Afbeelding

SELECTIEF

Columns 102 keer gelezen

Twee weken terug. Gelukkig Nieuwjaar! In Parijs weten ze beter. In Nigeria ook. Nigeria, hoezo? Daar werden weer duizenden mensen afgeslacht. Van baby's tot bejaarden. Niemand heeft het er over. Geen protestmars, geen deskundigen, geen grote koppen in de krant. Geen wedstrijdje 'wie leed er het meest'. Onvergelijkbare tragedies. De kern blijft echter dezelfde. Het niet aanvaarden van anders denkenden. Terroristen in Parijs of op hol geslagen Boko Haram idioten. Ze moorden en slachten uit naam van wie dan ook.

Onze verontwaardiging is selectief. Woede over Parijs is terecht. Zwijgen over de tegelijkertijd uitgemoorde dorpen is tragisch. Het staat niet op ons netvlies. Geen beelden en verslagen. De duizenden doden blijken geen stille tocht waard. Ze haalden DWDD niet. Er kon zelfs niet zo`n afgedwongen applausje af.

Leed is dus selectief. Ik kies voor iets anders. Zinnen verzetten. Onnozel nieuws. Even de druk van de ketel. Sylvie Meis is gelukkig zonder of met man. Nou, u weer. We kunnen weer slapen. Sylvie, de eeuwig lachende breedbekkikker op eindeloze series foto`s. Thuis noemen we haar steevast spottend, Selfie Meis. Meer onnozel nieuws. Linda presenteert binnenkort 'Ik hou van Botox'. Ze schrijft ook het scenario voor een nieuwe speelfilm. De werktitel luidt 'Gooise lipcorrectie'. Het verhaal van een irritant rijkeluistrutje, dat met de opgespoten bovenlip het zweet van haar voorhoofd kan vegen en met haar onderlip de schoenen kan poetsen.

Onnozel is niet de dood van vader Bauer. Wel is het stuitend, dat zelfs bij dit soort gebeurtenissen fotografen in de struiken liggen. Nou maar hopen, dat Frans in elkaar stort of tenminste gaat huilen. Dat plaatje verkoopt lekker. Vette kop en dan Frans met de handen voor de ogen. Hopelijk met zijn verdrietige moeder, die van ellende geen tranen over heeft. Klik, zegt de camera. Kassa, zegt de hoofdredacteur. Een man, die fatsoen met de 'v' van viespeuk schrijft.

Bij ons thuis is het ook helaas kommer en kwel. Voor mijn oude dag had ik mijn hoop gevestigd op Dean. Hij ging afgelopen week voor het eerst naar het peutervoetbal op SEV. Met een beetje talent kan hij ons via een megacontract aan mooie laatste jaren helpen. Mijn zoon zond ons zaterdag de eerste filmpjes via de mobiel. Ik ging er eens goed voor zitten met dollartekens in mijn ogen. Daar was hij. Mijn investering voor later. Dean mocht een penalty nemen. Hij nam een aanloop, struikelde over de bal en lag op z`n snufferd.

Mijn vrouw, die evenveel verstand van voetbal heeft als ik van punniken, vond het schattig. Ik keek er gedesillusioneerd naar. Ik zag niets terug van mijn ooit zo gerenommeerde doelpunteninstinct. De beelden van volle stadions, die "Dean, Dean" scandeerden vervaagden in naargeestige beelden van wedstrijdjes uit de 4e klas onderbond op een tochtig knollenveldje in het Westland, waar de wind en regen het allerlaatste stukje plezier aan flarden woei. Misschien komt het nog goed. Ik heb mijn twijfels. Zelfs na één enkele zaterdag. Ik herinner me mijn eigen zoon. Toen hij als wisselspelertje het veld in mocht, moest zijn leider hem zoeken. Hij zat op de glijbaan naast het veld. Wild gebaarde zijn leider, dat hij moest komen. "Laat maar", riep hij, "ik ga lekker glijden!" Ik wist meteen genoeg.

Hij vond er geen bal aan!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant