Reutemeteut

Koningsdag. Kan niet wennen aan dat woord. Ko-nings-dag. Kan het nog zo vaak zeggen, het bekt bij mij niet lekker. Ook riskant. Zeg je per ongeluk publiekelijk "Willem viert Koninginnedag", dan zit je 14 dagen vast op beschuldiging van majesteitsschennis. Mijn dag is het niet. Mijd beklemmende massa`s. Voel me er niet thuis. Geschuifel langs reutemeteut en zoldertroep op van die versleten Perzische namaak tapijtjes. Heb daar iets tegen. Ga thuis echt niet uit een derdehands kopje drinken, waar een of andere oma ooit met haar klapperende kunstgebit kwijlend aan sabbelde.

Ben ook allergisch voor kinderen, die zo nodig op viool of blokfluit moeten laten horen, dat ze totaal geen talent hebben. Klinkt wellicht hard. Ben toch kindvriendelijk bezig. Wil die kinderen behoeden voor nóg meer nutteloze muzieklessen, die ze van paps en mams moeten volgen. Als je basaal talent ontbeert, vallen gedwongen muzieklessen onder kindermishandeling.

Ko-nings-dag, ook berucht als de nationale diarree dag. Voedselvergiftiging zorgt voor een koninklijke bacteriële explosie. Halfgare hamburgers en satés, waarbij niet de kip, maar jijzelf van je stokje gaat. Snack als landmijn, die in het darmkanaal ontploft!

Willem moet dan naar zo`n dorp, waar de nerveuse burgemeester ook al dagen aan de spuitpoep is. Heeft Willem toch geen zin in? ("Max, zou die burgemeester zijn handen hebben gewassen?" "Weet niet, knik wel, doei!") Viering is iets moderner. Blijft neigen naar belegen en afgezaagd. En Willem maar lachen. Wat moet hij?

Maakt niet uit, wat hij vindt of zegt. Lucky TV legt hem de volgende dag toch woorden in de mond, die hij wel dacht, maar niet kon zeggen. Reken maar, dat Willem graag tegen zo`n bibberende burgervader zou willen roepen: "Hé, pik, doe effe normaal! Kunnen we die spelletjes niet overslaan en ergens een metertje bier arresteren?" Om vervolgens nog even te benadrukken, dat hij de baas is: "Met bittergarnituurtje of zo!"

Máár, eerlijk is eerlijk. Miljoenen mensen komen in actie. Het moet dus ergens leuk zijn. Slenteren langs klerezooi en afgedankte troep. Luisteren naar talentloze bandjes en je klem zuipen op terrassen. Lekker doen, maar ík denk nostalgisch terug aan het oude defilé.

Dat was pas leuk. Kneuterig, truttig tot de tiende macht. Een monarchie, die letterlijk vanaf het bordes neer keek op de natie. Naar braaf volk, dat nederigheid tot kunst had verheven. Zwaaiend, buigend in een processie van goedgelovige, naïeve onderdanen. Hoogheid zeggen tegen Bernard. Pardon, hoogheid? Tegen die Bernard van…uhh? Ja, precies, die!

Dick Passchier, die commentaar gaf. Dick van 'Spel zonder grenzen', 'Tweekamp' en 'Stedenspel'. Kleinburgerlijker kon je het niet verzinnen. Dick deed dus vanzelfsprekend ook de oubollige defilés, terwijl hij dagelijks een meubelzaak in Zwijndrecht bestierde. Kon allemaal.

Een stoet van korfbalclubjes, breikransjes, fanfares en padvinders. Met ongelooflijk nutteloze cadeaus. En Juliana maar zwaaien. Dick werd geholpen door Barend Barendse. Barend met zijn beroemde afsluiting van reportages. Die woorden jat ik nu voor mijn Ko-nings-dag. Barend eindigde namelijk steevast met dezelfde opgetogen uitsmijter.

"Ik pak mijn pet en druk mijn snor!"