LAMPJES

Ze tuurt naar onze tuin. In een ijzingwekkende stilte. Langer dan 42 jaar getrouwd en ruim 47 jaar samen. Dan ontwikkel je een waterdicht instinct.

Tegen Kerst standaard verhoogde paraatheid. Dan gebeurt er iets in het hoofd van mijn vrouw. Beren gaan maanden liggen snurken. Bomen verliezen blad en houden tot mei "plaats rust". Mijn vrouw? Kortsluiting in prefrontale cortex. Gevolg? Geen impulsbeheersing.

Haar wieg stond hartje Amsterdam. Dús, recht door zee. Ik wacht op code "narigheid". Ze loert nogmaals naar de tuin. Voel, dat mijn rust verdampt. Klopt, als ze zegt: "Wat vind je van nieuwe kerstverlichting in de tuin?" Alsof mijn mening telt.

Ik vind niks. Ben met afstand de grootste winter hater van ons land. Afschuw. Sneeuw, ijzel en overige klimatologische rampspoed. Verwarming op 21, espressootje en zitten. Die tuin interesseert me geen ene moer.

Als u me op de kast wilt jagen, moet u bij sneeuw tegen me zeggen: "Toch wel een mooi plaatje!" Dan wordt mijn psyche gereset naar Joran van der Sloot niveau.

Mijn vrouw moet naar haar werk. In een fatale aanval van onnozelheid wil ik haar slijmen. Nieuwe tuinverlichting? Lazer op! Er ligt nog van alles op zolder. Niks kopen!

Ik haal zakken met kluwen lichtjes tevoorschijn, ben een dik uur bezig om de knopen eruit te halen en gooi de hele troep over struiken in de tuin.

Tenslotte een slinger met lampjes langs de rand van de schutting aan het eind van de tuin, aansluiten en klaar. Controleren of ze het doen. Prima, al is het raadzaam zoiets niet te doen bij daglicht als de zon schijnt. Dat later!

Vrouwtje komt thuis. Mijn moment. Ik zuig: "Moet er nou nog nieuwe verlichting komen voor de tuin?" Mijn steun en toeverlaat is verre van achterlijk. Ook háár instinct werkt puntgaaf. Het is zes uur en de tuin is een donker gat. Ik zet haar voor het raam en druk op een knop. De verlichting schiet aan.

Wat volgt, is alleen mogelijk met de mix van sarcasme en specifiek stemgeluid van mijn vrouw. Alsof je met een warm mes door bevroren boter snijdt.

Ze kijkt van de tuin naar mij. "Nou", slijm ik zoetsappig met liters stroop in mijn bakkes. "Mooi", antwoordt mijn vrouw, "alleen jammer, dat het allemaal verschillende lampjes en kleuren zijn!"

Zag het bij daglicht, maar groot verschil kwam er toen niet uit. In het donker inderdaad geen porem. Uren werk en dan dit soepzootje aan lampen. Mijn vrouw wrijft het er nog even stevig in: "Het lijkt wel een goedkope kermisattractie. Ik wil 'white warm lampjes' en toch liever alles hetzelfde!"

Om de executie te voltrekken met een verwoestende liefdesverklaring: "Wel leuk gedaan, hoor! Daar niet van!"

Het hangt. White warm. Ze is tevreden en terwijl ze naar de tuin kijkt, wil ze leuker zijn dan de columnist. "Ik weet wel, wat je zou schrijven als eindzin".

"Wat, dan", bijt ik. "Voorspelbaar", schampert ze en roept triomfantelijk:

"Ik liep tegen de lamp!"