Afbeelding
COLUMN

EMOTIE 2.0

Actueel 449 keer gelezen

Anne Faber is gevonden. U weet het. Gezin van Anne stort in een emotionele afgrond. Een hartverscheurende val, waar geen einde aan lijkt te komen. Dader gepakt. Geen eind goed, al goed. Integendeel.

Burgemeester van Amsterdam overleed. Mensen, die het menen te weten, spreken over een uitzonderlijke burgemeester. Wars van hoogmoed. Benaderbaar. Ván en voor de burger. Kanker is niet selectief, houdt geen rekening met rang of waarde. Integendeel.

Beide gebeurtenissen riepen enorme emoties op. Begrijpelijk. Anne, die ontspannen fietste. Vermoord en kil begraven door griezelige recidivist. Man, aan wie de rechter geen TBS oplegde. Meneer weigerde onderzoek. Was onduidelijk of meneer een stoornis had. Ik fris uw geheugen op. Vier gewelddadige straatroven en meervoudige verkrachting van twee pubers, waar hij trots op was. Zijn wens kwam uit. Met deze kennis konden rechter en later de toetsingscommissie niet vaststellen of meneer gestoord was.

De waterval aan emoties roepen soms wantrouwen op. Smart, onversneden empathie of gretig geadopteerde curiositeit? Via televisie gluurt een groot deel van ons volk graag bij mensen naar binnen. Hoe groter de geldzorgen, hoe fijner het kijkt. Hoe heftiger de familieruzie, hoe gefascineerder we zijn. Tragisch, hoe andermans leed lonkt. Ervaar zelf ook innerlijke emoties. Ben geen huiler. Kan me geen traan herinneren. Heb zeker diep leed van dichtbij meegemaakt. Schoot wel eens bijna vol. Mijn uiting van ontroering harmonieert niet met wat ik zie en lees via de media. Vloeken in de kerk, maar soms erger ik me aan de opgeblazen emoties van derden. Mag niet jureren of buitenstaanders mogen huilen om het lot van Anne en het immens verdriet, dat haar familie ondergaat. Emoties zijn persoonlijk. Kan er alleen niet tegen als aangesprokenen zich bedienen van platitudes, als: "Ik heb zelf ook een dochter!" Om vervolgens nog even een uitroepteken te plaatsen: "Van dezelfde leeftijd!"

Ongewenste participatie in het gruwelijk leed, dat het gezin van Anne is aangedaan. Zo zei iemand, dat haar dochter ook wel eens een stuk alleen fietste. Wat beoog je? Wat wil je kwijt? Andermans pijn als component voor onzuivere betrokkenheid. De ongeveinsde constatering, dat het lot van Anne en het leed voor haar dierbaren onmeetbaar akelig zijn, blijkt voor velen onvoldoende.

Goede burgemeester, prima. Amsterdammers vervallen in superlatieven. Meegezogen in de maalstroom van loftuitingen. Soms oprecht, vaker als buikspreekpoppen, die een trendy tekstje afdraaien. Letterlijk gehoord: "Grootste ramp voor Amsterdam", "Loop de hele dag met kippenvel", "Heb vreselijk gehuild" en "Hou gewoon van hem!" In de rij naar de kist een opa met twee kleinkinderen op driewielers. Bizar.

Ben niet van steen. Ken emoties. Maar niet vanuit de melodramatische theatrale vorm van rouwbeklag 2.0! Zal nooit langs de kist van iemand defileren, die ik niet persoonlijk ken. Nooit staan klappen voor een huis of langs een route. Niet zelden een kunstmatige lotsgebondenheid. Het rondwarend "Hallo-ik-rouw-ook-mee-hoor-virus". Emoties zijn bij mij persoonlijk. Zitten van binnen. Hoef er niemand van te overtuigen. Niet overdraagbaar. 'Mee-huil-tranen'hinderen me.

Die kan ik niet met droge ogen aanzien!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant