ROKERS

Niets tegen rokers. Lekker doen. Als ik er maar geen last van heb. Wil niet meeroken en wie in mijn auto rookt, mag best mee blijven rijden. Aan de sleepkabel.

Wie ben ik om roken te verbieden? Interesseert me écht niets. Oké, kost de gezondheidszorg klauwen met geld aan roken gerelateerde kankerpatiënten en aanverwante uitwassen. Betaal ik ook aan mee. Via premies.

Betaal gewoon, solidariteitbijdrage. Genoeg lieden zuipen zich deliriums of vreten zich regelmatig zo vol, dat door hun aderen geen bloed stroomt, maar de menukaart van de snackbar. Als ze onderuit gaan worden ze in het ziekenhuis aan een infuus gelegd. Van vloeibaar frituurvet. Niemand (ik ook niet) is waterdicht, dus veroordeling van de specifieke groep rokers, is schijnheilig.

Toch pissig! Mijn irritatiepijlen richten zich op rokers, die klagen én aanklagen. Moeite mee. Teer onderwerp. Best enig begrip voor de 65+ generatie, die bij de eerste peuk in de jaren `40 en `50 onbekend waren met de verderfelijke gevolgen en zodoende verslaafd raakten.

Nú kennen we de heimelijk verslavende componenten, die impulsen opwekken naar steeds meer. Menige roker komt daar, na decennia zelfvergiftiging, slecht van af. Toch kijk ik met ontsteltenis naar rokers, die geen verantwoordelijkheid nemen. Voor zichzelf niet én niet voor de gevolgen tegenover naverwanten, waarvan ze zeggen te houden. Dat hun mogelijk verscheiden, deze dierbaren met peilloos verdriet achter laat, doet hen toch niet stoppen. Zoiets knelt!

Ik verbaas me ook over lieden, die nu met roken beginnen. Snap best, dat pubers de drang naar "wat niet mag" moeilijk kunnen weerstaan. Zit opgesloten in hun geestelijke – en fysieke ontwikkeling, die scherp nadenken en gefundeerd handelen blokkeren.

Ondanks dát, moet het zelfs pubers duidelijk zijn, dat roken dodelijk kán zijn. Dat jongeren zich niet kunnen verstoppen achter "hun ontdekking van het leven, dat zich rondom hen ontrolt" of achter hun opa, die blakend 99 werd en drie pakjes per dag pafte. De huidige jeugd kenmerkt zich als breed ontwikkeld. Weten véél meer dan wij op deze leeftijd. Tóch roken velen. Op straat, lopend, fietsend. Wij vonden dat ooit stoer. Uitgeslapen jeugd van nu moet alarmerende signalen over dodelijk gif in sigaretten toch in hun brein hebben genoteerd? Valt tegen!

Wie wil paffen moet dat vooral doen. Huil dan niet, als de oncoloog aangeeft, dat het aan roken geassocieerde foute boel is. Iedere volwassene én jong volwassene weet dat roken fataal kán zijn. Zoals iedereen weet, dat diabeten geen suikerklontjes moeten kanen. Dat drugsgebruik, vet vreten of zuipen ook catastrofaal kan aflopen.

Ken de discussies over de achterbakse tabaksindustrie. Rokers hebben ook eigen verantwoordelijkheid. Tegenover hen die hen dierbaar zijn. Eigen genot lijkt belangrijker dan dreigend verdriet voor achterblijvers. En dan ook nog de léf om de tabaksindustrie aan te klagen. Reden? Om hun kinderen te beschermen. Hun kinderen, die door henzelf consequent meerokend vergiftigd werden. Thuis, in auto en soms al in de baarmoeder. Verbijsterend. Evenals hun credo:

Ik heb zoveel slechts gelezen over roken, dat ik gestopt ben met lezen!