DODENHERDENKING

Voordat er 3000 boze mails binnenkomen, het volgende. Herdenken van gesneuvelden en dapperen, die zich onbaatzuchtig opofferden is zin– en respectvol. Punt. Tóch sluipt er al jaren iets van ongemak bij me binnen.

Herdenken en memoreren beogen een doel. Dat ook volgende generaties beseffen, dat de aan hen geboden vrijheid niet vanzelfsprekend is. Dat het leven, zoals wij gewoon zijn, mondiaal geen gangbare levenswandel is bij 'alle volken'. Dát hoort een herdenking te benadrukken. Dát er moedige mensen waren, die over de grenzen van het eigen leven en bestaan heen keken. Mannen en vrouwen, die het algemeen belang hoger achtten dan de privéwaarden. Vaak met angst voor de gevolgen, maar onbeschroomd door hun medemenselijke betrokkenheid.

De wereld om me heen, stemt me somber. Soms lijkt herdenken zinloos en parels voor de zwijnen. Oorlogen met afgrijselijke wreedheden. Verbrande kinderen, totaal ontmantelde gezinnen en verwoeste steden. Kapotte levens met een ongewisse en droefgeestige toekomst.

Áls de jonge generatie al journaals kijkt of kranten leest, dan absorberen ze gruwelijk nieuws onderuit gezakt met mobiel in de hand. Monsterlijke wreedheden, op slechts 3 uurtjes vliegen van hun comfortabele huis, komen achteloos binnen. Gewenning, leed als routine, dood als sleur.

Kijk in uw eigen omgeving. Agressie, ongeduld, woede. Weinig ruimte voor overleg, kalmte en cohesie. In het verkeer, op straat en in het uitgaansleven. Op werkvloer of school wordt getreiterd. Kiest men een pispaal. Net zo lang tot het slachtoffer zich ziek meldt of een eind aan het leven maakt

Te veel jongeren ondergaan 4 mei gedachteloos en onverschillig. Jeugd, waar een herdenking ook voor bedoeld is. Zij hebben 'niets' meegemaakt van de ellende in het verleden. Zij denken, dat alles 'gewoon' is. Juist die jonge generatie mag best gewezen worden op de gepasseerde verschrikkingen, die echt niet zo ver achter hen liggen en mondiaal nog dagelijks plaatsvinden.

Terwijl we ieder jaar alle oorlogsslachtoffers herdenken, lijkt deze boodschap te stranden. Dat knelt. De laatste ouderen, die de oorlog meemaakten naderen het einde van hun aardse bestaan. Kinderen van slachtoffers zijn er nog genoeg. Dat alleen al maakt het 'even stilstaan' legaal.

Waar ik me ongerust over maak, is het volgende. Bij nieuwe generaties verwatert de betekenis van herdenken. Het zal ze een zorg zijn. Ze houden (misschien) een minuut hun kwek, maar het raakt niet, beklijft niet, bereikt de ziel niet. Kan het wel begrijpen. Ze hebben er niets mee. Hun belevingswereld ligt te ver van het verleden. De huidige oorlogen zijn, treurig genoeg, gemeengoed geworden. Ellende en tragedies zijn onderdeel van hun dagelijks leven. Verdriet stompt af, raakt hen innerlijk niet meer. Ze horen soms zelfs hun ouders krijsen, dat "die lui hier moeten oprotten". Wat zegt zo`n minuut stilte dan nog?

Herdenken moet. Voor hen, die vielen, voor hen, die achter bleven. Ik heb echter mijn twijfels of de huidige en toekomstige generaties er iets aan hebben of iets mee doen. Jammer, want er is zo`n mooi passend gezegde:

Maak van het verleden nooit je toekomst!