COLUMN: THE KLITTENBAND KID

De wieg, het wipstoeltje, de box. Het waren pedagogische dwangbuizen, die we misbruikten. Vastgesnoerd was Dean the Klittenband Kid. Speen in het tandeloze bekkie en we leefden nog lang en gelukkig. Dat is geschiedenis.

Ronald Lamping

Dean ging kruipen en toen aan de wandel. Het badeendje en de rammelaar werden vervangen door graafmachines en opleggers. Dat ging een tijd goed. Twee scheppen zand en het kind was uren tevreden. Wij ook.

Verleden tijd. Dean staat nu in de tuin. Ik pak de doos met auto`s, scheppen en de hele klerenzooi. Dan pak ik de zak en schep er een hoopje zand uit. Kom er niet mee weg. Dean staat er bij en kijkt er naar. Hij zegt niets, maar zijn ogen en lichaamstaal verraadden precies, wat hij denkt: "Zeg, opa, wat flik je me nou?"

Dean is aan school toe. In september! Voor mij, prima. Oma heeft meer geduld. Zij speelt rustig een uur domino, waarbij Dean een geheel eigen interpretatie heeft van de spelregels. Daar kan oma nimmer van winnen. Oma weet: "Dean, je moet hetzelfde plaatje aanleggen!" Hij dient meteen een motie van wantrouwen in: "Nee, oma, het mag ook zo!"

Voorlezen vindt hij wel leuk, maar ik krijg het lazarus van steeds dezelfde boekjes. We hebben de hele bibliotheek thuis gehad. Maling! Dean wil slechts boekjes over krokodillen en tijgers. Het zal mij niet verbazen als hij later welzijnswerker wordt in de Nijldelta of boswachter in Bengalen in het noordoosten van India.

Dean vindt het toch wel leuk bij ons. Denk ik. De oppasdagen spreiden zich steeds verder uit in de regio. Ik krijg ondertussen fysieke en geestelijke klachten van Boer Geertje met z`n verkeerde geiten, die constant aan mijn kruis willen ruiken. Dean vindt het grappig. Laat zo`n geit weer aan een flesje lurken en neemt dan onvoorwaardelijk het initiatief: "Gaan we nu wat eten en drinken, oma?" Bij twijfel weet hij nog: "Loop maar mee. Het is daar!"

Het is uren pappen en nat houden. Speeltuin Rozenlaan, strand in Kijkduin of Clingendael. Als het regent donder ik er een door Dean meegebrachte dvd in en zit ik twee uur te kijken en te luisteren naar Ernst, Bobbie en de Rest. Humor van de volgende soort: "Weet je waarom een fiets een stuur heeft? Omdat je anders de bel moet vasthouden!" En: "Ik vind Franse kaas smerig! Dat mag je toch niet zeggen! Hoezo niet, die kaas verstaat toch geen Nederlands!"

Ik word daar dan een beetje triest van. Hij heeft ook andere dvd's. Cars, die kunnen praten en vliegtuigen, die ook al hun muil niet kunnen houden. Tot overmaat van ramp bezit Dean ook de hele serie van Bob de Bouwer, die een tikkie dement en seniel staat te ouwehoeren tegen cementmolens en kraanwagens.

Bob, een irritant positief ventje met een kop als een plofkip met flaporen, die helaas niet te lijden heeft gehad van de crisis in de bouw. Want, als ik iemand graag failliet had zien gaan, dan was het wel die Bob de Bouwer.

Ach, Dean is een leuk kereltje. Daar ligt het niet aan. We zijn ook erg blij met `m. Hij is volledig zindelijk en dan is het bij mij al snel goed. Hij moet me alleen niet steeds roepen als hij weer eens een bolus heeft gefabriceerd. Daar is oma voor. Dean maakt het niet uit: "Kom eens kijken, opa!"

In september gaat hij naar school en ik weet het nu al!

Dan is er voor de juf stront aan de knikker!