Column: Verlaat kerstverhaal

Columns 154 keer gelezen

Er was eens een jongetje, dat heette Tom. Hij leefde in ons eigen landje met zijn moeder. Zijn vader had snel de benen genomen naar Engeland. Tom is een aardige jongen. Hij had geen vrienden, maar dat lag niet aan hem. Tom zat vaak thuis. Dat was wel zo veilig. Althans, dat vond zijn mammie.

Door Ronald Lamping

Mama Tom was niet zo gek op vet en vlees. Daarom zette zij dat nooit op tafel. Mama Tom hield van rauwkost en dat soort voer. Tom wist niet beter en stak zonder mankeren rustig drie wortels achter zijn kiezen. Soms liet hij per ongeluk een boertje.

Mama Tom had haar principes. De buitenwereld was verziekt door de bak –en braadcultuur. Dat vond ze slecht. Zeker voor haar Tom. Haar Tom kon maar het beste rauw voedsel eten en met een wijde boog om Mac Donalds lopen. Dat was het Sodom en Gomorra van vretend Nederland.

Mama Tom at zelf ook niet veel. Ze was zo mager, dat zij van het K.N.M.I. al bij windkracht 2 code oranje kreeg. Zo kon ze ook niet weg waaien. Ze zat er totaal niet mee. Zij wilde Tom opvoeden op verantwoordelijke wijze. Becel en frituur gingen in de ban. Zij richtte haar pijlen op tomaten en sla. Haar zoon moest dezelfde richting op. Daarom noemde ze hem soms liefkozend, Tom Tom.

Een kinderarts onderzocht Tom. Hij ontdekte een behoorlijke ondervoeding. Mama Tom gaf niet thuis. Zij vond het onzin en wist zelf wel, wat goed of slecht was voor haar zoon. Ook de groeistoornis gaf haar niet te denken. Mama Tom bleef volharden in rauw voedsel en dat viel vervolgens weer de arts rauw op zijn dak.

Mama Tom zocht de publiciteit. Zij zou Nederland wel eens laten zien, wat verantwoord eten was. Zij en Tom kwamen goed in beeld. Mama voerde het woord en Tom zat als een buikspreekpop tegen mama aan. “Hoe voel je je?”, vroeg de tv mevrouw aan Tom. Tom bedacht zich geen moment en wist precies, wat zijn mama wilde horen. En zo kon het gebeuren, dat we fris en vrolijk hoorden: “Ik voel me goed!”

Mama Tom bleek even eigenwijs, als ze mager was. Zij gaf geen argumenten voor haar eetgedrag, maar zette haar houding af tegen de op straat heersende vreetgewoontes. Of we het gewoon vonden, dat half Nederland te dik was? Of dát zo gezond was? Daarbij ging ze nog even in de vijfde versnelling door een beschrijving te geven van de verschrikkingen in de schoolkantines. Tom hoorde het onbewogen aan. Hij kende haar liedje uit zijn hoofd.

Mama Tom vergat echter iets belangrijks. Het één sluit het ander niet uit! Ja, er zijn heel veel ongezonde dikke mensen. Ja, er wordt belachelijk veel en overbodig richting huig gejaagd. Klopt allemaal, mama Tom! Maar dat wil nog niet zeggen, dat Tom Tom gezond eet. Hij is dan weliswaar het enige Nederlandse kind, dat niet het verschil weet tussen een potlood en een frikadel, het laat onverlet dat óók Tom, volgens erkende artsen, te eenzijdig, slecht en ongezond eet.

Daarbij mag Tom niet naar school of naar een sportclub. Dat zou hem in grote verleiding brengen en daarbij zou hij gepest kunnen worden. Mama Tom kraamt waanzin uit. Het isoleren van een kind is minstens zo erg als een kind te vet voedsel geven. Voor Tom geen vriendjes en lekker sporten. Tom zit veelal thuis met mama en haar spliterwten. Dát is toch écht ook een vorm van mishandeling.

Hier zou het verlate Kerstverhaal kunnen eindigen. Met een “ze leefden nog lang, gelukkig en rauw” tot besluit. Is dat wel zo? Moet Tom niet eens lekker onder leeftijdgenoten komen? Af en toe een patatje mét scoren? Moet hij niet leren van zich af te bijten, als een eikel hem pest? Nee, mag niet van mama Tom. Zij laat hem niet los en “dwingt” hem een patroon op, zonder dat Tom zich zelf kan ontplooien.

En, als Tom tenslotte gedwongen wordt om zich te mengen onder leeftijdgenoten, dan kunt u er op wachten. Dan is hij zo wereldvreemd, dat hij alles rauw op zijn dak krijgt. Ik garandeer u!

Dan zweet hij peentjes!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant