Paul de Goede wint schrijfwedstrijd

Voorburg - De winnaar van de schrijfwedstrijd ter gelegenheid van de Maand van het Spannende Boek 2013 is donderdag 20 juni in de bibliotheek in Voorburg bekendgemaakt. Uit de zestien inzendingen koos de jury, bestaande uit bibliotheekmedewerkers Esther Dekker en Heleen de Vroedt, het verhaal van Paul de Goede uit Voorburg.

De opdracht was een verhaal te schrijven met als titel ‘Moord in de Herenstraat’. Uit het juryrapport: ‘Moord in de Herenstraat, van Paul de Goede is een boeiend, spannend verhaal in een beeldende schrijfstijl. Het verhaal is actueel, speelt in op het digitale tijdperk; bovendien geeft de schrijver blijk van kennis van de gemeentepolitiek. De details zijn goed uitgewerkt en om het plot te kunnen achterhalen is aandachtig lezen een vereiste.' Onderstaand het winnende verhaal:

Moord in de Herenstraat

Maurits was dood. De schouwarts van dienst bevestigde het publieke vermoeden met een korte knik. Het laatste optreden van Wethouder Maurits Kribbebijter was kort, maar intens spectaculair geweest. De raadszaal in Swaensteijn was compleet afgeladen. Burgers waren massaal naar het oude gebouw getogen. Een specifiek agendapunt had hen recht in het hart geraakt: de kosten van de heilige koe. De publieke tribune had gekraakt onder het gewicht en het gejoel. Elk leeg hoekje in de ruimte was bevorderd tot staanplaats. En wie weet hoeveel mensen niet mee hadden gekeken via de livestream? De griffier had de camera's snel uit laten zetten, maar tevergeefs. Op diverse groezelige krochten van het internet doken later de filmpjes op. Binnen een dag was Maurits vaker aangeklikt dan 'twee poezen op een robotstofzuiger'.

door Paul de Goede

Maurits werd bewonderd én gehaat om zijn politieke stijl. Maar de vijandelijkheden waren altijd politiek van aard geweest en de aanvallen verbaal. Confrontaties werden door hem gewoonlijk met korte retorische klappen gepareerd. Voor alles was Maurits een professional geweest. Een rasdebater die in een hoger klassement had gespeeld dan de meeste van zijn tegenstanders. Sommige opponenten bedienden zich daarom van lagere wapens. Meer dan eens was Maurits het slachtoffer geworden van karaktermoord. Zijn hart had er echter nog nooit een slag minder om geklopt. Nu was er iemand de grens overgestoken. Maurits was het woord definitief ontnomen.

Fulco Ellemeet stond gespannen op de binnenplaats leunend op de zonnewijzer. De scene had alle elementen van een drakerige toneelvoorstelling. De finale plotwending maakte het drama echter compleet. Fulco had de krankzinnige tweet in ongeloof geïncasseerd. Maurits en Fulco deelden dezelfde politieke kleur en zij vormden een tweespan. Maurits was de smaakmaker in het college, Fulco voerde de fractie aan in de gemeenteraad. Fulco kon niet in Maurits zijn schaduw staan, maar hij compenseerde dat met veel enthousiasme. Het leek nu iets uit een andere wereld. Net als bijna iedereen ging Fulco uit van een hartaanval. Totdat het Twitterbericht als een razende rondging. Dit was geen hartaanval, maar een aanslag. Fulco staarde naar de bedrijvigheid achter de glaswand die de raadszaal scheidde van de binnenplaats. De politie had de regie overgenomen met minstens twee dozijn agenten en rechercheurs. Het oude gebouw zoemde daardoor als een bijenkorf. Door de schuifdeuren liep een dame recht op Fulco af met in haar hand een dampende koffiebeker. Een lange haarlok onttrok een deel van haar gezicht. Maar voor Fulco had haar gelaat geen geheimen.

Hij kon haar trekken in zijn slaap uittekenen. Haar grote ogen die afwisselend grijs en blauw leken. Haar spitse neus die scherp afstak tegen haar ronde wangen en haar mond. De subtiele spotlach die Fulco steevast ontregelde. Om begrijpelijke redenen was haar gezichtsuitdrukking nu wat serieuzer. Fulco besloot dat ze dit ook goed kon hebben. "Koffie!", was haar korte toelichting terwijl ze de beker in zijn hand drukte. "Drink op Fulco, je hebt het nodig". Haar zachte en donkere stem had een rustgevende werking op Fulco's gestel. "Je bent geweldig Kathleen", antwoordde Fulco welgemeend terwijl hij glimlachend de beker aanvaarde. Van de driekoppige fractie was Kathleen hem het meest dierbaar. Tjibbe was zijn sparring partner, maar Kathleen was zijn muze. Hij zou nodig eens met haar af moeten spreken bedacht hij zich. Zonder de anderen en zonder politiek. Wat drinken, eten, voor zijn part de eendjes voeren in Vreugde en Rust. Hij verplaatst zijn blik van zijn dampende koffiebeker naar haar zorgvuldig roodgelakte nagels. "Maar niet nu", zo schoof hij de gedachte weer van zich af. "Niet vanavond, dat is volstrekt ongerijmd. Het moment moet geschikt zijn", zo besloot hij zijn overweging.

Plotseling kwam een rechercheur met grote passen door de schuifdeur. "Dames en heren zet nú al uw consumpties neer en breng deze niet meer naar uw mond", verordonneerde hij. In snel tempo haalden agenten bekertjes op. Ze werden allemaal overgedragen aan een lid van de technische recherche. Trefzeker merkte deze alle bekers waarna hij ze met inhoud opborg in een felrood en vloeistofdicht plastic krat. De keuken werd verzegeld en de bodes mochten als eerste het getuigenverhoor ondergaan. 'Dood door vergiftiging' werd door deze actie al snel een populaire theorie. Een stevige hand werd op Fulco's schouder gelegd. Door de opwinding schoot hij in een reflex omhoog waarna hij zich razendsnel omdraaide. Daar stond Tjibbe, de nestor van de fractie. Een grijze heer met een vlinderdasje en een opvallend vierkant gezicht. "Zenuwachtig Fulco?", zo begon hij zijn betoog met verbazend zachte stem.

Fulco constateerde dat Tjibbe een forse dranklucht met zich meedroeg. Het pallet van adertjes in zijn perkamenten gezicht kreeg daardoor nog meer textuur. Fulco nam het hem niet kwalijk. Tjibbe vervolgt: "Wanneer kreeg je dat Twitterbericht voor het eerst te zien?"

"Niet veel eerder dan jij, een half uurtje geleden" antwoord Fulco. Tjibbe knikt bevestigend en toont daarna een iPhone die tussen zijn oude vingers tamelijk stijldoorbrekend is. Met een hoekige duim veegde hij onwennig het apparaat van het slot en toonde de laatste bijdrage van het Twitteraccount van Maurits. Vanavond allerlaatste gemeenteraadsvergadering. Ik neem afscheid zoals ik heb geleefd: als de spil waar alles en iedereen om draait. Adieu, M.

"We zoeken een dramaturg denk ik", zegt Fulco spottend. "Hmm", beaamde Tjibbe ongeduldig. "Fulco, het account is authentiek, maar je weet precies wanneer dat is aangemaakt". "Vorig jaar bij de communicatietraining" antwoordt Fulco direkt grinnikend. Op het schermpje was nu Maurits zijn oefentweet zichtbaar die hij, onder protest, had aangemaakt. Pesterig, zoals hij was, opgesteld in het Latijn: Non omnia possumus omnes. Een spreuk van Vergilius die zoiets betekent als: 'niet iedereen kan alles doen in het leven'. De tweet van vandaag was de tweede en laatste post van zijn niet bijzonder indrukwekkende twittercarrière. Geen wonder, dacht Fulco, dat het virtuele afscheidsbriefje door niemand werd opgepikt. Postuum kwamen de volgers nu uit alle hoeken. Tjibbe kwam nog een stap dichterbij. Zijn kleine, maar ongewoon felle groene ogen keken Fulco strak aan. De nog immer zachte stem maakt de boodschap niet minder onheilspellend. 'Fulco, je bent mogelijk de volgende!' Tjibbe had een theorie. De moord was politiek, niet persoonlijk. Het betaald parkeren, doorbraakbeleid van de huidige coalitie, zou de aanleiding zijn. Nooit was er draagvlak geweest voor parkeermeters, totdat de kaarten opnieuw werden geschud. De verkiezingsuitslag was een slachting. Er was bijna geen geloofwaardige meerderheid vorm te geven. Na honderd jaar oppositie, gingen de groenen meeregeren. Maar daar moest natuurlijk wel een prijs voor worden betaald: investeringen in fietspaden, betaald door betaald parkeren en een milieubelasting voor oude auto's. Voor Fulco zijn fractie was het shocktherapie. Maar Maurits geloofde in de samenwerking en verdedigde het voorstel. Als ware sadisten hadden de nieuwe coalitiepartners Maurits de portefeuille toegeschoven. Hij had hem grijnzend geaccepteerd. In de fractie kwam het echter al meteen tot een conflict. Fractielid Bork, een ware asfalt adept en in het bezit van drie bovenmaatse automobielen, kon het niet verkroppen.

De stukken vlogen door de fractiekamer, maar Bork had het maar te slikken. Maar bij de installatie van de nieuwe raad nam hij gelijk wraak. Onverwachts nam Bork het woord en verklaarde zich onafhankelijk. De zetel zat hem goed, comfortabel als de pilot chair in zijn SUV. Die werd dus niet teruggegeven. Drie koppen telde de gemankeerde fractie sindsdien: Tjibbe, Kathleen en hijzelf.

"Hij is tot alles in staat", fluisterde Tjibbe terwijl hij met een schuin oog links naar opzij keek. Een tanige man met een lange leren jas hield positie bij de gemeentelijke asbak. Het was Bork die met veel overgave zijn derde sigaret in een kwartier stond weg te werken. Ineens werd het Fulco teveel en hij verliet het binnenplein richting Herenstraat. Daar bleek de staat van opwinding niet veel minder dan binnen het hek. Een stoet mensen, twee politieauto's en een ambulance stonden op de smalle driesprong. Een blauw zwaailicht doorsneed in ritmische slagen het stemmig oranje van de nostalgische straatlantaarns. Alles was afgezet met roodwitte linten. Fulco beende de hoek om richting de Vliet. Daar nam hij plaats op een bolder naast de brug waar hij de scene voor zijn geestesoog opnieuw afspeelde. Onder luid gejoel van het publiek zette Maurits het nieuwe 'integrale bereikbaarheidsplan' uiteen. Maar er was onmiskenbaar iets niet in de haak. Maurits zweette hevig. Iets dat hij anders nooit deed. Het tempo van zijn spreekbeurt wisselde sterk en hij nam lange pauzes waarin hij naar woorden leek te zoeken. Zijn ogen schoten paniekerig over het papier alsof de daarop uitgeprinte zinnen elkaar achterna zaten in plaats van keurig in het gelid op de plaats te blijven. Nee, het kalme, laconieke tongue-in-cheek, dat zijn handelsmerk was, leek nu ver weg. Ondanks al deze waarschuwingen kwam het moment toch onverwacht. Maurits werd op slag krijtwit. Hij stond bevend op en stamelde: "voorzitter...ik wil graag vragen om een korte schorsing.... ik voel". Maar wat hij exact voelde zal niemand ooit te weten komen. Wat het met hem deed des te meer. Het praten ging over in hoesten en daarna in een beestachtig gegrom. Van twee kanten overwonnen mensen hun aarzeling en kwamen aangesneld met water en uitgestoken handen. Het mocht niet baten. Maurits wankelde en schuim ontsnapte uit zijn mond. En dan ineens, alsof een bundel kosmische touwtjes werd doorgesneden stortte hij met een donderende slag ter aarde. Het was 21:55. De vergadering van de gemeenteraad werd door de voorzitter geschorst.

Fulco nam twee Wybertjes uit een doosje terwijl hij naar het spiegelende zwarte water staarde. Na een klein kwartier won de kou het pleit en Fulco kwam weer in beweging. Door de Kleine Laan liep hij richting de Schoolstraat. De oude gevels hadden nu iets beangstigends. Fulco luisterde naar het geluid van zijn voetstappen op de straatklinkers. Er was een echo hoorbaar. Alsof er twee paar benen synchroon dezelfde wandeling uitvoerden. Voor de zekerheid stopte hij en keek achterom. Bewoog daar nu een schaduw in de verte? Fulco staarde naar het oudHollands decor, maar daar leek niets zich te veranderen. Dan vervolgt hij schouderophalend zijn weg. Weer klonk de echo van de dubbele cadans. Fulco versnelde zijn pas, maar de echo bleef. Paniek vulde nu zijn hele lijf. Fulco's hartslag steeg en zijn gestel voelde aan als een gespannen ballon. Fulco begon te rennen richting Voorhofstraat. Daar sloeg hij linksaf, naar de Huijgenstraat, waar hij met een schok tot zichzelf kwam. "Ik ben een opgedraaide idioot", was zijn harde conclusie. "Ik hoor niemand want er ís niemand", bezweerde hij zijn bangere ik. Leunend tegen een boom naast een parkeervak nam hij nog een Wybertje uit zijn doosje. 'Wij gaan nú even praten!' sist plotseling een stem terwijl Fulco bij zijn arm wordt gepakt. De ballon vult zich in een microseconde opnieuw. Zwarte vlekken vullen Fulco's blikveld. Bij het wegtrekken keek hij in het nijdige gezicht van Bork. In het licht van de lantaarn leek zijn onaangename tanige kop nog meer dan anders op een doodshoofd. 'Ik weet wat die ouwe over mij beweert. En je mag hem dit vertellen: ik heb hier niets, maar dan ook niets mee te maken! Daarna laat hij Fulco los en verdwijnt zo plotseling als hij is gekomen.

De dagen daarop leek Leidschendam-Voorburg even het centrum van de wereld. Alle media berichten uitgebreid over de "parkeermetermoord". Over de dader of daders werd veel gespeculeerd. De politie hanteerde de toverformule "in het belang van het onderzoek kunnen wij daar niets over zeggen". De giftheorie werd wel bevestigd. De koffiebeker van het slachtoffer had sporen bevat van kaliumcyanide. Dodelijk, binnen twintig seconden. De recherche concentreerde zich daarna op het voorraadbeheer van apotheken. Met holle ogen las Fulco thuis de krant. Tjibbe's theorie hadden hem in een stand van constante waakzaamheid gebracht die hem zichtbaar had uitput. "Kaliumcyanide", vertrouwd hij zijn koffiemok toe. Wie is daar toe in staat? Bork heeft de schijn tegen, maar dit is niet zijn stijl. Bork is impulsief, niet berekenend. Eerder was hij in een dolle bui over Maurits heen gereden. Bovendien ontbreekt hem de kennis. Bork is een ondernemer. Hij runt een cateringbedrijf. Hoe komt die aan kaliumcyanide? Maar wie is het anders geweest? Tjibbe of, hij durft de gedachte bijna niet te vormen, Kathleen? Dat is nog veel ongeloofwaardiger. Maar, waarom had Tjibbe hem zo succesvol bang gemaakt? En blijft het hierbij? Fulco staarde naar de koffie in zijn mok en zijn systeem vulde zich ineens met walging. Hij goot zijn beker leeg in de gootsteen en begon kruidenthee te zetten.

Drie dagen na de moord kwam de fractie bijeen om een belangrijke knoop door te hakken: het kiezen van een nieuwe wethouder. Alle aanwezigen, Tjibbe, Kathleen en Fulco hadden zich gekleed in stemmig zwart. Aansluitend zou de uitvaartdienst van Maurits plaatsvinden in de oude kerk schuin tegenover Swaensteijn. Het maakte de sfeer gelijk plechtstatig en formeel.

"Wij zijn nu de spil van de coalitie", trapt Tjibbe af met een gedragen stem. "Ik volg je niet" zei Kathleen en Fulco was het met haar eens. "Laat ik het anders zeggen", vervolgt Tjibbe terwijl hij een comfortabele vertelhouding aanneemt. "Jij bent de aangewezen persoon om Maurits op te volgen nietwaar?" Fulco, die wordt aangesproken, knikt. Hij zag het graag als toekomstbeeld, maar niet op deze manier. De lol is er wel goed vanaf. Net zoiets als je zin krijgen na een forse echtelijke twist. "Fulco, wanneer jij de fractie verlaat, wie neemt je plaats dan in?" En ineens flitst het door hem heen. Als er een plek in de fractie leeg valt kan die worden geclaimd door de volgende persoon die op de kieslijst van die partij had gestaan. En die persoon was.... de vriendin van Bork. Ze had zich sinds Bork's dramatische afscheid nooit meer laten zien. Wie weet was ze niet eens meer lid van de partij. Dat maakte echter allemaal niets uit, ze had aanspraak op de zetel. En aangezien de coalitie steunde op de kleinst mogelijke meerderheid zou een politieke crisis het gevolg zijn. En het einde van het 'integrale bereikbaarheidsplan'.

"Dan kan jij ook geen wethouder worden Tjibbe, en ik ook niet", vult Kathleen aan. "Correct" zegt Tjibbe. "Dan moeten we maar allemaal stevig blijven zitten en iemand rekruteren van buiten de fractie, concludeert Kathleen. Fulco knikt, maar ineens schiet hem een akelig detail te binnen. "Mensen, de fractie is dus compleet onveilig." Tjibbe en Kathleen staren hem vragend aan. Fulco vult aan: "We zijn inderdaad de spil van de coalitie. Wie de coalitie, of het bereikbaarheidsplan pootje wil lichten moet één van ons uitschakelen. Het drong door als een mokerslag. Kathleen, Tjibbe en Fulco bekeken elkaar met nieuwe ogen. Alle drie waren zij potentieel slachtoffer óf dader. Tjibbe was jurist, dacht Fulco snel. Van Kaliumcyanide kent hij waarschijnlijk alleen maar de strafmaat. Tjibbe was wel een actieve Twitteraar én een automobilist, maar wie was dat niet? En dan Kathleen, mijn Kathleen, dacht Fulco. Het vertrouwde warme gevoel werd vermengd met een mentaal snelwerkend gif: wantrouwen.

Ineens werd de geladen stilte doorbroken door een luide serie piepjes. Minstens twee telefoons kwamen tot leven. "Sms van de raadsgriffier", schreeuwt Kathleen opgewonden. "Bork is gearresteerd!" Twee hoofden buigen zich over het kleine schermpje. "Er zijn sporen van kaliumcyanide in zijn auto gevonden. "Dus toch", zegt Fulco zacht. Een zucht van verlichting gaat door hem heen. Na vijf minuten chaos en rumoer roept Fulco zijn fractiegenoten tot de orde. "Laten we het even netjes afmaken. Dit was het voorstel: iedereen blijft zitten en we zoeken een betrouwbare partijgenoot om als wethouder de periode af te maken. Tjibbe en Kathleen knikken instemmend. Mooi, dan sluit ik de vergadering. We gaan nu afscheid nemen van een vriend.

De uitvaart was een waardige plechtigheid in de geest van de overledene. De sfeer bleef gedrukt, maar het kon Fulco op dit moment niet raken. De arrestatie van Bork had hem in een opgeruimde staat gebracht. De permanente ruis, de latente angst dat er op hem werd gejaagd was weg. Ook later, bij de Algemene Begraafplaats waar het gezelschap kleiner was en de sfeer intiemer, hield hij zijn opgeruimde stemming vast. En toen na afloop de lucht betrok en de eerste regendruppels het gras raakten besloot hij dat het een goede dag was geweest. "Zal ik je thuisbrengen?", vroeg Kathleen die naast hem liep. "Ik zou niets liever willen", zegt Fulco stralend met nauwelijks ingehouden enthousiasme. Fulco perste zich in het kleine brikje van Kathleen die vlot het parkeervak verliet. In volle vaart hobbelden ze het Oosteinde af. "Weet je waar ik woon?"vraagt Fulco. "Zeker", zegt Kathleen. "Ik kom er bijna elke dag langs". Fulco kijkt haar verbaasd aan. 'Ik werk in jouw straat", verklaart Kathleen, "in het onderzoekscentrum, als laborante. Ik parkeer wel eens voor je deur omdat er op het eigen terrein geen plek is. Dat gaat straks overigens een dure grap worden met het integraal bereikbaarheidsplan". De volgende dag is er een extra ingelaste raadsvergadering. De vergadering start met een minuut stilte ter herdenking van wethouder Maurits Kribbebijter. De voorzitter laat Fulco Ellemeet noteren als afwezig zonder kennisgeving.