Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.

JAN WILLEKES

Column 976 keer gelezen

Jan Willekes gaat helemaal niet met pensioen. Klein misverstand. Wél 40 dienstjaren. Definitief afscheid volgt september 2018.

Weet me nooit goed raad met Jan. Niet Jan persoonlijk. Maar met zijn baan. Met voorsprong de meest bizarre baan in onze regio. Haat-liefde job. Moet je tegen kunnen. Lukt Jan met gemak.
Pardon, wie Jan is? Update voor de laatste drie plaatsgenoten, die dit niet weten. Jan Willekes is sluiswachter. Capo dei capi van het sluiscomplex. Boss of all bosses. Hij bepaalt of je avondeten warm of koud in de slokdarm afdaalt.

Dát maakt zijn baan zo curieus. Jan (en collega`s) heerst over onze agenda`s. Over onze tijd. Door Jan moeten we soms vroeger opstaan of eerder weg van ons werk. Jan kan ons namelijk lelijk vertragen. Dan gaat zijn vinger richting knoppen en oefent hij, met één fatale druk, invloed uit op het verloop van dat uur.

Komen we te laat op ons werk? Krijgen we die akelige baas achter ons aan? Moeten we op het matje komen en horen we op zo`n belachelijk functioneringsgesprek, dat onze werkhouding niet deugt? Alles is mogelijk. Hoe dan ook, vaak is het gewoon de schuld van Jan Willekes.

Hij moest weer zo nodig die brug omhoog halen. Sta je dan. Dampend van ellende in de gestolde file met nijdige lotgenoten. Jan interesseert het geen ene moer. Als de brug weer vrij is, kijkt hij eens om zich heen, zwaait zijn arm uit de kom naar bekenden en slentert weer richting koffie.

Op het voorbarige bericht dat Jan met pensioen gaat, reageren tientallen mensen. Allemaal vet positief. Opmerkelijk. Kan geen baan verzinnen die zoveel tegenstrijdige reacties zóu moeten oproepen. Je rot ergeren om wéér een hinderlijk oponthoud, waardoor autoruiten beslaan, een maagzweer ontspruit en je bloeddruk naar 200 dendert. En toch wuiven naar de dader.

Motor uit. Wachten. Nog langer wachten. Raam open, raam dicht. Rotzooien aan mobiel of radio. Wachten. In de verte staat - tikkie uitdagend - het matrixbord met die treiterende pestlichtjes. Ze verklappen ons dat het leed nog niet geleden is. Mopperen, zuchten. Kijken op horloge en eindelijk floepen die klere lichten uit.

Foeterend komen we op gang. Loerend op ons klokkie. Wordt doorrijden zonder pitstop Dan gebeurt het! Schuldig aan dit tijdverlies blijkt al jaren Jan. Jan Willekes beroerde de knoppen. Als ik er een wiskundige formule op los laat, zou iedereen ziedend op Jan moeten zijn. Mooi, niet! Tegenstrijdig zwaaien we vrolijk met natte oksels van wrevel naar het lijdend voorwerp, die we liever als meewerkend voorwerp zagen.

Dát is het vreemde aan Jan. Niemand wordt boos op hem. Al kom je ergens te laat of lijken je krieltjes op ijsblokjes. Naar Jan wordt gezwaaid en geroepen. Dat hoort nou eenmaal zo. Jan blijkt te aardig om boos op te worden. Jan blijft. Is sluismeubilair. Jan valt onder monumentenzorg. Hij is sociaal-cultureel erfgoed.

Dus, nog geen pensioen? Nee! En weet u waarom niet?

Omdat dit voor Jan nog een brug te ver is!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant