Column: KOPPEN

Kop in de krant. Hoofditem in de journaals. Eb, de zee trekt zich terug. Voordien, de vloed als bezorger van het leed. Het nieuws verbijstert. Rob Trip geeft nog een waarschuwing. Er zit een seconde tussen wenk en beeld.

Daar ligt Aylan. Op zijn buik. De zee klotst tegen zijn hoofdje. De haren zijn speeltjes voor de golven. De armpjes van het joch liggen strak langs zijn lichaam. De witte beentjes gestrekt. Volkomen roerloos.

We kijken er versteend naar. Onze magen draaien om. Mijn vrouw wendt het hoofd af. Er is geen laken om de peuter aan het zicht te onttrekken. Weer klotst er een golfje tegen zijn hoofd. De zee geeft, de zee neemt. Er is niemand, die kán denken, dat dit bedoeld wordt.

Een verdronken jochie van drie jaar, die aanspoelde op het strand van Bodrum. Slachtoffertje van misdadige mensensmokkelaars. Aylan, onbedoeld symbool van de humanitaire ramp.

De peuter blijft de koppen van de kranten vullen. Op tv raken deskundigen niet uitgepraat. Als de peuter met zijn moeder en broertje al in hun graf liggen, beklijft het beeld. Het rubberbootje was hun wachtkamer naar het geluk. Wàs!

Drie dagen na het gruwelijke beeld van de verdronken peuter koppen de kranten met gerelateerd nieuws. Ik voel walging als ik de zogenaamde BN'ers weer hoor toeteren met ongefundeerde kreten en gebazel.

Beau van Erven Dorens trekt zijn grote bek weer open. De koning van de seniele spelletjes braakt toonbare onzin uit. Kletspraat uit de nek. Zo laat de brulaap weten: "Ik geef een gezin meteen onderdak bij ons". En dan heeft de spelschlemiel nog een uitsmijter: "Wijs me twintig gezinnen toe en ik breng ze allemaal zo onder!"

Van Erven Dorens praat over de megaramp alsof hij het over de lokale ergernis "hondenpoep op de stoep" heeft. Hij brengt ze wel even onder. Flinke vent. Beau weet niets over trauma`s, over het omgaan met immens verdriet. Over mensen, die alles kwijt zijn. Die kinderen verloren. Tuurlijk, hij brengt ze wel even onder. Moeiteloos.

Gewauwel, hoogmoedswaanzin, prestatiedrang, grachtengordelgereutel. Haantje de voorste spelen, terwijl je al jaren grossiert in falen. Dit soort lieden kwijlen mee met een niet te stuiten drang naar aandacht. Beau brengt wel even twintig gezinnen onder. Mijn vraag luidt: "En dan, knul?"

Zorgt hij ook voor het vervolg? Gaat hij ze begeleiden? Wat als het fout gaat? Trauma`s en peilloos verdriet zijn iets anders dan een hypnoseshowtje. Hij roept maar wat. Zonder de gevolgen te kennen, laat staan op te lossen. Dan zegt Nederland: "Toch een fijne jongen, die Beau!" Ik denk iets anders: "Wat een ongelooflijke zak!"

De laatste memorabele kop zag ik vorige week woensdag. Nederlands elftal staat op het punt om IJsland de nek om te draaien. Ook hier weten de journalisten en sportredacties hun drang naar sensatie niet te onderdrukken. Dus staat er met enorme letters in kleur: 'Strijd op leven en dood!'

Ik denk aan Aylan, zie weer de golven klotsen tegen de roerloze peuter en denk, beschaamd: "Voetballen, op leven en dood?"

Zucht!