DOOD PAARD

Nieuw jaar, nieuwe kansen. Mooi niet. De kalender mag ons dan duiden op een frisse start. Er is helemaal niets veranderd. Noppes. Uiteraard weer de simpele zielen met hun beste 1 januari voornemens. Compagnie stakkers, die hun gezondheid laat afhangen van een fictief einde en hypothetisch begin. Hoe je jezelf kan belazeren.

Niets verandert, ons leven muurvast verankerd. Kom even terug op mijn column over Camiel, die zijn vriendin enthousiast onthaalde op een pak slaag. Twee jaar na die klappen, bood hij afgelopen week zijn excuses aan. Nog maar een keer, na twee jaar.

Excuses bied je aan, wanneer je schuldig bent. Die staat! Camiel denkt, dat we debiel zijn. De politiek en publieke opinie keren zich tegen hem. Willen de arrogante griezel uit het NOC gooien. Juist op dát moment biedt hij zijn excuses aan. Een kleuter voelt, dat dit niet deugt. Maar wat laat politiek Den Haag echter stroperig weten: "Excuses zijn een goed begin!" Begin, na twee jaar!

We gaan in 2018 af op gemeenteraadsverkiezingen. Op 21 maart. Samen met "Mop of the Netherlands" wordt dat het belangrijkste item in de media. Daar gaan we mee doodgegooid worden. Het werpt zijn schaduw vast vooruit.

Als opwarmer verschijnen in de pers fraaie foto`s van lokale partijen met hun kandidaten. Heeft iets ontroerends. ("Mam, ik sta in de krant") Ze staan er gelikt op. Fractievoorzitter vaak in het midden, slippendragers gedrapeerd er omheen. Nog bevlogen, nóg!

Veel overheidstaken zijn gedelegeerd naar de gemeentes. Daar horen zeer capabele lieden klaar te staan. Bezielde geesten, die cruciale beslissingen moeten nemen op het gebied van zorgverstrekking. Ik zie kandidaten, die daar absoluut ongeschikt voor zijn.

Vraag me altijd af hoe zo`n kandidatenlijst wordt samengesteld? Hoe streng verlopen verkennende gesprekken? Hoe diep graaft een kandidatencommissie? Toetsen ze parate kennis of zijn ze al blij met een opvulling voor de te presenteren lijst? Blijft gissen, maar als ik die foto`s bekijk…?

Fenomeen is de lijstduwer. Term werkt op mijn lachspieren. Lijstduwers zijn legaal. Maar er zit altijd een kwalijk luchtje aan. Wél op de lijst staan, maar geen functie ambiëren. Slechts een teken van sympathie voor een partij. Het mag, maar knelt. Alsof kandidaten bovenaan de lijst zelf onvoldoende capaciteiten bezitten en een duwer gebruiken, omdat je aan een dood paard niet kan trekken.

Duwers steunen een partij. Laat onverlet, dat ik het als kiezer na 21 maart louter moet doen met kandidaten, die zich wél opwierpen als mogelijke bestuurders. Een goed scorende lijstduwer komt dan nergens meer voor en trekt zich geruisloos terug. Daardoor zitten wij eventueel met een wethouder of raadslid, die ons opgedrongen is door de (valse) partijstemmen, die de verdwenen popi lijstduwer binnen schraapte. Krom, dus!

Kom er nog uitgebreid op terug! Op 21 maart verkiezingen. Mét kwestieuze lijstduwers. Op 21 maart werd overigens ook Johann Sebastiaan Bach geboren. Toeval? Voor de grap even een voorverkiezing. Zeg het maar. Lijstduwer of Bach? De laatste, uiteraard!

Bij Bach zat er simpelweg wél muziek in!