Column: PIJNLIJK

Een separatist bukt zich op de rampplek. Hij graait in de puinhoop. Even later houdt hij een knuffel in zijn hand. De camera’s klikken als een niet te stoppen mitrailleur. Dan voltrekt zich een naargeestige handeling.

De man in camouflagepak kijkt in de camera`s en houdt de knuffel als trofee omhoog. De knuffel, die pas daarvoor nog zacht tegen de wang van een peuter lag. (“Ga maar slapen, straks zijn we er!”). Opnieuw vuren de fotografen een salvo aan klikken af. De sluiters maken overuren.

Zoals met alles worden de foto`s snel wereldwijd gedeeld. Geen zender of krant, die de separatist mist. Dan breekt de ellende los. Er volgt een mega verontwaardiging. Sociale media klappen uit elkaar van woede. Mondiaal zou men de man ter plaatse lynchen. Persoonlijk!

Een etmaal later volgt de ware weerspiegeling van het gebeuren. Buiten het maken van foto`s werd de separatist gefilmd. Dat filmpje bereikt ons ook. Het doet de mondiale woede abrupt kantelen. Niet dat de separatist verandert in een koorknaap. Zeker niet, maar toch….!

Het filmpje toont ons een man, die de knuffel omhoog houdt. Wat de foto niet liet zien, was het vervolg. De man legt de knuffel liefdevol neer, neemt zijn pet af, waarna hij devoot een seconde naar de grond staart en een kruis slaat. Het maakt hem niet minder gevaarlijk. Het beeld toont ons echter geen beul, maar een man en zijn moment van erbarmen.

Emoties hebben een vreemde invloed op mensen. Over de triestheid van deze ramp hoeven we het niet te hebben. De gevolgen zijn afgrijselijk. Gezinnen vallen weg. Soms blijven er twee kinderen over, die hun ouders en broertje nooit meer zullen zien.

Grootouders verliezen hun zoon of dochter en meerdere kleinkinderen. Er worden eurobiljetten gevonden. Misschien wel de biljetten, waar oma en opa nog over ‘vergaderden’, zoals dat bij ons allen gaat, als we tegen elkaar zeggen: “Geven we ze nog wat mee?”

Met zo`n ramp lijkt er geen plaats meer te zijn voor meer bedachtzame bezinning. RTL Boulevard gaat gewoon door en wisselt het nieuws rond de ramp respectvol (..) af met Gordon. Jamai heeft nog een statement: “Zoveel doden! Ik hoop, dat er niet te veel Nederlanders bij zijn!” Gelukkig waren er ook nog Australiërs, Belgen, Maleisiërs en  Duitsers. Een opluchting voor Jamai.

Er komen hordes reporters in beeld, die ons melden, dat er geen nieuws is. Geen nieuws? Een journalist op Schiphol heeft nog een cruciale boodschap: “De mascara van de altijd onberispelijke Maleisische baliemedewerksters is uitgelopen!” Hij heeft nog veel meer ontdekt en schroomt niet om dit met ons te delen: “Ze hebben gehuild! “

BN`ers slaan natuurlijk weer aan het twitteren. Ali B. wenst alle nabestaanden sterkte. Eva Simons (wie?) kan het niet geloven. Wie zit in hemelsnaam op hun mening te wachten? Mensen op straat geven weer hun obligate antwoorden: “Ja, vreselijk” en “Het zal je familie maar zijn”. Buren van slachtoffers hebben ze net allemaal nog gezien en hadden nog gezwaaid. Geen journalist, die goed geïnstrueerd op pad gaat bij zo`n ramp. Het is plat, hijgerig en doorsnee.

Zelfs het rouwen verdeelt ons. Een sobere Vierdaagse intocht, maar een bruisend Zomercarnaval Straatparade in kolkend Rotterdam. We zijn zelfs sterk verdeeld over een dag van nationale rouw.: “Onzin, dat moet dan bij iedere ramp” en “Tuurlijk!!!”.

Op 11 september vliegen wij van New York naar Florida. Geloof het of niet. Ja, 9/11! Hoop, dat er niets gebeurt.

Al was het alleen maar om BN’ers van onze nagedachtenis af te houden!