Column: OORLOG

Ik schrijf dit stukje vanuit mijn hotel in Urmond, Limburg. Een vaste plek voor ons om even de druk van de ketel te halen. Zo`n pensioen is niet niks. Van daaruit doen we dan een rondje Ardennen. Bastogne, La Roche en Ardenne en Han-sur-Lesse. Om maar wat te noemen. Tussen de bergen ingeklemde rustieke dorpspleintjes met een terras. Wij houden daar van.

Ronald Lamping

Dan hangen we op zo`n terras met een Belgische bittergarnituur. In stilte. Zitten, eten, drinken en kijken. Je zult er de oorlog niet mee winnen. Zelfs niet de slag. Zo`n tekst kun je daar overigens maar beter voor je houden. Daar houden ze in Bastogne niet zo van.

In Bastogne en omstreken is oorlog gewilde commercie. Oude tanks zijn voor Bastogne als de klompen voor Edam. Restanten munitie de equivalent van tulpen. Voor Delfts blauw hebben ze legerkostuums en andere prullaria. Net Holland, maar dan even anders.

WO 2 tiert nog welig. Op straat en in de etalages. In de kelders zitten vast nog opa`s, die wachten op de Canadezen (“Ze komen heus, Canada is ver!”). Ik haal het dan ook niet in mijn hoofd om luid te roepen: “Ik schiet even een foto!” of “Wat is het stil, je kunt hier een kanon afschieten!” Dat valt in Bastogne wellicht anders dan bij ons.

De oorlog is hier nooit ver weg. Begraafplaatsen, snuisterijen en monumenten. Bij de plaatselijke VVV liggen tientallen boeken met heldhaftige strijders in slagvaardige poses. De Amerikaanse toeristen smullen ervan. Oorlog als toeristische trekker. We zagen het ook in Israël, Japan en bij de Bridge over the River Kwai. Weer iets anders dan Kabouterland in het altijd rumoerige Exloo te Drenthe.

En in het ‘verre’ Bastogne denk ik plots aan de 50Plus partij. Daar is ook al oorlog. Je denkt, hoe ouder, hoe wijzer. Niet! Eerst dat gelazer in de loopgraven met Henk Krol. Die belazerde de boel en had vervolgens last van een terminale vorm van amnesie. Nu weer oorlog in de fractie.

Natuurlijk mag ik daar op het terras in Bastogne helemaal niet aan denken. De rook van 1945 mag daar dan nooit echt zijn opgetrokken; vakantie is vakantie. Een bus vol bejaarden, die voor het terras uitstapten, lieten mijn brein echter op hol slaan. De 50Plus partijleden, die elkaar als sluipschutters beloeren. Dat verzin je niet. Schoppen onder de gordel met moeizaam gestrekt artrose been.

Oorlog bij de oudjes. Norbert Klein wil regeren en pakt dat dan helemaal verkeerd aan. Hij wil zijn fractiegenote er uit gooien. Vanwege slecht functioneren. Dat pikt de dame in kwestie niet. Zij bleef zitten, waar ze zat. Maling aan Norbert met zijn gezanik. Om in Bastogne termen te blijven, als je oorlog wilt, kun je hem krijgen.

De ober meldt zich met koffie en appelgebak. Dat wordt dan weer oorlog met mijn huisarts over mijn diabetes 2. Ik vraag de jongeman iets over het dorp. Hij verstaat me niet. Mijn Frans is echter even goed als het Nederlands van een Chinese boer op het platteland bij de grens van Mongolië. De Franse taal en de Nederlandse taal, ook dat is al jaren oorlog.

Ik zak onderuit op het terras en geniet van de zon in de Ardennen. Naast ons neemt een aantal Hollandse bejaarden plaats. Ze kwekken en kwaken over van alles en nog wat. Vermakelijk. Niemand rept over Norbert Klein en zijn opponent Martine Baay. Het zal ze een zorg zijn. Twee kijvende 50 plussers. Wat een vertoning! Een duo op macht beluste senioren. Verwikkeld in een perverse bejaardenoorlog. Norbert en Martine. De eerste is zo vreselijk ‘Klein’ en tegen de tweede kunnen we maar beter zeggen:

“Baay, Baay!”