Column: VRAAGTEKENS

Giel Beelen schijnt een radioman te zijn. Muziek of zo. Plaatjesdraaiers zijn het meest overschatte werk(?)volk, dat we kennen. Het bazelt en kwebbelt de wortels uit het tandvlees. Slap pubergezwam, vaak Kabouter Plop-niveau.

Ronald Lamping

Deze Giel heeft een recordpoging ondernomen. Hij wilde 190 uur achter de microfoon kruipen. Dat gaat niet zomaar. Om een record te vestigen is meer nodig. Regels! Om de dag 3 uurtjes slaap en twee slaapjes van een kwartier. Zo, hé!

Hij krijgt hulp van een slaapspecialist. Waarschijnlijk die ‘Retteketet van Beter Bed’. Giel wil nog wat kwijt. We krijgen een kijkje in de keuken, die normaal gesloten blijft: “De slaapspecialist zorgt met speciale lampen, dat mijn dag –en nachtritme intact blijft!” Dan een meevaller, als Giel ijlt: “Ik praat minder om mijn stem intact te houden!”

Er wordt een deskundige bij gesleept. De neurowetenschapper Van der Werf raadt de recordpoging medisch af. En net voordat ik dreig te hyperventileren van spanning, haalt hij de druk van de ketel: “Een gezond iemand herstelt binnen een paar dagen!”

Giel loopt kans op spataderen en hallucinaties. Er kunnen propjes bloed in de aderen terecht komen met fatale gevolgen. Zo horen we nog: “Kans op een hartaanval is reëel!” Ik denk dan gevat, als dat maar niet gebeurt tijdens ‘The End of the show’ van The Cats of ‘It`s the end’ van The Buffoons.

Vraagtekens! Veel vraagtekens! Heeft zo`n gozer niets beters te doen? Waarom deze totaal overbodige flauwekul? Je draait 190 uur lang plaatjes en je ouwehoert wat slaps door dat snaterijzer voor je kop. En dan? Geweldig! Wie dient het? Kun je niet iets nuttigers verzinnen dan deze waanzin? Ga bingoën in een bejaardenhuis , veeg de stoep van je demente buurman of trek de steunkous aan bij je oma.

Deze Giel zit acht dagen met een sensor op zijn borst. Dan kan de aanwezige arts de praatpapegaai in de smiezen houden. Of de arts niets beters te doen heeft. Nutteloze nonsens en opgeklopte larie. Ruim 190 uur zinloze, verkwiste etherbevuiling.

Ik zet vaker vraagtekens. Een oma, die op haar negentigste het A diploma haalt. Leuk, maar hoezo? Wat gaat oma er mee doen? Dat begrijp ik nooit. Gaat ze door voor B? Duikt de kranige dame ook nog 7,5 meter onder water? Pakt ze in een verloren uurtje nog even gekleed zwemmen mee? Waarschijnlijk gaat ze nu op voor haar groot rijbewijs. Vitaal is leuk, maar prestatiedrang op die leeftijd?

Vraagtekens! Zo zijn er ook van die Captain Iglo`s, die de hele wereld rond willen zeilen. Vrouw en kinderen blijven overspannen achter. Huilend zag ik ze op tv vader uitzwaaien (“Ik mis hem al!”). Ik vind het hufterig en getuigen van een gemankeerde verantwoordelijkheid. Trouw dan niet en fok geen kinderen. Dan kun je je gang gaan, achterlijke visstick!

Het is egoïstisch en dus uitsluitend op zichzelf gericht. Ze worden als helden gezien, terwijl ze onaangenaam zelfzuchtig zijn. Zo zag ik laatst op televisie een man als koordanser de Grand Canyon oversteken. Aan de overzijde stonden vrouw en kind in ultieme spanning. Wat doe je je kind aan, als je voor zijn ogen in de afgrond dondert? Wat bezielt je om je vrouw en jonge spruit zo diep te raken? Een held? Lazer op; een zelfingenomen imbeciel! Kindermishandeling!

Maar goed, wanneer u dit leest is Giel Beelen al klaar met zijn ‘wereldprestatie’. Dan heeft hij er acht dagen op zitten. Hij heeft dan zijn uiterst zinvolle missie afgesloten. Misschien kan hij nu acht dagen onafgebroken naar Randstad. Met medische begeleiding!

Om een echte baan te zoeken!