Column: WZH

Nationale verontwaardiging. Cliënten in verpleeg– of verzorgingshuis geschoffeerd. Urine druipt langs de enkels. Betrokkenen rollen over elkaar heen om het ongenoegen te ventileren. Bezuinigingsfreak Van Rijn valt in de kuil, die hij voor hulpbehoevenden aan het graven was. Zijn eigen vader was niet te beroerd om een duwtje te geven.

Ronald  Lamping

WZH is aanvankelijk de prooi. Snel melden zich echter gezinsleden uit het hele land. Ook zij kregen te maken met gemankeerde zorg voor hen, die ze zo lief hebben. Het blijkt geen zaak van WZH, maar strekt zich uit over alle provincies. De geest van de bezuinigingen is uit de fles.

De teneur ergert me diep. Onredelijk, dat er een ongenuanceerd beeld wordt gecreëerd van alom falende zorg. Onwaar en ik schrijf waarom. Tuurlijk, mijn dochter werkt bij WZH Schoorwijck. En ja, mijn vrouw is werknemer in WZH Prinsenhof. Dus, subjectief? Néé, realist!

Falende zorg mag nooit blind op het bordje worden geschoven van hen, die zich de hele dag de benen uit hun lijf rennen. Die zwoegen om met soms weinig personeel een toch zo goed en leefbaar mogelijk klimaat voor de cliënt te scheppen. Ondanks de krenkende en knellende bezuinigingen staan zij voor wat van hen verlangd wordt. Met bloed , zweet en soms letterlijk tranen.

Verplegend personeel is het eerste aanspreekpunt op een afdeling. Boze families klampen hen aan. Begrijpelijk! De verzorger moet echter roeien met de riemen, die worden aangereikt. Rennen van links naar rechts, van etage naar etage. Bellen beantwoorden, geduld en empathie tonen tegenover de hulpbehoevende cliënt. Altijd professioneel, nooit uit hun rol.

Tuurlijk is er, zoals bij ieder beroep, bevlogen en minder bevlogen personeel. Getalenteerd en minder getalenteerd. Het is incorrect om de misstanden in de zorg generaliserend uit te strooien over de hoofden van hen, die zich juist enorm inzetten om in deze moeilijke bezuinigingstijd, toch zorg en inlevingsvermogen te bieden aan hen, die dat behoeven.

Zorg is niet foutloos. Geen enkel beroep scoort 100%. Van Rijn is daar het voorbeeld van. Het is echter pertinent onjuist om het welwillend en hardwerkend verplegend personeel op de grote hoop van misstanden te gooien. Dat verdienen ze niet, is unfair en buiten alle proporties van het redelijke.

De doorsnee verzorger staat voor zijn of haar vak. Is gedreven en toont het vermogen om in te spelen op menselijk leed van hen, waarbij fysiek en geestelijk functioneren niet meer vanzelf gaan. De verzorger weet wat gevraagd wordt. Voelt ook, dat de bezuinigingen hun goede intenties dwarsbomen. Willen veel geven, maar hebben door externe maatregelen, steeds minder te bieden. Dit personeel is ook slachtoffer.

Pleit ik nu voor mijn dochter, die in WZH Schoorwijck werkt en mijn vrouw, die (al is het facilitair) ook dagelijks te maken krijgt met hulpvragen van hen, die handelingen niet meer kunnen verrichten? Nee, duizend keer, nee! Ik heb de gave om over de eigen grens van gezin heen te kijken.

Wèl hoor ik, wat er dagelijks speelt. Hoe enorm hard er gewerkt wordt. Hoe intensief men probeert bezig te zijn met het verstrekken van zorg aan degenen, die aan hen zijn toevertrouwd. Ondanks maatregelen, die in Den Haag vanachter het bureau en met de rekenmachine als norm, genomen zijn. Ik weet hoe bekaf mijn dochter thuis kan komen.

De urine liep bij iemand over de enkels. Treurig. Laat de overheid daar maar eens wakker van liggen. Want het aangeschoten personeel heeft het lood en loodzwaar. Analoog aan de urine:

Dit personeel is het gezeik over bezuinigingen zat.