IK OOK! IK OOK!

Over achtergrond Ramblas-tragedie zwijg ik. Alles is getoond, gezegd en beschouwd. Valt me altijd iets op. Hetzelfde liedje, dezelfde melodie. De galm van geposeerde betrokkenheid. Kwalijk menselijk trekje. Doorgedraaide Islamzendeling predikt in Barcelona razernij en moord. Mensen met wél werkende hersens vervloeken het uit woede. Voor een groep houdt het daarmee niet op. Zij excelleren in uitbuiting van ontstane commotie en radeloosheid.

Overal hoor en lees je het. Exploitatie van de tragedie. Iedereen is plots ooit op de Ramblas geweest. Dat lekken ze gretig. Dat ze eens in Barcelona waren en dan ook nog op die beruchte wandelpromenade. Het veinst directe betrokkenheid bij gepasseerd onheil. Kolder! Of de ramptoeristen moeten een bezoekje aan Barcelona in pakweg 2007 relateren aan recentelijke ramp.

Velen verbinden zich grif en ongeremd aan zo`n calamiteit. Waarom in hemelsnaam? Auto met compleet gestoorde maagden freak rijdt meute plat. Rampzalige gevolgen. Met ongezond genoegen spuien velen een niets ter zake doende openbaring: "We kennen die Ramblas ook, hoor!" De menselijke psyche blijkt ondoorgrondelijk en cryptisch. De onstuitbare behoefte om deel uit mogen maken van een catastrofe.

Participeren in leed van anderen. Melden, dat je ook ooit op de plaats van het onheil was. Niemand, die zonder gefronste wenkbrauwen, een gepaste link kan leggen. Erbij zijn. Onderdeel uitmaken van. Voor velen een niet te beteugelen drang naar de behoefte te participeren. Ook in eigen omgeving speelt het met grote regelmaat. Als iemand overlijdt, leutert een aantal betrokkenen frequent: "Jeetje, ik heb hem pas nog gezien!"

Rouw met de aantrekkingskracht van een stevige magneet. Als je de gestorvene pas nog gesproken hebt, is dat voor enkelen een gretig geoogste bonus. Via media kunnen we tegenwoordig feilloos volgen hoe het volk reageert. Zendtijd moet vol. De cameraploeg heeft niet voor niets dat pest stuk gereden. Dus worden we constant bestookt met triviaal en armzalig prulnieuws. De naar dorpsroem hunkerende buurvrouw, die ons happig laat weten: "Zag hem zelden. Leek me wel aardig". Om als klap op de vuurpijl nog even een hartverscheurende annonce over de geliquideerde buurman los te laten: "Gisteren groette hij me nog!" Buurman kassiewijle, buurvrouw forever lokaal onsterfelijk.

Waarom kunnen we niet neutraal reageren? Waarom moeten we altijd weten wat bekende Nederlanders ervan vinden? Ieder weldenkend mens veroordeelt zo`n aanslag. Waarom moet je zoiets op facebook zetten of twitteren? Wat beoog je? Van waar de drang om de goegemeente te verblijden met de baring van jouw gemoed? Interesseert het iemand, dé hamvraag. Het lijkt een ongeneeslijke kwaal om een mening te uiten. Doe ikzelf wekelijks, weet ik. Met één aanzienlijk verschil. Ik duid slechts, toon nooit enige behoefte ergens bij te horen. Maak met mijn stukjes heus geen vrienden, integendeel.

Menigeen hunkert echter naar cohesie met ellende. Jonge moeder gedood. Nieuws slaat in als een bom. Letterlijk zegt een passerende moeder: "Zag haar pas nog op het schoolplein!" En, omdat dit waarschijnlijk niet afdoende schokkend was, volgt een steekhoudend slotnummer:

Ze was met de fiets!