MET BLIJDSCHAP…

Leidschendam - Er zijn landen, waar hoogzwangere vrouwen zich in de jungle terugtrekken, hurken en bevallen van een spruit. Niet ideaal. Gaat het mis, moet je toch per kajak een kolkende rivier met piranha`s trotseren, per aftandse jeep racen over onbegaanbare zandwegen en hopelijk in een lokaal hospitaaltje bij de medicijnman bevallen van een gezonde telg.

Gaat nu soms nog zo. Dan wij. Lees over de primeur van een bevallingscursus voor mannen. Ga er gemakshalve maar van uit, dat dit ook de biologische vaders zijn.

Ze dienen proactief mee te puffen. Aanstaande vaders moeten nu cursusonderdelen afvinken. Te weten, ademtechnieken en weeën. Bonuspunt voor de onderdelen 'huilbaby`s en kraamtranen' (kraamtranen?). Waarom geen cursus borstvoeding voor vaders? Vraag me ondertussen serieus af waarom mannen eigenlijk geen baarmoeder hebben.

Nu moeten mannen weer op het heiligbeen van de werpende vrouw drukken. Ook mee blijven puffen. Mannen worden op praktische wijze geleerd waar ze moeten knijpen en duwen. Deden ze al zonder cursus. Hun partner was namelijk niet zwanger geraakt van het ramen zemen. Wordt er zo melig van.

Ook een persoonlijk trauma. Schiet ik recht overeind in bed. Zwetend en trillend. Moest 40 jaar geleden ook mee naar zwangerschapsgymnastiek. Waanzin! Niets voor mij. Lazer op zég. Moest ik op een matje gaan zitten. Soort Marahasji, die zwevend wachtte op toestemming van de verkeerstoren om spiritueel te mogen opstijgen.

Moest uiteraard lachen en de cursusleidster, type kenau, wist wel raad met me. Als gediplomeerd serpent beet ze me toe voorin te komen. Hét moment, dat ik een trauma opliep. Wij, aanstaande vaders, moesten liggen met de benen gespreid omhoog. Zeg maar standje bevallen. En blijven puffen. Doe uw ogen eens dicht! Ziet u me al liggen?

Zag knakkers, die bloedserieus meededen. Lulletjes rozenwater. Maar toen! Serpent gaf een bevel. We moesten persen, want ook vaders hoorden te doorstaan, wat hun partner zou voelen. Hoezo? Zij is zwanger, ik niet! Al hoor je tegenwoordig "wij zijn zwanger". Getsie!

Ik moest persen. Op de voorste rij. Lieg niets als ik u beken, dat ik al dagen enorme buikloop had. Verzeker u, dan is persen met je benen omhoog niet raadzaam. Zeker niet met de griezel voor me, die al meteen de pik op me had.

Ze stond voor me, boog voorover en snauwde: "Persen, persen!" Om vervolgens nog te blèren, dat ik aan mijn ademhaling moest denken. Voelde in mijn endeldarm springvloed opkomen. "Persen", bitste de beul. Nu durf ik het te bekennen: Het liep letterlijk dun mijn broek in!

En allemaal zo vreselijk nutteloos. Toen onze zoon geboren werd stond ik rustig foto`s te maken. Niks gehijg, persen of gekreun. Sodemieter op. Dit softe gezeik is niet aan me besteed. Trouwens helemaal niet aan mijn vrouw. Nu moeten de aanstaande vaders dus het heiligbeen knijpen, drukken en porren. Triest!

Eeuwig jammer, dat ik toen nog zo mild was. Anders had ik rustig een oorverdovende scheet gelaten en tegen het serpent gekwijld:

"Gôh, ruik `s meid!

Het is een jongetje!"