ZUURPRUIMPJE

Gemeenteraadsverkiezing. Vanuit alle hoeken en gaten lachen kandidaten ons levensgroot toe. Soms schrikken. Geen Addams family, maar toch.

Mijn stem? Moeilijk. Stemwijzer? Prul. Alle partijen hebben wel iets, dat aanspreekt. Nutteloos, want over je gevoel zwijgt die wijzer. Sommige partijen staan je niet aan. Soms om onverklaarbare redenen. Stem je nooit op. Voelt zo. Vaak krijg je van huis uit een voorliefde mee. Deel van opvoeding. Zit in je DNA. Mijn ouderlijk nest was onwrikbaar VVD. Soms ontsnapt iemand daar aan. Dus?

Afgelopen woensdag bescheiden bijdrage geleverd aan verkiezingsavond. Act als dorpsidioot met in elkaar geflanst tekstje. Rechts van me alle fractiehotemetoten en links een bomvolle zaal. Kan ik aan die avond mijn keus ontlenen?

Heb veel spreekbeurten en presentaties gehouden. Ervaringsdeskundige met ruim ontwikkelde intuïtie. Zesde zintuig. Hoef me nauwelijks op de tekst te concentreren. Nooit zenuwen. Ken voordracht uit mijn hoofd. Papier is steuntje. Zie wel alles. Geestig!

Zaal luistert. Ze moet wel. Soms gegniffel bij herkenning. Tenslotte applausje, puur uit beleefdheid. Als dorpscolumnist weet je, dat tweederde van de zaal de pest aan je heeft en zich een kwartier heeft zitten ergeren. Prikkelen, uitdagen. Zalig, juist.

Dan dé fractievoorzitters. Feest voor een spreker. Zeven dames en heren aan een te kleine tafel, zodat er al vóór de verkiezingen iemand uit de boot dreigde te vallen. Zeven kopstukken met allemaal hun eigen agenda. Soms haalbaar, soms een onmogelijk sprookje. Als sprookje zouden fractievoorzitters dus de zeven dwergen kúnnen uitbeelden. Ware het niet, dat ík dan Sneeuwwitje zou zijn. Ben ruim van geest en discrimineer nimmer, maar om nou door een necrofiele prins wakker gekust te worden, nee!

Droeg dus iets voor. Anekdotetje, grapje. Met serieuze ondertoon of scherts. Moest mijn aandacht verdelen tussen toeschouwers, camera en zeven dwergen, zeg maar. Die kopstukken vergeet ik nooit meer. Die zaten niet op mij te wachten. Ging van hún spreektijd af. Toch leek (…) een aantal geamuseerd te luisteren. Zelfs met milde glimlach. In de blik lag hun oordeel verborgen: "Laat die ouwehoer maar even kletsen. Zo voorbij, net griep!" Maar dán, die ene fractievoorzitter!

Noem geen naam, zou zwak zijn. Zwak, omdat er geen verweer van de aangesprokene mogelijk is. Mag wel registreren, tóch? Een zuurpruim, met de kop van een oorwurm. De aversie tegen mij, droop van het gezicht. Heerlijk! Omdat ik ooit een partij schriftelijk aanpakte. Kostelijk en tegelijkertijd zo benepen.

Wanneer je niet tegen kritiek kunt, moet je geen voorzitter worden. Dan hoor je ruim van geest te zijn, niet bekrompen en kleinzielig. Ik genoot van zoveel kinderachtig publiekelijk vertoon. Wat laat iemand zich dan kennen. En dát voor lokale camera en volle zaal. Welke fractievoorzitter? Misschien ergens te zien via tv-registratie. Geen idee. Kijk nooit terug!

Moet iemand mij dan perse leuk vinden? Tuurlijk niet. Gedraag je echter niet als kleutertje, die zijn zin niet krijgt. Je partijtje wint hier heus wel. Dit gedrag is lachwekkend en zuur. En zuur breekt je tenslotte op. Dus, pruilend voorzittertje!

Haal vast Rennies in huis.