50 Tinten

Het windt mij nog niet op. Integendeel. Wat zegt mij 50 tinten grijs? Nog niets. Heb er weinig mee. Ga er fysiek niet van stuiteren. Ligt aan mij. Zal wel.

Werd wel geconfronteerd met die 50 tinten. Op verzoek. Daar verschuil ik me achter. U vindt dat zwak. Kan ik mee leven. Ik blijf er bij, dat confrontatie met 50 tinten grijs, niet uit mezelf kwam. Later meer.

Die 50 tinten beheersen mijn leven niet. Misschien door de leeftijd. Voel er niets bij. Dood tij. Gevoelsleven in beton gegoten. We hebben het er thuis wel over. Als nou eens dit, of als nou eens dat. Daar blijft het bij.

Passief.

Wat zou 50 tinten grijs met ons doen? Moeilijk. Glazen bol werk. Onzeker en onbestemd. Je kunt niet weten wat passeert als je je aan 50 tinten grijs uitlevert.

Hoogstens een verwachting uitspreken. Onbegrensde zekerheid.

Wat gebeurt er als je je fysiek en geestelijk overgeeft aan 50 tinten grijs? Kun je het ontlopen? Ik weet, dat je vanaf de start op de lopende band van het leven beland.

Dat je niet af kunt stappen en tenslotte deelgenoot wordt van de heersende mores om je heen.

Chronologisch ontloop je niets. Ook 50 tinten grijs niet. Die komen altijd op je pad. Of je wilt of niet. Waar het om gaat is duidelijk. Die 50 tinten gaan ook mijn leven beheersen.

Waar mijn confrontatie met 50 tinten grijs begon, kan ik duiden. Een onschuldig telefoontje van mijn dochter. Die belt vaker. Vind het fijn als ze belt. Soms vraagt ze advies, dan weer vertelt ze over haar werk. U kent het.

Echte belangrijke zaken bespreekt ze met haar moeder. Sta ik geparkeerd. Vragen zijn vaak kook gerelateerd. Ze kent mijn antwoord. Ik wijs haar op talrijke afhaalmogelijkheden. Op dat slappe antwoord wacht ze niet meer. Nu klinkt binnen een tel: "Geef mama even".

Voel me niet gepasseerd. Heb ik nooit last van. Geen talent voor jaloezie. Moeder en dochter praten over knoflook, tomatenpuree en het toevoegen van dille. Ik zit niet in de kookcommissie.

Dit telefoontje van onze dochter was voor mij. Ze belde vanaf haar werk. Geen thema, dat het journaal zou halen. Ze was thuis brood vergeten. Ze kent mijn luie passieve leven.

Haar conclusie ? Ga even langs mijn huis en wil je mijn lunch brengen?

Doe ik. Even later sta ik bij haar werk voor de deur. Ik schreef het boven al. Word er niet opgewonden van. Krijg fysiek geen kriebels. Tuurlijk praten wij er thuis over, gezien onze leeftijd.

Daar blijft het bij. Ik ga door de deur van WZH Schoorwijck in Leidschendam en ontwaar in de volle zaal precies, waar ik over schreef en wat onafwendbaar chronologisch op ons af komt.

Allen driftig aan de bingo. Waar ik het over heb en wie die allen zijn? Spreekt toch voor zich!

50 tinten grijs!