HANDICAP 2.0

Maak kennis met handicap 2.0. Afwijking uit de zwaarste categorie. Tenminste, als ik de wereld om mij heen mag geloven. Maakt me gemeend pissig. Kerst en Oudjaar. Ons bereiken tientallen reclamefolders, etalages en tv spotjes. Uitstraling is identiek. Opgetutte gezelschappen in stijlvolle kleding aan geraffineerd gedekte tafels.

Bevallige blondines met hun eega als kloon van Clooney. Beiden opgetuigd met uitdagende, naar coïtus in spe, riekende uitdossing. Zwart, hooggehakt, prikkelend. Folders en etalages hebben ons wijs gemaakt, dat onder die zwarte garderobe sprake moet zijn van pikante lingerie. Zo zit moeder er op de foto`s bij. Samen met man en gefingeerde model kinderen uit de in kak gedoopte categorie Blaricum en omstreken. Ambiance, die ons wordt aangepraat. Gemoedstoestand als dwangbevel. We worden geacht ons uit te dossen als pedante ijdeltuiten bij knetterend haardvuur. Volgens talloze reclame, vereist om deel uit te maken van de heersende mores. Een dwangbuis traditie.

Via gruwel media wordt ons ingeprent, dat je hoort te voldoen aan dit jaarlijks gezelschapsspel. Geen zin in die opsmuk? Dan ben je zielig en eenzaam. Kans, dat een dozijn welzijnswerkers zich op je stort om je te behoeden voor gedachten aan een vroegtijdig voltooid leven.

Alleen zijn is de handicap 2.0.! Natuurlijk zijn er eenzame mensen, die gezelschap missen. Mensen, waarbij een ongelijke strijd woedt tussen verdriet en vreugde. Uiteraard zijn er alleenstaanden, die graag zouden aanschuiven aan een rijk gevulde tafel. Mensen, die al blij zijn als iemand even langs komt.

Maar wat te denken van hen, die helemaal geen behoefte hebben aan al die onvermijdelijke aankleding. Die graag alleen zijn en die het zelfverkozen isolement als weldadig beschouwen. In veel artikelen en programma`s worden ze weggezet als stakkers en in wezen maatschappelijke outsiders, waar je het liefst voor zou collecteren.

Alleen zijn is uit! Mag niet meer. Ben je een loser. Wordt er meewarig naar je gekeken. In onze maatschappij hoor je je te schikken naar het beeld, dat de commercie uitbraakt. Nauwelijks plaats voor eigen gevoel. De omgeving bepaalt voor jou wat wenselijk is.

Bij honderdduizenden gezinnen is het Kerstdiner een gekunstelde samenkomst. Gedwongen sessie, waar de latent dreigende familie controverse, met moeite geparkeerd wordt. Waar gezinsleden de hemel danken als ze weer in de auto huiswaarts zitten. Een thuisreis in beklemmend stilzwijgen en lankmoedige berusting.

Kan natuurlijk ook gezellig zijn. Mijn grote bezwaar is, dat er geen ruimte gelaten wordt voor anders denkenden. Mensen, die zweren bij alleen zijn. Die geen enkele behoefte voelen om zich uit te dossen als menselijke kerstboom. Die zich met Kerst heerlijk voelen op de bank thuis met boek. In jogging pak. Die ruimte wordt nauwelijks geboden.

Kranten staan vol over vermeende zielige gevallen. Plaatst al deze mensen ongevraagd in een negatief kader. Eenzaamheid en verdriet bestaan. Welbehagen is echter geen commando. Toch lijkt alleen zijn handicap 2.0. Vier Kerst, op welke wijze dan ook en bedenk het volgende:

Beoordeel iemand zoals hij is en niet zoals je hem wenst te zien.