvan de stem kwam. In het donker zat een suppoost, die heftig zijn hoofd schudde. Met een kop als een boei stak ik de camera weg en staarde ik naar het masker. Het beroemdste masker en ik waren slechts gescheiden door een paar centimeter glas.

Later waren we in de vallei der Koningen bij graf 62 van Toetanchamon. Eindelijk stonden we voor de trap naar Toet (voor vrienden). Dit hoogtepunt kon ons niet meer ontglippen. Wel, dus. Voor het bezoek aan dit graf, waar Toet met klompvoet ook écht lag, moest apart betaald worden. Dat wisten we niet, dus hadden we bij de kassa geen extra biljet gekocht.

Terug lopen was te ver. Het zou ons toch niet gebeuren, dat we bij het wereld beroemdste graf stonden en niet konden afdalen? En laat nou juist hier de enige Egyptenaar staan, die je niet kon omkopen. Ik bood geld. Nee, dus. Tenslotte kon ik een kaart overnemen. Mijn vrouw knikte, dat ik het moest doen. Jammer voor haar, maar ze wist hoe ik er naar uit had gekeken. Ik daalde af.

Beneden was een ruimte met achterin de sarcofaag. Daar stond ik dan. Moederziel alleen samen met de beroemdste farao. Op de thee bij Toet. Ik keek in zijn tombe en trok snel mijn camera om het vast te leggen voor de mensen boven. “No, no!”, klonk het plots. Ik schrok zo, dat ik bijna naast Toet lazerde. Ik keek om en net als in het museum zat ook hier achterin een bewaker. Zelden ben ik zo geschrokken. Dacht zelfs even, dat Toet hemzelf zich tot me richtte.

Volgens mijn schaterlachende vrouw was dit de vloek van de farao. Iets doen, dat niet mocht. Ik schrik er nog wel eens wakker van. Als ik Toet op tv zie, hoor ik: “No, no!” Ik ben niet bijgelovig. Het lot komt, zoals het komt. Al die mediums zijn om te lachen. Flauwekul en larie. De charlatan Derek Olgilvie. Nonsens en goedkope kots –tv .

Tóch het volgende. Ik lieg er geen woord van. Kan het moeiteloos bewijzen. Na het bezoek aan Toet waren we bij de Twin Towers in New York. Dronken er koffie en nog geen paar maanden later werden de gebouwen gebruikt als landingsbaan. We boekten via internet op 2e Kerstdag een reis naar Indonesië. Een uur later vond de tsunami plaats. In Bali aten we verse vis bij een strandtentje. Nog niet thuis of er werd op het strand een bomaanslag gepleegd. Net terug uit Japan of een kernreactor ontplofte. Afgelopen maand boekten we een reis naar Israël. Ik had nog niet op enter gedrukt of de hele Gazastrook explodeerde. Toet?

Ik ben hevig gaan twijfelen. Ligt al die ellende aan mij? Heb ik dé Toet bacterie opgelopen? Had ik nooit in het graf moet afdalen, dat nu overigens gesloten is. Geeft u mij maar nooit meer een hand en houd mij toch maar te vriend. Handig, want ik bezit hét! Wat ik bezit?

De vloek van Lamping!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant